73
tarih 2 ağustos 1995. yer şükrü saraçoğlu stadyumu. fenerbahçe ile galatasaray tsyd kupasında karşı karşıya geliyorlar. babam galatasaray etkisi altında kalmama içerlediği için beni stadyuma götürdü ve atmosferden etkileneceğimi zannederek fenerbahçeli olacağımı düşündü sanırım. 5 yaşındayım. tüm detaylarıyla hatırlamıyorum ancak parça parça aklımda bazı şeyler. her yer sarı laciverte boyalıydı. galatasaray o gün 3-1 kaybetti ve ben hüngür hüngür ağladım. tribünde en az 15 fenerbahçe taraftarı galibiyetin keyfini bırakıp beni sakinleştirmeye çalışıyorlardı. ben masum bir şekilde en büyük galatassalay diye bağırıyordum. döktüğüm ilk gözyaşı buydu. babam zaten o günden sonra beni rahat bıraktı, bu çocuğun durumu iyi değil dedi evdekilere ve fenerbahçeli olmak için baskıya maruz kalmadım bir daha. * tabi bu son gözyaşım olmayacaktı. ergenliğe girene kadar sıkça ağlardım. yaş büyüdükçe ağlamalarım azaldı ancak daha bir anlamı arttı sanki. koca adam olduk hala bazı anlar oluyor gözlerim doluyor. çünkü çok seviyorum galatasaray’ı.
