bu sezon da 2014'teki ersun yanal'ın takımı da çok açık bir şeyi gösterdi, türkiye ligi'nde şampiyon olmak istiyorsan sert oynayarak hücum edeceksin. rakibe basacaksın, tekmeyle tabanla gireceksin, hava topu mücadelesinde diz atacaksın, kalecinin bacağını çiğneyeceksin ama saldırmaktan geri durmayacaksın. sen saldırdığın zaman yaptığın fauller, görmediğin kartlar, çaldığın puanlar yanına kar kalıyor. yeter ki saldır, futbol cahillerine "yav evet hakem hatası oldu ama olmasa da bu takım yine golünü atar maçı alırdı" dedirt. rakibi döve döve oyna ki bir halt ediyorsun sansınlar. gerizekalı değilsen 5+ puan farkıyla girdiğin sezon sonunda şampiyon oluyorsun zaten.
şenol güneş de ersun yanal da bu sayede birer şampiyonluk kazandılar
* tarih bruno alves'in bastığı bilekleri, quaresma'nın savurduğu tekmeleri değil, bu iki şampiyonluğu yazıyor maalesef. caner napoli maçında rakibini iki koluyla sarmalayıp hareket etmesini engelleyince penaltıyı çalan hakeme de "türk düşmanı, haçlı neferi" yazıyor. şaka gibi ama gerçek.
vur, kır, parçala, maçları kazan. türkiye'de sistem bu kadar basit. fizikman güçsüz oyuncunun, narin oyuncunun çok ekstra işler yapmadığı sürece şampiyonluk hedefleyen takımda yeri yok. yoksa 97 doğumlu cengiz ünder semih kaya'yı bir omuzda yıkar geçer, sen de gol yemeyelim diye dua edersin.
şenol güneş'e gelince, bir şampiyonluğu 2011'de çalınmıştı. şimdi de o bir şampiyonluk çaldı. iki eski takımına karşı çıktığı maçlarda, hem trabzonspor hem de bursaspor maçında sonuç başlama düdüğü çalmadan önce zaten yukarıdan belirlenmişti. yerinde olsam bu sezon anadolu takımlarının hakkını kütür kütür yemiş bir adam olarak fazla edebiyat yapmazdım. artık ne futbol camiasını, ne tff'yi, ne de düzeni eleştirmeye hakkı yok.
bu martavallarıyla en fazla üç beş dangalağı kandırır çünkü.
