1874
çok sevdiğim galatasaray'ı, benim için daha da anlamlı hale getiren insan.
bir takımı tutabilirsiniz ama tuttuğunuz takımı sizin için özel yapan şeyler vardır. kimisi için stadyumdur bu, kimisi için de efsane futbolcu. kimisi de o sezon takıma katılmış bir oyuncuyu çok sevebilir. bunlar, soyut kavramlara olan sevgimizi somutlaştıran şeylerdir.
yaşım gereği fatih terim'in 1996-2000 yılları arasındaki takımını çok fazla izleme fırsatı bulamadım. sonra o tekrar geldi çok sevdiği galatasaray'ının başına. o sezon hem olimpiyat stadyumu'nun yarattığı heyecandan, hem de hocaya olan sonsuz sevgimizden kombinemizi aldık. tabi olimpiyat stadı'nın o çekilmez çilesi ile yüzleşmemiz uzun sürmedi. bunun yanında takım da kötü olunca, her geçen hafta gittiğimiz maç sayısı azaldı.
benim gibi babam da fatih terim'i çok sever. fatih terim'in rize maçında veda edeceğini öğrendiğimde yine içimden bir parça kopmuştu. o zamanlar yine büyük sayılmazdık. ama kafaya koymuştum imparator'a kendi çapımda veda edecektim stadyuma gidip. zaten kombinemiz vardı. babamla maça gitme kararı aldık. o gün büyük bir heyecanla kırtasiyeden karton ve keçeli kalem aldım. üstüne de (internet yardımıyla) ingilizce olarak '' seni unutmayacağız imparator'' yazdım. o gün maç umurumda değildi, babam gibi sevdiğim adama veda ediyordum. en az benim kadar galatasaraylı olduğunu bildiğim, kulübü için herşeyi yapmaya hazır olan bir insana veda etmek o an için herşeyden önemliydi.
yaşımız ilerledi ve büyüdük. dedim ki kendi kendime, bir kez daha.. lütfen bir kez daha gelsin galatasaray'a. stadyuma gidip tekrar bağrıma basayım onu. sesim duyuldu herhalde. o yine geldi galatasaray'ının başına. çünkü, onun için aslolan, asıl olan galatasaray'dı.
gelsin diye ne totemler yaptığımı bir ben bilirim. geldiğini öğrendiğim gün, kendisine yeni oyuncak almış çocuk kadar mutlu ve babası önemli bir iş başarıp ünlenince, gurur duyan çocuk kadar gururluydum. babam kadar güveniyordum ona çünkü. ben galatasaray'a karşı ne hissediyorsam, o da onu hissediyordu. ne eksik, ne de fazla.
bir takımı tutabilirsiniz ama tuttuğunuz takımı sizin için özel yapan şeyler vardır. kimisi için stadyumdur bu, kimisi için de efsane futbolcu. kimisi de o sezon takıma katılmış bir oyuncuyu çok sevebilir. bunlar, soyut kavramlara olan sevgimizi somutlaştıran şeylerdir.
yaşım gereği fatih terim'in 1996-2000 yılları arasındaki takımını çok fazla izleme fırsatı bulamadım. sonra o tekrar geldi çok sevdiği galatasaray'ının başına. o sezon hem olimpiyat stadyumu'nun yarattığı heyecandan, hem de hocaya olan sonsuz sevgimizden kombinemizi aldık. tabi olimpiyat stadı'nın o çekilmez çilesi ile yüzleşmemiz uzun sürmedi. bunun yanında takım da kötü olunca, her geçen hafta gittiğimiz maç sayısı azaldı.
benim gibi babam da fatih terim'i çok sever. fatih terim'in rize maçında veda edeceğini öğrendiğimde yine içimden bir parça kopmuştu. o zamanlar yine büyük sayılmazdık. ama kafaya koymuştum imparator'a kendi çapımda veda edecektim stadyuma gidip. zaten kombinemiz vardı. babamla maça gitme kararı aldık. o gün büyük bir heyecanla kırtasiyeden karton ve keçeli kalem aldım. üstüne de (internet yardımıyla) ingilizce olarak '' seni unutmayacağız imparator'' yazdım. o gün maç umurumda değildi, babam gibi sevdiğim adama veda ediyordum. en az benim kadar galatasaraylı olduğunu bildiğim, kulübü için herşeyi yapmaya hazır olan bir insana veda etmek o an için herşeyden önemliydi.
yaşımız ilerledi ve büyüdük. dedim ki kendi kendime, bir kez daha.. lütfen bir kez daha gelsin galatasaray'a. stadyuma gidip tekrar bağrıma basayım onu. sesim duyuldu herhalde. o yine geldi galatasaray'ının başına. çünkü, onun için aslolan, asıl olan galatasaray'dı.
gelsin diye ne totemler yaptığımı bir ben bilirim. geldiğini öğrendiğim gün, kendisine yeni oyuncak almış çocuk kadar mutlu ve babası önemli bir iş başarıp ünlenince, gurur duyan çocuk kadar gururluydum. babam kadar güveniyordum ona çünkü. ben galatasaray'a karşı ne hissediyorsam, o da onu hissediyordu. ne eksik, ne de fazla.
