galatasaray için dökülen ilk gözyaşı

• 1

  şahsen 94'lü olmamdan mütevellit benim için 7 şubat 2001 fenerbahçe galatasaray maçı sonrası dökülen gözyaşıdır. maçın 4-2'den 4-4'e gelmesi, fenerli olan halamın evinde maçı izlememiz ve penaltılardan sonra kendisinin benimle epey uğraşması sonucu kendisinin galatasaraylı olan oğluyla beraber koyvermiştik kendimizi.
• 2

  içeride 4-0 yenildiğimiz bir fenerbahçe maçı vardı. jay-jay okocha falan frikiten atıyordu yanlış hatırlamıyorsam. tarihini ve senesini hatırlamıyorum.* büyük ihtimalle 6-7 yaşlarındayım. çoğunlukla fener'lilerin olduğu bir ortamda aile dostlarıyla izliyorduk maçı. futboldan anlayacak ve taraftarlık yapacak yaşta olmamama rağmen o skor ve fener'lilerin büyük eğlencesi beni hüngür hüngür ağlatmıştı.
  
  galatasaray için dökülen son gözyaşı ise; oynanan futboldan ve verilen mesajdan gururla dolmuş gözlerin hafif buğulanması olarak (bkz: 9 nisan 2013 galatasaray real madrid maçı)
  
  edit: 1996 senesi eylül ayıymış. andrei taganova teşekkürler
• 3

  2000-2001 sezonunun son maçlarının bitmesiyle meydana gelmiştir. '90 doğumlu olmam hasebiyle galatasaray'ın başarısızlığını kabullenememiştim. bir de ne teşvik bilirdik ne şike, o zamanlar.
  
  2005-2006 sezonundaki şampiyonluk ise sevinçten gözyaşı döktüğüm ilk gündür.
• 4

  asla üzüntüden ağlamadım. fener'den 5 de yedik 6 da. aldığımız şampiyonluğu gençlere yenilerek verdik, adana'yı yenemedik yine verdik şampiyonluğu. 3-0 da evde göbek atarken 4 yiyip elendik de. asla ama asla üzüntüden ağlamadım. çünkü yenilsek de sembolümüz yeterdi. aslandık lan biz. hangisi aslan olabilmişti ki?
  
  gururdan çok ağladım. evde bile izlesem gururdan ağladığım çok maç oldu. en sonuncuda (bkz: 9 nisan 2013 galatasaray real madrid maçı)'nda drogba atınca ağladım.
• 5

  80'lerin sonları. memur anne-babanın çocuğu, dayısı sayesinde galatasaraylı olmuştur. üstelik babası, dedesi, ablası, annesi hasta beşiktaşlı olmasına rağmen. o zamanlar futbola da çok meraklıdır bu delikanlı. plastik patlak toplara, yırtık bez ayakkabısıyla hırsla vururken cevad prekazi, uğur tütüneker, tugay kerimoğlu, tanju çolak, cüneyt tanman diye bağırmıştır. yeri gelmiş kalede bir zoran simoviç olmuştur. tek istediği mahalle maçlarında giyebileceği bir galatasaray formasıdır. babasından, annesinden ister ama nafile. üzülür ama o çocuk haliyle anlayışla karşılar. böyle fuzili şeylere harcayacak para yoktur çünkü.
  
  bir gün durumdan bir şekilde haberdar olan ve ilk erkek yeğenini galatasaraylı yapmış dayısı elinde bir torba ile gelir yanına. aç bakalım der.
  
  heyecanla açar ecekil. bir bakar ki galatasaray forması, şortu ve çorabı. heyecanla salya sümük ağlayarak, minnet ve heyecanla sarılır kahramanı dayısına. bu saatten sonra sahalarda bir fırtına gibi esecektir.
  
  galatasaray için ilk göz yaşımı böyle dökmüştüm. ben de babası fenerli olmasına rağmen tek erkek yeğenimi galatasaraylı yaptım. tabiki formasını da aldım.
  
  bu da böyle bir anımdır.
• 6

  87-88 seneleri olmasi lazim, 88-89 da olabilir. 7-8 ya$larindayim. cimbom o dönemler 14 yil aradan sonra $ampiyon olmu$. köyde okuyorum. maçlari radyodan dinliyoruz o yillarda. ak$amlari da trt 1 özet veriyor. yanli$ hatirlamiyorsam gençlerbirligi veya eski$ehir maçi idi.
  
  mikrofonlarimizi falanca yere galatasaray ... maçina uzatiyoruz dedi trt spikeri. x takim galatasaray kar$isinda son dakikalarda buldugu gol ile beraberligi saglami$ti. belki de yenilmi$tik. velhasili kelam, o gün kafami duvarlara vurup, sinirden agladigimi hatirliyorum. isviçreden misafirlerimiz vardi o gün. babannem, bak oglum, annenden, babandan selam getirmi$ler demi$ti. ben de, banane ya, cimbom yeniliyo, sen selamdan bahsediyosun demi$tim.
• 7

  (bkz: 20.45)
• 8

  (bkz: 18 mart 1992 galatasaray werder bremen maçı)
• 9

  benim için uefa finalidir. zaten en son o zaman gözümden bi sebep için yaş dökülmüştü.
• 10

  sami yen'e ilk kez gidişimde. o sezon sonunda yıkılacaktı sami yen. güvenlikten geçip sahayı gördüğüm ilk anda gözlerim dolmuştu o mükemmel manzara karşısında. yapılan tezahüratlara tam olarak eşlik edemiyordum zaten ağlamaklı haldeyim her bağırdığımda sesim saçma sapan çıkıyordu.
• 11

  neuchatel xamax maçı beyler. rahmetli eniştem ( ki beni galatasaraylı yapan odur) götürmüştü maça onun omzunda seyretmiştim 4. golde herkes gibi bende ağlıyordum.
  
  yaşımı sorarsanız galatasaray müzesine girmeyi hak edecek kadar varım.
• 12

  zannediyorum ilk 25 kasım 1992 roma galatasaray maçı. hakan'ın golünden sonra sevinçten ağlamıştım. avrupa kupalarında deplasmanda gol attığımızda sevinmek yerine sevinçten ağladığımız yıllardı.
  
  (bkz: 25 kasım 1992 roma galatasaray maçı/#884543)
• 13

  1986 haziran.
  
  inönüde galatasaray 1 sarıyer 0. gol penaltıdan raşit.
  
  13 sene sonunda namağlup ikincilik ve tüm stadın "aldırma cimbom aldırma" diye bir yandan ağlaması bir yandan kolkola omuz omuza tezahürat yapması. futbolcuları tribünlere çağırmamız, raşit, ismail onların da hepsi ağlıyorlar.
  
  çıkışta ister istemez beşiktaşdan, şampiyonluk sevinci yaşayan kalabalığın içinden geçiyor taksilerimiz, dolmuşlarımız, otobüslerimiz. kimimize taş atılıyor, kalanlarımızla dalga geçiliyor. o küçük yaşımda gözyaşlarımı durduruyorum, bu köpekler ağladığımı göremeyecekler, diyorum.
• 14

  galatasaray adına yarışırken 8 yaş kelebek kategorisinde istanbul ikincisi olduğum gün.
  
  zaten 9 yaşımda da bıraktım yüzmeyi. zirvede bırakmak böyle bir şey olsa gerek.
• 15

  bir sarıyer maçıydı. tam hatırlamıyorum ne zaman sanırım 4-0 almıştık.
  
  ondan bir iki hafta önce sarıyer kocaelisporla oynamış biz de maça gitmiştik babamla.
  sarıyer kocaelispor'u çok çekişmeli bir maç sonucu yenmişti ben de kocaeli adına üzülmüştüm üstüne soguktan hasta olmuştum.
  o sıralar tabi çocuğuz fikstür falan bilmiyorum. işte sarıyer'e çok uyuz oldum. cimbom seni bir bulsa yener çok fena falan diye içimden geçiriyordum.
  neyse 1 - 2 hafta içinde galatasaray sarıyer maçı oldu. babam da çağırdı beni tv'ye. bak dedi geçen maçına gittiğimiz sarıyer galatasaray'la oynuyor. ben de tabi heyecanla geçtim tv'nin başına.
  
  cimbomum sarıyer'i 4ledi ben de 4. golden sonra gururumdan göz yaşlarımı tutamadım. uefa finalini kazandığımız gün gibi ağlamışımdır. :)
• 16

  (bkz: 17 mayıs 2000 galatasaray arsenal maçı)
  
  maçın başlamasıyla oluşan stres ve gerilim, popescu'nun golüyle biterken, fatih hocanın gözü yaşlı halini gördüğümde dayanamayıp bende ağlamaya başlamıştım. mutluluk ve rahatlama gözyaşları diyebiliriz tabi buna.
• 17

  (bkz: 30 eylül 1998 galatasaray athletic bilbao maçı)
  
  sevinçten ağladığım çok olmuştur da üzüntüden ağladığım bir olay var:
  
  mircea lucescu beşiktaş'a giderken mondragon'u da götürecekti neredeyse. bütün haberlerde mondragon beşiktaş'ta başlıkları dolaşıyordu. aq kardeşimle nasıl ağlamıştık günlerce.
• 18

  (bkz: 26 şubat 2009 galatasaray girondins de bordeaux maçı)
  
  ne maçtı be... bardaktan boşalırcasına yağan yağmur, maç başlangıcında ki 3'lü daha bitmeden yenen gol, baskı kurduğumuz dakikalarda direklerin dur demesi, arda'nın tıngır mıngır giden şutunun gol olması, oz büyücüsünün hayvani golü, ardından lincoln-arda şov. skorun 3-1'e gelmesi. saçma sapan yenen iki gol ve skorun 3-3'e gelmesi. rakip kalede kurulan baskı, bir türlü gelmeyen gol biz bitti demeden bitmez mottosu ile beraber tükenmeyen inanç...ve sonunda... muhteşem sağ ayağıylan yabıştıran sabri... ve golün ardından çılgınca sevinçle beraber yağan yağmura inat dökülen gözyaşları...
  
  ne maçtı bee...
• 19

  bankolar bankosu hamburg maçı.
  21 yaşında eşek gibi herifken hemde.
  
  guerrero attıkça hıçkıra hıçkıra ağladım.
  2-0'dan dönen o maça.
  
  e: ilk denmiş özür. ilkini hatırlayamadım. en çok kahroldugum buydu.
• 20

  sene 98 veya 99.mekan corum. rahmetli buyuk galatasarayli babam hayatta. 4-5 yaslarinda yeyeyeyayaya gassaay gassaay cimbombom diye ortalarda dolaniyorum.
  galatasaray sampiyon olmus o sene. rahmetlinin bunu doya doya kutlamasi lazim tabi. kendi gibi koyu galatasarayli iki arkadasini aliyor ve bi sampiyonluk kutlamasi gerceklestiriyor. o donemin galatasaray baskanini ve yoneticilerini cagiriyor. yanlis animsamiyorsam baskan gelmiyor ama ergun gursoy ve yonetimden bi kac kisi geliyor.*
  neyse tezahuratlar sarkilar esliginde guzel bir kutlama geciyor. gecenin ortalarinda ergun gursoy sahneye cikiyor. bir kac guzel sozler soyledikten sonra, ortalarda dolanan sapsari sacli koca kafali galatasaray formasi giymis kosusturan cocuga* gozu takiliyor. iniyor sahneden aliyor beni kucagina sahneye cikartiyor. 'galatasaray bu cocuklarimizin ellerinde yukselicek' diyor. babam mutlu tabi agzi kulaklarinda. neyse zaman geciyor. ergun sahnede ben ergunun kucaginda konustukca konusuyor. sıkılıyorum bende haliyle annemin yanina gitmek istiyorum. opuyor tutmaya calisiyor. basliyorum aglamaya annemin yanina gidicem diye.
  
  vesselam sozluk. ben galatasaray icin ilk agladigimda durumun farkinda bile degildim. lakin galatasaray adina ilk gozyasiysa ilk goz yasim buydu. sayilirsa tabi.
• 21

  (bkz: 9 nisan 2013 galatasaray real madrid maçı)
  
  drogba'nın golünden sonra bırakmıştım kendimi. beşiktaşlı arkadaşıma sarılarak hüngür hüngür ağlamıştım, rüya gibi gündü be.
• 22

  (bkz: ilk gözyaşını günahsız olanınız döksün)
  
  3-0'dan 4-3 kaybedilen maçtır efendim :(
• 23

  ne üzüntü ne sevinç sinirden gözümden gelen birkaç damla yaştan mütevellettir. kadıköyde oynanan bir derbi öncesi şikebahçeli arkadaşların beni araya alıp; ''nasıl olsa yine yenicez yeeeaaa'' minvalinde beni doldurmaları ve üzerimizdeki kadıköy lanetinin tekerrürü sonucu oluşmuştur. örnek için;
  
  (bkz: abdürrahim albayrak)
• 24

  2003-2004 sezonunda olimpiyatta malatyaspor ile oynamıştık ve 2-2 berabere kalmıştık. staddan çıkarken babamın kucağında neden bir gol daha atmadılar baba diye ağlıyordum.
• 25

  (bkz: 25 ağustos 2000 galatasaray real madrid maçı)
  
  uefa kupası finalinden sonra 11 yaşında çocuk olarak çılgınca sevinmiştim.
  ama nedense süper kupa'da süper mario jardel'in golüyle sevinçten ağlamıştım.
  
  bugün anlam veremiyorum, hani ağlayacaksın madem, ona da ağla. ama herhalde real madrid isminden dolayı stres daha yüksekti. luis figo, roberto carlos, zinedine zidane, iker casillas vesayre.
  hem şampiyonlar ligi şampiyonunu yenmeliydik.
  
  şerefsiz hakem uyduruk penaltı vermişti. maç uzatmalara gitti. jardel koyunca öyle rahatlamışım ki ağlamadan edemedim.
  
  ablam ve kuzenlerim benimle dalga geçiyordu. ki onlar da galatasaraylı. ''avrupa'nın en büyüğüyüz ulan, siz ne anlarsınız geri zekalı kızlar!'' diyordum. :) *