57
yıl 2000. günlerden 17 mayıs. 99 depreminin etkileri hala sürüyordu. psikolojimiz kötüydü. ilk dönemini yarım yamalak geçirdiğimiz ilkokul yılları, öldüğüne hala inanamadığımız arkadaşlarımız, tanıdıklarımız vardı. evimiz hasar gördüğü için dedemlere kalıyorduk. ekonomi berbat olduğu için babamın işleri de kötüye gitmişti. her şey berbat bir hal almışken bir mucizeyi bize yaşattı galatasaray. o gün o kupayı kazandığımız zaman herkes birbirine sarılmış hüngür hüngür ağlıyorduk. herkes üzerindeki acıyı, siniri, negatif havayı unutmuştu. çoğu arkadaşı fenerbahçeli olan bir çocuğun tüm arkadaşları ağlıyor salonda bir oraya bir buraya koşuşturuyordu. galatasaray bize acılarımızı unutturdu. milyonlara acısını unutturdu. iyi ki varsın galatasaray. gözyaşlarımızın aşkla döküldüğü güzide sevdamızdır.
