186
bir önceki akşam şampiyonluk yolunda en büyük rakibimiz olarak bellediğimiz takımın, kendi sahasında 3-1 yenilmesi sonrası, bu maçta galibiyet bekliyorduk. çünkü alacağımız 3 puan sayesinde hem takipçimiz ile puan farkını açacaktık, hem de devre arası tatiline moralli girecektik. üstelik bir önceki hafta da fenerbahçe'yi kendi sahamızda 2-1 mağlup etmiştik. artık vitesi yükselterek kendi yolumuza bakmamamız için hiçbir sebep yoktu. fakat biz bu beklentiler ile televizyon / bilgisayarın karşısına geçerken futbolcularımız tatil havasına çoktan girmişti bile. galatasaray taraftarı, takımının her maçını kazanmasını ister elbet, fakat kazanamadığında da takıma sırtını dönmez, desteğini çekmez. puan kaybı olacaktır fakat galatasaraylı futbolcuların kötü oynama, daha doğrusu 90 dakikayı top oynamadan geçirmek gibi bir lüksleri olmadığını düşünüyorum. tatil öncesi ilk devrenin son maçı olması, bu karşılaşmanın 34. haftalık maratondaki diğer engellerden biri olduğu gerçeğini değiştirmiyor.
ilk yarıda %58, ikinci yarıda %55, toplamda %57 oranında topla oynamışız. toplam ve isabetli paslarda (444/389) trabzonspor'a (323/280) fark atmışız. buna rağmen kaleye attığımız tek şut ve umursamaz, bilinçsiz bir oyun var. attığımız paslar yeşil zemin üzerinde süzülerek diğer oyuncuya gidiyor. ben anlam veremiyorum bu kadar isteksiz, temposuz bir oyun oynamamıza. üstelik trabzonspor deplasmanı ligin en zor deplasmanlarından biriyken ve sen rakibini bu kadar zayıf, güçsüz yakalamışken laubali, tempodan yoksun bir oyun oynayarak galibiyete burun kıvırman çok anlamsız. çektiğim eziyete katlanarak 90 dakika maçı izledim; tek söyleyebileceğim 10 dakika, yalnızca 10 dakika bile bildiğimiz saldırgan, atak, ısıran, basan galatasaray gibi oynasaydık çok rahat alırdık bu maçı. fakat işkence gibi geçen, hayatımızdan 90 dakika çalan maçı bu beklentiyle izleyenler de umduklarını bulamadı. karabükspor, braga, mersin idman yurdu üçgenine bir yenisi daha eklendi.
karşılaşmada ortaya koyduğumuz oyunu ve maç sonrası hanemize yazılan +1 puanı düşününce iyi açıdan bakmaya çalışsam da karşımızdaki rakibi görünce kazanamadığımıza üzülüyorum. beklediğimiz üzere yalnızca 10 dakika "kazanma düşüncesi" ile oynayabilseydik, trabzonspor'un bize karşı koymaya direnci olmadığından maç sonunda puan farkını açmış ve devre arasına da hem takım hem de taraftar olarak daha pozitif girmiş olabilirdik. maça dair aklımda kalan bazı noktalar da şunlar; eboue ilk yarıda tek bir düzgün pas bile alamadı. ya çok hızlı, ya çok sert, ya da isabetsiz toplar atıldı. eboue'nin performans düşüklüğünden bahsederken bunların da dikkate alınması gerekmekte. bunun dışında hazırlık pasları, semih-dany-selçuk-melo arasında paslaşmalar ilk yarı boyunca oynadığımız 20 küsür maçtaki görüntümüzün tamamen aynısıydı fakat 3. bölgede yaptığımız tek bir doğru iş yok. bize karşı koyabilecek kapasitede olmayan bir rakip orta sahası bulmuşken daha arzulu, daha istekli oynayabilseydik, şu an aldığımız rahat galibiyetten söz ediyor olacaktık. gol pozisyonundan sayabileceğimiz 2 pozisyon geliyor aklıma, onlar da ilk yarı ve ikinci yarı olmak üzere burak'ın çok müsait durumlarda bulunan umut ve hamit'e pas atmak yerine kaleyi düşünerek heba ettiğimiz pozisyonlardı. hiçbir şey ortaya koyamadığımız bu maçta bile açıkçası kazanma şansını yakalamıştık. tek sorun yakaladığımız pozisyonlarda yapmamız gerekenleri doğru şekilde yapamamak oldu.
ilk yarı boyunca günleri, haftaları takımın iyiye gideceği beklentisi ile geçirdik. şimdi belki de bunun için bize en çok fayda sağlayacak olan döneme, devre arasına girdik. gerek şampiyonlar ligi'nde üst tura çıkarak üzerimizdeki stresi atmış olmamız, gerekse mental ve fiziken dinlenme fırsatı yakaladığımız bu ara sonrası, ikinci devrede çok daha iyi bir galatasaray beklemek hakkımız. ayrıca fenerbahçe ile aramızda olan 5 puan farktan bahsetmek yanlış olur, antalyaspor akhisar ile erteleme maçını kazanması durumunda puan eşitliği olacak. tüm bunlara rağmen ligin zirvesinde bulunmamız tatmin edici; fakat ligin, rakiplerin durumları ortadayken mevcut performansımızın çok daha iyisini yapamamamız için de hiçbir neden yok. çünkü bu sene de şampiyonluk lazım ve bizim bildiğimiz galatasaray, 34 hafta sonunda arkasındaki takımın minimum 10 puan önünde bu başarıyı yakalayacaktır, yakalamalıdır.
ilk yarıda %58, ikinci yarıda %55, toplamda %57 oranında topla oynamışız. toplam ve isabetli paslarda (444/389) trabzonspor'a (323/280) fark atmışız. buna rağmen kaleye attığımız tek şut ve umursamaz, bilinçsiz bir oyun var. attığımız paslar yeşil zemin üzerinde süzülerek diğer oyuncuya gidiyor. ben anlam veremiyorum bu kadar isteksiz, temposuz bir oyun oynamamıza. üstelik trabzonspor deplasmanı ligin en zor deplasmanlarından biriyken ve sen rakibini bu kadar zayıf, güçsüz yakalamışken laubali, tempodan yoksun bir oyun oynayarak galibiyete burun kıvırman çok anlamsız. çektiğim eziyete katlanarak 90 dakika maçı izledim; tek söyleyebileceğim 10 dakika, yalnızca 10 dakika bile bildiğimiz saldırgan, atak, ısıran, basan galatasaray gibi oynasaydık çok rahat alırdık bu maçı. fakat işkence gibi geçen, hayatımızdan 90 dakika çalan maçı bu beklentiyle izleyenler de umduklarını bulamadı. karabükspor, braga, mersin idman yurdu üçgenine bir yenisi daha eklendi.
karşılaşmada ortaya koyduğumuz oyunu ve maç sonrası hanemize yazılan +1 puanı düşününce iyi açıdan bakmaya çalışsam da karşımızdaki rakibi görünce kazanamadığımıza üzülüyorum. beklediğimiz üzere yalnızca 10 dakika "kazanma düşüncesi" ile oynayabilseydik, trabzonspor'un bize karşı koymaya direnci olmadığından maç sonunda puan farkını açmış ve devre arasına da hem takım hem de taraftar olarak daha pozitif girmiş olabilirdik. maça dair aklımda kalan bazı noktalar da şunlar; eboue ilk yarıda tek bir düzgün pas bile alamadı. ya çok hızlı, ya çok sert, ya da isabetsiz toplar atıldı. eboue'nin performans düşüklüğünden bahsederken bunların da dikkate alınması gerekmekte. bunun dışında hazırlık pasları, semih-dany-selçuk-melo arasında paslaşmalar ilk yarı boyunca oynadığımız 20 küsür maçtaki görüntümüzün tamamen aynısıydı fakat 3. bölgede yaptığımız tek bir doğru iş yok. bize karşı koyabilecek kapasitede olmayan bir rakip orta sahası bulmuşken daha arzulu, daha istekli oynayabilseydik, şu an aldığımız rahat galibiyetten söz ediyor olacaktık. gol pozisyonundan sayabileceğimiz 2 pozisyon geliyor aklıma, onlar da ilk yarı ve ikinci yarı olmak üzere burak'ın çok müsait durumlarda bulunan umut ve hamit'e pas atmak yerine kaleyi düşünerek heba ettiğimiz pozisyonlardı. hiçbir şey ortaya koyamadığımız bu maçta bile açıkçası kazanma şansını yakalamıştık. tek sorun yakaladığımız pozisyonlarda yapmamız gerekenleri doğru şekilde yapamamak oldu.
ilk yarı boyunca günleri, haftaları takımın iyiye gideceği beklentisi ile geçirdik. şimdi belki de bunun için bize en çok fayda sağlayacak olan döneme, devre arasına girdik. gerek şampiyonlar ligi'nde üst tura çıkarak üzerimizdeki stresi atmış olmamız, gerekse mental ve fiziken dinlenme fırsatı yakaladığımız bu ara sonrası, ikinci devrede çok daha iyi bir galatasaray beklemek hakkımız. ayrıca fenerbahçe ile aramızda olan 5 puan farktan bahsetmek yanlış olur, antalyaspor akhisar ile erteleme maçını kazanması durumunda puan eşitliği olacak. tüm bunlara rağmen ligin zirvesinde bulunmamız tatmin edici; fakat ligin, rakiplerin durumları ortadayken mevcut performansımızın çok daha iyisini yapamamamız için de hiçbir neden yok. çünkü bu sene de şampiyonluk lazım ve bizim bildiğimiz galatasaray, 34 hafta sonunda arkasındaki takımın minimum 10 puan önünde bu başarıyı yakalayacaktır, yakalamalıdır.
