1301
sneıjder belgeleri alarak etrafa korkulu gözlerle baktı. herkes agzından cıkıcak olan 2 kelımeye bakarken arakadaslarına dondu ve;
yitirli dilil yok.
dedi
yitirli dilil yok.
dedi
sarı kırmızı roman
-
-
1302'seni lanet olası serseri'* dedi sneijder.. sahada oynanması gereken bir oyunu saha dışında oynayıp, emek çalan hırsızların varlığı aklına geldi bir an..
-
1303sonra "şikecileri sikmek boynumun borcudur,hepinize sira gelecek, siktir git onun bunun cocugu" deyip adami tartakladi.
-
1304derken gözler kapıya yöneldi. içeriye giren cristiano ronaldo'ydu.
ronaldo "nerde ulan bu sabri?" diye aniden gürledi.
sabri: "b.. b.. buydayım abi. ne oydu ki?"
ronaldo: "sizle maç oynamadan önce tüm takım maç videolarınızı izledik. çektiğin şutlar beni futboldan soğuttu gel lan buraya ırzını yurdunu s..."
sabri: "haayyıııırrrrrrr!!!!1!1!!"
derken uyandı sabri. yattığı yerden doğrularak oturdu ve "her önemli maç öncesi böyle kabuslar görüyorum" dedi selçuk inan'a... -
1305
-
1306juventus yetkilisi kaçarken bir ses yankılandı koridordan "allah yardımcımız olsun!" ama görünürde hiç kimse yoktu.
-
1307tüm bunlar soğuk bir aralık akşamında gerçekleşiyordu ve maçın oynanacağı şehrin valisi yerdeki kar tabakasının 30 cm.'yi bulabileceği hakkında öngörüde bulunuyordu. fakat juventus'un hesaba katmadığı birşey vardı. zebraların o akşam karşılaşacağı tek 30 cm yerdeki karın kalınlığı olmayacaktı.
-
1308hiç üşenmeden açtı telefondan google'a girdi "il risultato importante" diye. 0.29 saniye içinde sonuç karşısına çıktı ve böylelikle merakını da gidermiş oldu: "önemli olan neticedir". fakat selçuk hocasına bu konuda katılmıyordu. bu akşam onun için hem hatice hem de netice çok önemliydi...
-
1309ve artık kara bulutlar dağılmıştı.. artık coşku, birlik, beraberlik vardı.. terimci - mancinici gitmiş, galatasaraylılar kalmıştı..
-
131022 şubat'ta kazanılan beşiktaş derbisi ve 26 şubat chelsea maçının 2. yarısında gösterilen performans taraftarı biraz daha ümitlendirmişti ki sabahın köründe telefon çaldı. arayan babacıgıydı.. mı ? gizli numaraydı göremiyordu.
-
1311ikinci dublesinden bir yudum alırken, henüz erimemiş buzlar dudağına değmişti.
kaç yaşındaydı, daha suyu adam gibi soğutup da buzsuz içmeyi öğrenememişti şu mereti...
açık olan televizyondan gelen haber sesleri, farklı yankılar uyandırıyordu zihninde. kobani neydi, neden bir anda patlamıştı? askerde olan kardeşi, başkalarının savaşında körpe kurşunlara hedef olur muydu birkaç hafta sonra?
anlamlandıramıyordu bir çok şeyi...
mesela, yıllardır devletle savaşan örgüt, ateşe düştüğünde, neden kızıyordu aynı devlete, "bizi neden kurtarmıyorsunuz" diye?
ya da şu adında ış geçen, id geçen yobazlar ordusu neydi? daha düne kadar, kendi ülkesi dahil, birçok ülkeden destek görmüyor muydu bunlar? şimdi aynı örgüt, neden düşman olmuştu?
kendi kendine, "siktir et" dedi...
zaten yalan dolan amına kodumun yeri...
rakı kadehini doldurmadan önce, aynada kendine bakmıştı koridorun hemen girişinde. zaten o bakış, ister istemez alkole ulaştırmıştı aslan parçasını.
babası böyle derdi o'na, formalarını giydirip, eski açıktaki yerlerinde maç izlerken.
"bağır bakalım aslan parçası"...
gözleri doldu, salonun ortasında oyun oynayan kızına ilişti gözü.
eski eşinden yadigardı, o'nun için güçlü olmalıydı...
ah, o trafik kazası...
haberlerde gördüğünde, sadece okuyup geçerdi önceden.
"tem otoyolunda zincirleme kaza, 2 ölü, 1'i ağır 3 yaralı..."
bu haberler pek bir anlam ifade etmezdi o'na. ama karısını kaybettiğinde, o kaza hiç haber olmamıştı...
ya da olsa bile, böyle bir acının üstüne, gazetelerde haber mi kovalayacaktı, insanlar duydu mu diye...
eliyle göz ucundaki nemi alırken kadehi ağzına götürdü, aynadaki silüeti tekrar geldi aklına.
henüz 30larında, çökmüş, gözleri kararmış bir adam.
kötü bir kaza, bir başına kalmış kızıyla,
ve kalp krizinden yitirdiği annesi, eşinin hasretine dayanamayıp göçen babası...
daha kötü bir hayata sahip olmak için uğraşmalıydı belki, çünkü daha kötüsü olamazdı.
en son ne zaman her şeyi bir kenara bırakarak gülebilmişti?
ne zaman sorumsuzca davranabilmişti en son?
üniversitedeyken, hayatı böyle mi hayal etmişti?
orta dereceli bir şirkette, üst düzey yöneticilik yapmak herkesin hayali iken, acaba o işini seviyor muydu?
canından çok sevdiği eşi hayatta olsa, belki de sevecek olabilir miydi?
istemsizce peynire uzandı yorgun ellerinin tuttuğu çatal ile. oldu olası, küçük çatalla bir şeyler yemeyi sevememişti. hayatı dolu dolu yaşamayı severdi, küçük bardaklardan su içmez; illa öküz doyuran büyüklüğündeki bardaklardan suyu kana kana içerdi.
ama kazadan sonra, tüm bu alışkanlıkları değişmişti.
akşamları telefonları çalmıyordu artık, arada sırada yakın bir iki arkadaşı arayıp sorardı. kontrol ederlerdi sanki, hala bu kadar acının üzerine yaşayabiliyor mu diye...
hissetmek, iyi ya da kötü, ne boktan bir duygu olmuştu.
elleri titremeye başladığında, kadehin sonuna geliyordu. televizyonda aynı arabesk laflar dönüyordu, "ülkenin geleceği, memleket meselesi, büyük güç olma yolunda..."
en son büyük ülke olma hayalini, nazım hikmet dizeleri okurken kurmuştu.
sonrası yoktu.
yitip giden hayalleri, hayatın içine çektiği acı monotonluk, tek düzelik,
sadece rakı kadehleri birbirlerinden farklıydı;
çünkü her kadeh, farklı acılar hatırlatırdı...
güzellikler de yok değildi elbet,
kızının gözüne her baktığında, annesini hatırlatırdı içten içe, mutluluk hissini böyle zamanlarda tadardı.
bir de, içini kıpırdatan galatasaray maçları,
o da babasından yadigardı.
iki hafta sonra oynanacak derbiyi düşündü,
almak zorunda kaldığı passikimsoniklig kartına küfretti,
bu icadı çıkartanların annelerinin kulaklarını çınlattı bir güzel,
ve son demi çekti el yapımı cam kadehten.
çünkü bir kızı vardı artık geride,
bir askerdeki ufak kardeşi,
bir de galatasaray'ı... -
1312hafif esiyordu taksiye binerken hava, ve o gürültüde kızı uyuyakalmıştı arka koltukta...
hala sağda solda zafer sarhoşu sarı kırmızılı taraftarlar vardı.
- cimbom aldı sanırım abi?
diye sordu bıyıklı taksici, sağ kaşını yan koltuğu doğru kaldırmıştı ağzını açtığında.
+ iyi top oynamadık, ama kazandık...
soğuk, içine kapanık, ama mağrur bir ses çıktı dudaklarından. sohbet etmek istemiyordu, bir an önce evine gitmek niyetindeydi sadece. çok terlemişti bağırırken. zaten en çok burada terler, burada bağırır, burada küfrederdi.
ve küfrederken kızından utanırdı biraz, ama ne yapsaydı...
yolda giderken neredeyse her trafik ışığında birilerinin kavga ettiğini anladı. gençliğinde en azından uzaktan seslenerek tartışmaları dindirmeye niyetlenirdi; ama artık karışmıyordu kimseye. hani gelip de evinin önünde silah sıksa bir militan, tek düşüneceği şey kızının odasının isabet alıp almayacağıydı.
insan hayatının yoktan yere harcandığını, katliamların meşru sayıldığını sivas'tan biliyordu,
2013 baharında öldürülen gençlerin ışık dolu gözlerinden hatırlıyordu...
salgını, çatışması, trafik kavgası, yumrukla öldürülen adamlar, kafasından vurulan ergenlik yaşındaki çocuklar, hepsini kollayan destansı yapılanma ve başlarında tarihin en anlayışsız ve acımasız delikanlı bozması...
şansın yaver giderse hayatta kalıyordun bu memlekette,
ve fazlası sadece safsataydı...
zihninde aykırı düşünceler ile girdi mahallesine taksi içinde. taksimetrede kabak gibi 38 yazmasına rağmen 40 lira istiyordu taksici. uzatmadı, pazarlığı ve polemiği sevmezdi. 2 lira için kendini yormak istemedi. parasını uzattı ve iyi geceler bile demedi. arka koltuktan kızını aldı kucağına. o'nu uyandırmamak için verdiği gayretin tarifi mümkün değildi.
dünyanın en naif hareketi sanki o an yapılmıştı.
bulutun güneşin önünden çekildiği ana tanık olan gözlerin yaşadığı 2-3 saniyelik ürperme gibi.
sırtı terlemişti kızının, hızlıca apartmana girdi. böyle zamanlarda eşi açardı kapıyı önden giderek. şimdi ise öğrenmişti taksiden inerken anahtarları eline almayı.
odaya girdiğinde yatırdı kızını yatağa. birkaç dakika izledi o'nu, uyumasını.
ne kadar huzur doluydu.
zaten bir galibiyetler böyle rahatlatırdı o'nu, bir de kızının mışıl mışıl uykusu.
salona girmeden evvel koridorun başındaki aynada kendine baktı.
iki günlük sakalı, çatırdamış alnı...
yıllardır üzerine tek yakışan şeyin, parçalı galatasaray formasıolduğunu farketti.
ne iş yerinde giydiği kot gömlek, ne de toplantılarda kuşandığı takım elbiseler...
insan doğasında aidiyet vardı, ve her aidiyet kendine bir yuva yaratırdı.
işte o'nun yuvası tam da bu renklerdi.
küçüklüğünde annesi ve babası boşanırken de o'nu tek teselli eden şeyin bu renkler olduğunu fark etti.
karısını kaybettiği kazadan sonra da tek vazgeçmediği alışkanlığı formasıydı.
salona geçerken bir bira aldı dolaptan, dün akşamdan koyduğu için çelik gibi soğuktu. yarın işe gidecekti, gitmeden de rahatlamak niyetindeydi. "pısstt" sesi ile birlikte ekran görüntüsü de karşısına geldi. ayaklarını salondaki pufa uzatırken, tüm günün yorgunluğu akıp gitmişti sanki. bir yudum aldı şişeden, sonra kanalları değiştirmeye başladı. galatasaray'ın kazandığı maçlardan sonra nontvspor izlemeye bayılırdı.
açtı.
bir yudum aldı.
yorumcunun suratının kırmızılığına baktı.
bir yudum daha aldı.
kıvıran spikere kulak verdi.
son yudumunu alıp, uykuya dalmadan önce, ağzından kelimeler dökülmüştü bile;
+ beter olun orospu çocukları... -
1313
-
1314doğrularak yatağın kenarına oturdu, anlamsızca bir süre halıya baktı* ve kafasını kaldırıp duvarda posteri asılı olan sneijder'le göz göze geldi. üstünü giyinip hızlıca saçını başını düzeltti, boynuna galatasaray atkısını dolayıp nevizade'nin yolunu tuttu.
-
1315nevizade'ye geldikten sonra aslanım'daki her zamanki yerine oturdu, birasını söyleyip dostlarıyla tezahüratlar eşliğinde maç saatini beklemeye başladı... *
-
1316maç saatini beklerken, nevizade girişinin köşesindeki küçük çocuklar dikkatini çekti. tam bu sırada hemen arka tarafta ahmet ümit, beyoğlu'yla ilgili romanı için keşif yaparken yine galatasarayı görmüyordu. fakat çocukların ellerinde sarı kırmızı atkılar ve nerden buldukları belli olmayan sarı kırmızı balonlarla doyasıya oynuyorlar, esnafın gülümsemesine neden oluyorlardı.
-
1317tam ortadaki esnaf somurtuyordu. yüz ifadesinden hangi takıma mensup olduğu belli oluyordu. onun yanına gitti ve espri olsun diye gökteki yıldızlar ne kadar güzel değil mi? mesela dört tanesi yan yana gelince efsane oluyor değil mi? dedi ve kahkaha atmaya başladı.
-
1318neden sonra acıktığını hissetti. at olsa yerdi.
-
1319bir atı bile yiyebileceğini düşündüğü an beşiktaş'a gitmeye karar verdi...
-
1320beşiktaş'a gitmeye karar verdiği andan itibaren aklında tek bir şey vardı.
-
1321kartal heykelinin önünde maç günü galatasaray atkısıyla selfie çekecekti.
-
1322selfie çekerken yanına 7-8 kişilik beşiktaşlı bir grup geldi...
-
1323bu ayılar çektiler bıçaklarını. ancak o "heyttt ben bıçaktan korkar mıyım ulan" diye bağırıp üstlerine yürüyünce beşiktaşlılar geri vites yapıp kaçmaya başladı.
-
1324aradan iki yıl geçmişti, gözlerimi hastanede açtığımda galatasaray formam karşı duvarda bana bakıyordu. rüyamda galatasaray çok kötü iki sezon geçirmişti, neyse ki puan durumunu sorduğumda lider olduğumuzu öğrendim. tanrım ne kötü bir kabustu.
o bana saldırıp kendini adam sananlar ise tinerin etkisindelermiş... -
1325lider olduğumuzu öğrendikten sonra aklıma gelen ilk şey; bu hafta kimle oynuyoruz sorusuydu. çok geçmeden o soru dilimden fırladı ve akabinde oldukça gür sesli birinden "fener" cevabını işittim. saniyesinde heyecan bastı. maça 4 gün kalmıştı, elim-ayağım titremeye başladı...
