galatasaray için dökülen ilk gözyaşı

• 26

  (bkz: 12 mayıs 2012 fenerbahçe galatasaray maçı)
  
  amk maçını evde arkadaşla izliyorduk, bi yanda sözlük açık falan neyse maç bitti o sırada bi şey yok hemen bayrağı aldık sokağa çıktık amk ne olduysa ondan sonra bende film koptu kaldırıma çöktüm sevinçten ağlamaya başladım. o sırada tanımadığım bi sürü adam beni kaldırmaya çalışıyo falan acayip anlardı.
  
  heralde hayatımda yaşadığım en güzel şampiyonluk bu olacak.
• 27

  (bkz: 12 mayıs 2012 fenerbahçe galatasaray maçı)
  
  abimin arkadaşının kıyağıyla aldığım biletle , üzerimde formam olmadan kutladığım ilk şampiyonluktur.son dakika top auta çıkıyor muslera kale atışı için topu dikiyor ,hakem düdüğü çalıyor ve 40000 bin fenerli donduğu anda gözlerimden dökülen o yaşlar torunlarıma anlatılacak anlar olarak tüm hayatım boyunca belleğimde kalacak.ağlama meselesine gelince tüm fenerlilerde ağladığı için arada kaynadım diyebilirim.
• 28

  ilginçtir hatırlamıyorum ama muhtemelen mutluluk gözyaşıdır o. malum 97'de başladım galatasaray'ı tutmaya. *
• 29

  (bkz: 23 şubat 2002 galatasaray gençlerbirliği maçı)
  
  ağlamamın maçla ilgisi yok tabi. bir kurban bayramı günü. daha 12 yaşında çocuğum. nasıl olmuşsa ailecek istanbul'a gelmişiz. hayatımda ilk defa istanbul'a gelişim tabi. şansa da bu maçı vardı galatasaray'ın. maça gitmek istedim, ilk başta olmaz dediler. ağlamak ne kelime, bildiğin zırlayarak ikna ettim babamı. o gün göz pınarlarım kurudu kesinlikle. fenerli babamla karaborsadan bulduğumuz biletle eski açıkta izledik maçı. inanılmaz bir atmosfer, dopdolu tribünlerde oynandı maç. 3-1 de aldık maçı. inanılmaz bir deneyim, unutulmaz anlardı benim için.
• 30

  (bkz: galatasaray'ın uefa kupasını kazanmış olması)
• 31

  galatasaraylı olmak sevinçlerde gözyaşı dökmek demektir. hiçbir mağlubiyetimizde gözyaşı dökmemişimdir. arsenal finali benim için bambaşkaydı ve gözyaşlarım sel olmuştu. birdaha da böyle bir başarı gelmeden ağlayacağımı düşünmüyorum
• 32

  hiç mağlubiyetten gözyaşı dökmedim heralde hatırlamıyorum ama ne zaman popescu'nun penaltısını izlesem gözlerim dolar hemen. birde ilhan'ın altın golünde böyle olur hep.
• 33

  nantes - galatasaray macı sergen in attıgı gol unutmam imkansız hüngür hüngür agladıgım ilk mac.
• 34

  (bkz: tanju çolak'in fenerbahceye transfer olmasi)
• 35

  tabii ki de nechautel (doğru yazmamışımdır kesin) zaferidir kendisi..
  
  ancak aralık 2013 juventus zaferinde 5 yaşındaki oğlumun sevinç göz yaşları paha biçilmezdir ve bir o kadar kendiliğinden olması güzeldir..
• 36

  (bkz: 20 ekim 1999 galatasaray chelsea maçı)
  
  hayata farkındalığımın yeni başladığı ama galatasaray sevgimin muazzam derecede saf ve yoğun olduğu yıllardı bu zamanlar. hagi vardı oğlum bi kere.
  galatasaray için üzülüp döktüğüm ilk gözyaşı da bu maç vesilesiyle olmuştur. gözyaşı diyorum ama ne gözyaşı; o yaşlarda* bir çocuğun yeni alınan bisikleti çalınsa o kadar ağlamaz. gol yağmuru altındaki maç kahrolunarak izlenir, kimseye belli etmeden sessiz sedasız yatağa geçilip, yorgan altına girilir ve hüngür hüngür ağlanır.
  tabi bu maçın akabindeki sürecin sonunda uefa kupası'nı almamız bu anımı apayrı bi boyuta ulaştırmıştır bende.
  
  hey gidi zalım zola.
• 37

  henüz 6 yaşındaydım. okula yeni başlamıştım. babamın bana o yaz aldığı parçalı forma ve siyah şortla, evde televizyonun karşısına geçmiştim. kadıköy'de fenerbahçe ile derbi var. babamın sırf bu maç için işten erken geldiğini net hatırlıyorum. doğal olarak inanılmaz bir heyecanla maçın başlamasını bekledim. bu arada babam izmir'de oturuyor olmamıza rağmen iş için istanbul'a gittiği zamanlarda muhakkak galatasaray'ın futbol veya basketbol, bir maçına denk gelirdi. o haftasonu kendisi istanbul'da değildi fakat istanbul'dan, hemde evi şükrü saraçoğlu'nun hemen yanında olan hasta fenerbahçeli üniversite arkadaşı bize gelmişti. ne için izmirdeydi bilmiyorum ama bahsettiğimiz adam fenerbahçe'nin iç saha maçlarını kaçırmayan biriydi ve derbi maçını bizimle izliyor olması büyük olaydı.
  
  her neyse maç başladı moldovan ve baliç bir anda skoru 2-0 yaptı. tabi babamın arkadaşı kendini kaybetti. beni nasıl kızdırıyordu anlatamam size. nasıl öfkeyle dolmuştum bir bilseniz... * önce ilk yarı bitmeden hagi penaltıdan skoru 2-1'e getirdi. ben havalara uçtum tabi. hagi hagi hagi! ikinci yarı ise tek hatırladığım misafirimizin üzerime oynayıp beni sinir küpüne çevirmesiydi. ta ki hakan şükür topu kafayla ağlara yollayana kadar. işte dostlar o an koltuktan fırlayıp ağlayarak goool diye bağırdığımı o kadar net hatırlıyorum ki... sevinç gözyaşlarını o çocuk halimle nasıl yaşadım bir allah birde babam bilir. benim galatasaray için döktüğüm ilk gözyaşı hikayem böyle.
  
  maçı o kadar anlatmışken özetini vermesek olmaz; http://www.youtube.com/watch?v=rrNKzX1ODAE
  
  bu arada babamın arkadaşı daha sonra izmir'e yerleşti. zamanla aramız baya düzeldi * hatta uefa kupasını aldığımızda hep beraber kutlamara gittik. kral adamdı.
• 38

  üzüldüğüm çok maç oldu. ama üzüntümden ağladığımı hiç hatırlamıyorum. ama sevinçten gözlerimin dolduğu çok olmuştur. en son geçen sezon şampiyonlar liginde juventus'u elediğimiz maç ve tabiki kadın basketbol takımının kazandığı avrupa kupası ve türkiye şampiyonluğu.
• 39

  çocukluğumda o kadar çok ağlardım ki artık ergenlik çağıma girdiğimden beri hiç ama hiç ağlamamıştım. zaten hayatımda hiç mutluluktan ağlamamıştım ama artık hüzünden de ağlamıyordum.
  
  ama her şeyin bir sonu vardır.
  
  ablam ile beraber 12 mayıs 2012 fenerbahçe galatasaray maçı'nı izlemek üzere bi mekana gitmiştik. şampiyon olacağımıza hiç umut vermiyordum. maç başladı dakikalar dakikaları fener atakları fener ataklarını kovaladı ve sonunda hakem uzatma dakikalarını gösterdi. o anda mekandaki bütün galatasaraylılar kutlamalara başlamıştı bile ama ben 14 yaşında bi bebe olarak oradaki iki katım yaşındaki insanlara oturmaları için bağırıyordum. en sonunda son düdük de çaldı ve o anda hayatımda ilk defa mutluluktan ağlamaya başladım.
  
  kısacası spor toto süper lig 2011-2012 sezonu şampiyonluğudur benim için.
• 40

  25 ağustos 2000 galatasaray real madrid maçı. aynı zamanda şahsımın 7. doğum günüdür ve zannedersem ki hayatımda mutluluktan döktüğüm ilk göz yaşlarının sebebidir. fatih akyelin içeriye şut mu orta mı anlayamadığım şekilde gönderdiği top ve jardelin o usta dokunuşu. o zamanlar jardelin adını süper mario jardel biliyorum ve süper mario, süper mario diye bağıra bağıra ağlaya ağlaya seviniyorum... aynı zamanda hayatımda tamamiyle berrak bir şekilde hatırlayabildiğim ilk maçta budur, malesef uefa kupasıda yakın zaman önce oynanmış olsada heralde 17 ağustos depreminde yaşadığım travma nedeniyle olucak ki yalnızca televizyon görüntüleri ile hatırlayabiliyorum. bu maçı ise sanırsam deprem sonrasında tekrar kendi evimizde izlediğim ilk maç olması nedeniyle de adım soyadım gibi unutamıyorum. hele ki o haginin carlosa yaptığı malum hareketi... yani küçük bir çocuğun hasar görmüş hafızasında hatırlayabildiği çok ender hatıralardan biridir bu maç benim için...
• 41

  benim de dökülen ilk gözyaşım var. şu sınavlarım bir bitsin toparlayıp yazacağım inşallah. yalnız başlıktaki bütün entry'leri okudum. bir ağladım bir güldüm aq gece gece. yaptığınız iş mi allah aşkına! duygularım karışıp durdu sürekli. yarım paket sigara içtim aq. hepinizin eline sağlık, yazadurun!
  
  (bkz: reserved)
• 42

  yas 10 civari, babamin dekodiri olan bir arkadasinin evindeyiz. babam da arkadasi da fenerli, ben de galatasarayliyim. maci izleyebileyim diye goturmus babam beni. 2-0 bitti ilk yari, devre arasinda 'hadi oglum kalkalim'lar basladi, hafif satasmalar falan. benim icimdeki inanc hepinizde de vardi o zamanlar, o yuzden galatasarayli olmustuk. hagi vardi, hakan vardi, bulent vardi, pes etmezlerdi. inanmistik hepsine, hem de sonuna kadar. kazanirlardi biliyorduk; kucuk yasta sokaklarda sirtinda 10 numarali cakma formalarla top oynayan bizler yurekten inanmistik. ben kendi icimde bunlari hissederken o sirada soyunma odasinda bulent korkmaz o unlu konusmasini yapiyordu muhtemelen. ikinci yari basladi, jardel ucuncu golu attiginda hayatimda ilk kez mutluluktan agliyordum. tarifi olmayan bir mutluluktu, sizlerin de cok iyi bildigi bir mutluluk. babamlar da sevinmisti zaten, o zamanlar nefret duygulari futbolu simdiki kadar sarip ele gecirmemisti. guzel zamanlardi.
• 43

  hatırladığım ilk gözyaşım 22 şubat 2009 galatasaray kocaelispor maçıydı. 5 gol yenir mi lan kocaeli'den... baros o son penaltıyı kaçırdığında kapıları falan tekmeliyordum. gerçekten çok kötüydü. "skib bırakılan" sezonun her saniyesi azap gibiydi.
• 44

  4 mayıs 2008 sivasspor galatasaray maçıdır.
  
  o zamanlar evde lig tv olmadığından babamla beraber yanlış hatırlamıyorsam trt1'i açıp, ekranın sağ üstünden skoru takip ediyorduk. radyodan dinlemek yerine bu daha heyecanlı geliyordu.
  
  babam o zamanlar akciğer kanseriydi, salona hazırladığımız yatağından izliyordu televizyonu. maç 3-3 olunca küfredip odama geçtim, şampiyonluk gitti diye bakıyordum artık olaya.
  
  aradan 10-15 dakika geçti babam ''gel 4-3 oldu'' diye seslendi bitkin ses tonuyla. fırladım hemen salona, son dakikalarda da 5-3 olunca rahatladık iyice.
  
  buraya kadar her şey normal..
  
  o maçtan 3 ay sonra, ağustos ayında babamı kaybettim. trt'de 5-3'lük maçın özeti denk gelmişti o sıralar. arda'nın bizi 4-3 öne geçiren golünü tekrar görünce babamın ''gel 4-3 oldu'' sözü kulağımda tekrar yankı buldu, süzüldü istemsiz gözyaşları.
  
  bu pek galatasaray için dökülen göz yaşına uygun bir örnek olmadı belki ama, gece gece aklıma geldi başlığı görünce.
• 45

  şahsım adına 2003-2004 sezonunun ikinci yarısında olimpiyatta oynadığımız beşiktaş maçında gerçekleşmiştir.o zamanlar maç kazanmakta zorlanıyorduk.çocukluk halimle çok önemsemiş ve ibrahim üzülmez'in kendi kalesine attığı golde deli gibi sevinmiştim.o şerefsiz ali aydın 2. penaltıyı çaldığı anda ağlamaya başladım.
  
  sevinçten ağladığım ilk maçsa 12 mayıs 2012 fenerbahçe galatasaray maçı.maç esnasında da ara ara heyecandan ağlamış olduğum doğrudur.
  
  başka duygularla ağladıkça güncelleriz yine.
• 46

  şahsım adına 17 mayıs 2000 tarihinde gerçekleşmiştir. ben sevinçlerimi öyle ağlayarak ifade etmem tarzım değildir. bu sebeple ne 2006'da son dakikada aldığımız şampiyonluk da ne kadıköy'deki şampiyonlukta ne de başka bir galatasaray maçında ağladım. tek istisnası popescu'nun penaltıyı kullandıktan sonraki yaşanan sevinç sırasında gerçekleşti benim için.
  
  ağlamak yerine avazım çıktıgı kadar bağırırım, sapıtırım, coşarım.
• 47

  sinirimi, üzüntümü, mutluluğumu kısacası aklınıza gelebilecek neredeyse her duygumu ağlayarak ifade ettiğim için benim için ilkini hatırlamak zor bir durumdur efendim. lakin sonuncusu 9 aralık 2014 galatasaray arsenal maçı tribünde şereftir seni sevmek girilen bölüm. o anki hisleri düşündükçe hala gözlerim dolar. sette kim vardı hatırlamıyorum ama gözlerimden sicim gibi yaşlar akarken göz göze gelmiştik. buruk bir gülümseme ile haykırmaya devam etmiştik sevdamızı, her nefeste daha da fazla.
  
  edit: imla.
• 48

  (bkz: 28 kasım 1996 gençlerbirliği galatasaray maçı)
• 49

  (bkz: 28 kasım 1996 gençlerbirliği galatasaray maçı)
• 50

  daha çocuktum. köyde buz gibi odada, radyoda dinliyordum bu maçı. acaba yil kaçtı diye iki saniye düşündüm ve üstteki iki entrye bakmamla hatirlamam bir oldu.
  (bkz: 28 kasım 1996 gençlerbirliği galatasaray maçı)