21 aralık 2011 galatasaray manisaspor maçı

maçta ikinci yarı rakibin kırmızı kart gördüğü pozisyondan sonra yine rakibe acıdık. yav bu nasıl bir saçma alışkanlıktır? elalem rakibini eksik bulunca giydirirken biz niye skoru koruyoruz? tamam kırmızı karttan sonra girilen pozisyonlar vardı ama son vuruşlardaki acıma hissi nerdeyse gözle görülür hale geldi. orta sahada sürekli paslaşmalar, sürekli topu ters kanada aktarmalar bilmem ne? trabzon maçında ve bu maçta rakibe acımasaydık, attığımız gol en azından 30 un üstüne çıkardı.

edit: haa unutmadan, maçın sonlarındaki bir korner pozisyonunda servet tam topa kafa vuracakken rakibin eli servet' in kafasının üstünden uzanıp çeldi topu ceza alanı içinde. hakem devam dedi, gargaraya getirilmesin lütfen. çünkü bu penaltı değilse penaltıyı kaldırsınlar futboldan.