fanatik olduğunu anlama eşiği

• 2

  10-11 sezonu'nda (34 maçta 16 mağlubiyet aldığımız sezon) para verip hemen her maçı izlediğim, bazılarını kahvede izlediğim günlerden birinde, çok kötü oynayıp bir de gol yediğimiz bir maçta, kendi kendime "ne yapıyorum ben burada aq" dediğim bir an vardı.
  
  o anı unutamıyorum mesela.
  
  onun dışında bir trabzon maçı hatırlıyorum 90'larda ilk devresini 1-0 yenik kapadığımız bir maçtan mutlak galibiyet almamız gerekiyordu, çok yakın arkadaşımla birlikte comeback yapmak için devre arasında namaz kılmıştık.
  
  totem işi bizde yeni değil, biz bu piyasaya yeni gelmedik, geri geldik. :p
  
  maçı da 2-0 kaybetmiştik, allah kabul etsin, o gün namazı bıraktım, totemi bırakamadım :p
  
  üzülerek söylüyorum ki sanırım her zaman iflah olmaz bir fanatiktim.
  
  dilerim ilerleyen yıllarda ruh sağlığımı, hayatımı etkilemeyecek yalnızca skorlarla ilgilendiğim, arada özetleri izlediğim bir taraftar olurum, barbarlık zor iş :(
• 29

  bu haftaki beşiktaş maçının olduğu akşam haftalık izin hakkımı alamadığım için çalıştığım yerden istifa ettim.
• 4

  tanıdıkların düğünü galatasaray maçı ile çakışıyorsa düğüne değil, maça giderim.
  ailemden birinin düğünü galatasaray maçıyla çakışıyorsa optimizasyon planı yaparım. ablamın düğünü 12 eylül 1996 constructorul galatasaray maçı ile çakışınca önce maçı izledim, sonra düğüne katıldım.
  aileden birine kız isteme, nişan, bok püsür işleri var ve galatasaray maçı ile çakışıyorsa maça giderim. (bkz: didier drogba'nın akhisar belediyespor'a attığı gol/#2351681)
  
  yakınlarım genel olarak buluşma vb. organizasyonlarını yaparken önce galatasaray'ın maçı var mı diye fikstüre bakarlar.
  
  galatasaray ile ilgili sikko ithamlarda bulunan, galatasaray'a küfür eden, galatasaray'ı aşağılamaya çalışan kim varsa her yerden engelleyip hayatımdan çıkardım.
  
  fbjk taraftarı kişilerle futbol konuşmam. konuşmaya çekmeye çalışırlarsa şans veririm. seviye düşükse anında uzarım.
  
  ara sıra hiç sebep yokken şampiyonlar ligi marşını son ses açıp arabayla turlarım.
  
  felipe melo'yu öz kardeşim gibi severim.
  
  herhangi bir zaman diliminde benimle teması olmuş bir kişi (eski sevgili vb. de dahil), dünyanın neresinde ne yapıyor olursa olsun, bir yerde galatasaray maçı görürse beni hatırlar.
• 5

  bazen beyaz gömlek giydiğim zaman göğsümdeki armayı görüp içime forma giydiğimi sanıyorlar. sonra onun dövme olduğunu anlayınca işbu eşik geçilmiş oluyor.
  
  edit: https://gss.gs/9pk.jpg
• 25

  ben kesinlikle fanatik değilim. seçimlerim gayet aklı başında ve bilinçli.
  
  hafta sonum galatasaray'ın maçlarına göre planlanır, iş toplantıları da aynı şekilde. galatasaraylı bir insan benim için +1 den başlar. pantolonum lacivertse kesinlikle üzerime sarı bir şey giymem. vakti zamanında basketbol'da bize yaptıkları hainlik nedeniyle herhangi bir banvit ürününü evime sokmam. aynı şekilde fb'ye sponsor olmuş herhangibir firmanın ürününü almam, aldırmam (örneğin en son opet ile yakıt anlaşması olan bir arkadaşımın kafasını ütüleyerek o anlaşmayı bozdurup, shell'e geçmesini sağladım) gibi gibi...
• 1

  benim için şarkılarının orijinallerini unutmaktır.
  
  sabah işe yürüyerek geldim. yolda ard arda ahmet kaya'dan kum gibi ve haluk levent'ten yollarda bulurum seni şarkılarını dinledim. kulaklarım "acımasız olma şimdi bu kadar" ve "dans ederim hayalinle" duyarken beynim "çocukluk aşkııımsııın" ve "imparator fatih teriiim" olarak algılıyor, bu durumu hiçbir şekilde değiştiremiyorum.
  
  bunun psikolojideki adı ne merak içindeyim. bilenler yeşillendirsin. *
• 40

  93-94 sezonu manchester deplasmanıdır başlangıcı. erkek ortamında izlediğim ve net hatırladığım ilk maçtı sanırım. tansiyon yüksek olduğu için kadınlar başka bir yerde toplandı. maçı izleyecek galatasaraylı agalar da bizde toplandı. arif'in golünde çok fazla bağırdığı için yeni doğan bebeğini korkutup evden kovulan abi de bize geldi.
  
  işte o abinin üçüncü golümüzde sevinçten duvara kafa atışında anladım ben bu tutkuyu. bir başkası koridorda koşturuyordu. yani bunca yıl geçti. halen ümit aktan'ın o üçüncü golü anlatışı, sesinin kısılması, o gol sevinci, yaşadığım o sahne bir araya geldiğinde bambaşka hissettiriyor.
• 8

  aradan zaman gecsede, 17 mayıs 2000 galatasaray arsenal maçındaki popescu'nun o son penaltisini izleyince göz yaslarimi tutamadigimda fanatik oldugumu anliyorum.
• 9

  doğduğumda doktorlara hemşirelere üçlü çektirerek çıktığım an anladım fanatik olduğumu. dünyaya gelir gelmez elleri titreterek şaşırtmıştım herkesi. sonra küçücük parmağımı ağzıma götürerek;
  
  -şiyştttt
  - biy, iki, üyç...
  
  sağolsunlar onlar da bana ayak uydurmuşlardı.
  
  sonra başhekim girdi odaya "şiştttttt" dedi önce. biz üçlü çektirecek sandık ama hepimizi fırça manyağı yaptı. babama da o başhekim müjdeyi vermişti.
  
  - gözünüz aydın, nur topu gibi chucky'iniz oldu.
  
  kendi göbeğimi de kendim kesmiştim, minnet etmeden.
  
  tıpkı galatasaray'ın her zaman yaptığı gibi...
• 6

  2006 şampiyonluğunda perçinlendi benimkisi. daha küçük yaşta o stres ve o gergin bekleyiş. radyodan maç takibi. evdeki fanatik fenerbahçeli amca ile kavgalar hır, gür. maç bitimi eline teneke alıp çalma. iyi ki de bu takıma gönül vermiş ve fanatiği olmuşum. yıllar içinde de galatasaray'ın köpeği olmuşum. hav hav!
• 3

  derbi maçlarını kaybettiğimizde sinirden geceleri uyuyamamam ve sahada yapılan haksızlıklara küfürler ederek patlamam dolayısıyla fanatik olduğumu anladım. ama yaş aldıkça futbolcuların benim kadar üzülmediklerini, onların para içerisinde yüzdüklerini idrak ettikçe kendi halime güler hale geldim ve fanatikliği bıraktım.
  bana göre twitterda yapılan saatlerce yorumlar, space odalarındaki konuşmalar tamamen zaman kaybı çünkü hiçbir şey değişmeyecek.
• 10

  eğer maçımız varsa stresi bütün evi sarar ve eşim daha ben söylemeden maç olduğunu anlar. maç öncesi dualar, herkese çok iyi davranmalar, iyi çocuk olmalar, maç içinde yalnız olmak gerek malum küfür kıyamet yada ani çıkışlarda herkesin aklı çıkmasın.
• 11

  kendi takımın hariç, hiç bir yerli takımın avrupada başarılı olmasını istemediğin andır.
  (kendimden biliyorum)
• 13

  maç var diye eşin, dostun düğününe gitmemek -check-
  kendi düğün gününde maç izlemek -check-
  maç öncesi akşam yemeğine oturamamak -check-
  yenilgi veya beraberlikte ölüye dönmek -check-
  
  insan bunları yaşarken farkına varamıyor ama sonrasında “napıyorum ben aq” diyor. bunu dedikten sonra da “haklıyım amk bi galatasaray sevdamız var.” diyip geçiyorum.
• 22

  rakiplerimizin, bilhassa fenerbahçe’nin, yediği gollere galatasaray’ın attığı gollere sevindiğimden daha çok sevindiğimi fark ettiğim andır.
• 14

  - puan kaybı yaşayınca sporla ilgili hiçbir programı hatta sözlüğü de günlerce açmıyorum, gece uykum kaçıyor, sabah mutsuz uyanıyorum. 2009'da hamburg'a elendiğimizde bir hafta hayalet gibi gezmiştim.
  - maç seyrederken bazen kalbim o kadar hızlı atıyor ki sarsılıyorum. heyecanlı bir durum varsa hiç yiyip içemiyorum. 2018 ve 2019 final maçlarında iftar davetindeydik, sonuç gelene kadar bir lokma yutamamıştım.
  - ortam ne olursa olsun aklım maçta kalıyor, skoru takip ederken konuşmalara odaklanamıyorum, kuzenin nişanında maç seyrettim.
  - başarılı olunca da benden mutlusu yok. rize'yi son dakikalarda 3-2 yendiğimizde sevinçten uçabilirim gibi gelmişti. 2012 finalinde hüngür hüngür ağladım.
  -ek: asla sarı lacivert giyinmem.
  
  ben son derece aklı başında biriyimdir normalde. ama galatasaray söz konusu olunca durum bu. bunun psikolojik bir açıklaması olmalı, neden yani? kimseyle dalaşmıyorum, zararım kendime ama neden bu tutku?
  
  öte yandan, yalnız olmadığımı görmek güzel.
• 19

  sarı lacivert horoz kaybetse seviniyor olmam.
• 49

  düğün tarihimizin aynı zamanda eşimin de doğum günü olan 10 kasım 2013'teki fenerbahçe galatasaray derbisine denk gelmesiyle düğünü 15 kasım tarihine ertelemiştim. sarı kırmızı sevdam ne doğum günü ne evlilik dinliyor. ömrümüzü verdik biz galatasaray'a. hiç pişman değilim. bir kez daha gelsem dünyaya yine galatasaray derim.
  
  şereftir seni sevmek!
• 7

  galatasaray gol atınca evde secdeye yatmak.
  mağlup olunca hiçbir spor programı izlememek.
• 12

  üniversite yıllarımda fenerin sevilla'yı elemesi sonrası fener taraftarlarının bir anda avrupada tarihin en başarılı takımı olarak kendilerini görmesi sonrası fanatikleşme dönemim başladı. aslında fanatiklik olarak değil ama tahammülsüzlük dönemi diyelim. dinleyemiyorum mantıksız geliyor anlattıkları her şey. aynı muhabbet halı saha maçı sonrası da açıldı ve bi tane kendini akıllı zanneden dostum uzun uzun anlatıyor tarihte en iyisi biziz bilmem ne. dedi balkan kupasını aldık o sene şampiyonlar ligi düzenlenmedi onun yerine balkan kupası düzenlendi.* bende boş keseden sallamayı sevmediğim için bir ara okumuştum bunları çok şükür. sordum hangi yıl aldınız siz şampiyonlar ligini bilmiyorum diyor. dedim şampiyonlar ligi yerine düzenlenen kupayı aldınız ama tarih yok ilginç. neyse bilgisini verdim şu yıl aldınız o yıl şampiyonlar ligini celtic aldı 3-5 balkan ülkesi avrupaya gidemeyen takımları için kendi arasında düzenledi falan. bozuldu diğerleri güldü sonrasında herkeste bir sessizlik, devamında şakacıklar gerginlikler falan. maalesef girişi gelişmesi sonucu mantıksız olan her şeye tahammül seviyem sıfır. ama bu mantıksızlık futbolla ilgiliyse konu fanatikliğe giriyor ister istemez.
• 15

  daha once basligin acilmamis olmasina sasirdim.
  bana hep fanatik derlerdi ben de kabul etmezdim. birkac senedir kabul ediyorum, baya fanatik biriyim.
  mevzubahis galatasaray veya alakali olarak fatih terim vs ise babami tanimiyorum, bunlara hakaret eden evime gelen misafirin agzina siciyorum.
  bjk'li bir misafir gelmisti bi kere, yok feto, yok zalat, yok toki arena falan. oyle bi agzina sictim ki, kendime geldigimde esim mutfakta "napiyosun sen ya sakin ol" diye uyarmisti.
  hala gurur duyarim yaptigimdan.
  
  edit: aklima geldi, yine eve misafir geldigi bir gun, ogrenci evi tabi o zamanlar, gs-liverpool maci var, bizim orta sahada j. ınamoto oynuyo, elemanin biri mac oncesi inamotoyla dalga geciyo, mac basladi, inamoto hayatinin topunu oynadi, 3-2 aldik maci, hatta okan buruk da gol atmisti. o elemana cok yuklendim.
  ben inamoto tezahurati ile milletin kafasini epey bi sisirmistim.
  ayip etmisim, bunu kabul ediyorum. alnina kodumun inamoto'su.
• 17

  ilk olarak ilkokul yıllarında mahallede fb'lilerle yaptığımız maçlarda anladım bunu. hiçbir maç bitmezdi. hep kavga ederdik bir şekilde.
  
  uefa kupası aldığımızda 17 yaşındaydım. o dönem maçları cine 5 veriyordu. bologna deplasmanında hakan şükür golü attığında sobanın yanında radyo 1'den maçı dinliyordum. yanlış hatırlamıyorsam murat ünlü anlatıyordu. oturuş şeklim dizlerimin üstünde ve ayaklarım altta olacak şekildeydi. namaz kılar gibi yani. gol o pozisyonda gelince hem o maç ve devamında finale kadar olan tüm maçlarda aynı yerde, aynı şekilde oturdum. hep radyo 1'den dinledim maçları. her maç sonunda dizlerim tutmaz halde tuvalete giderdim. sidik torbam patlayacak şekilde olurdu genelde. heyecandan çok sıkardım kendimi. final trt 1'de olunca çok korkarak izledim totem bozulacak diye. kendimce bir yol bulup oturduğum yeri değiştim. çok şükür kazandık.
  
  2006 yılındaki 16 dakikalık şampiyonluk maçında zaten ümitsiz olduğumdan maçı izlemedim. fb'nin şampiyonluk kutlamasını falan çekemezdim zaten. annemin zoruyla yakın bir akrabanın cenazesi için taziyeye gittik. taziye evinde evin oğlu fanatik fb'liymiş. neyse bebe odadan hiç çıkmadı. yüzünü hiç görmedim. saat 21.30 gibi falandı sanırım dışarıdan korna sesleri gelmeye başladı. evin sahibi "fb şampiyon oldu galiba, bizim oğlan çıkar şimdi" dedi. 1-2 dakika bekledim. ev zaten kalabalık. baktım çıkan yok. pencereden dışarı baktım. korna çalan arabalarda sarı kırmızı renkleri görmemle bir bağırmışım. tabi ben hatırlamıyorum neler yaptığımı. annem sonradan anlattı çoğunu. baya bir rezil etmişim onu. eve dönüşte arabanın camından sarkık şekilde sesim kısılana kadar bağırdığımı hatırlıyorum.
  
  daha çok örnek verebilirim ama yazmaya takatim yok. ancak şunu net olarak söyleyebilirim. ben bir fanatiğim. kimseye zarar vermeyenlerden ama. genelde zararım kendime olur. aşırı sinir, uykusuzluk, hırs, küfür vs. pişman mıyım? asla. seviyoruz bu takımı. peşindeyiz her daim.
• 57

  galatasaray galip gelmişse, o hafta tüm spor programlarını, spor gazetelerini, spor dijital yayınlarını takip edip, mağlup olmuşsa sanki evden cenaze çıkmış gibi bir sonraki maça kadar futbolla ilişkini kesiyorsan, sen fanatiksin kardeşim.
• 20

  yanlış hatırlamıyorsam sene 2014, ınstagram yeni yeni fenomen oluyor işte. sınıfta bir kız vardı, elinde telefondan galatasaray'ın ınstagram hesabini açmış, "bu hesap senin mi?" diye sormuştu. bayağı bir hoşuma gitmisti bu soru, evet benim hesabım demiştim hagshsgs. sonradan izah ettik tabii. o gün başkaları tarafından fanatik olduğum farkındalığı yaşatılmıştı bana. öyle işte.
• 44

  aslında o kadar çok olay var ki, 1989 senesinde 3-0 dan 4-3 yenildiğimiz fenerbahçe maçından sonra 1 hafta okula gitmemiştim, 8 mart 2003 yılında mardin’de askerdeyim. akşam 5-11 arası 6 saat uçaksavar nöbetim var. 19’da fenerbahçe maçımız var. maçın başlamasına 15 dakika kala devriye subayına komutanım bölüğe ineyim bir termos çay alayım gece 11 e kadar bu soğukta çaysız vakit geçmez dedim. oda bana git ama çabuk gel dedi. koskoca teğmeni uçaksavar mevzisine bırakıp 20 dakika hakim tepeden bölüğe inip maçın ilk yarısını izlemiştim. ikinci yarıyıda cep radyomdan dinleyerek mevziye geri dönmüştüm. komutan uyanmış tabi ulan sen çay alma ayağına beni nöbete diktin, maçı izledin dimi diye bi ufak hiddetlendi. komutanım 2-0 öndeyiz dediğimde adamda bi tebessüm olup neyse çay koyda içelim demişti. 2005 yılında kupa finalinde, işler çok yoğundu izin alamamıştım. bende çareyi depocuyu arayıp, kendimi depoya çağırtmıştım. adam eksik mutlaka gelmesi lazım diye beni çağırmışlardı, bende işten çıkıp depoya maçı izlemeye gitmiştim. okula gitmemek, nöbet mevzisinde komutana nöbet tutturmak, işten kaçmak ne ararsan var. daha doğmadan ne olacağım belliymiş. rahmetli dedem adımı metin göbek adımı oktay koymuş.