149
burada ota boka klavyesini yağlayıp sallayan modu kapatıp şöyle bir bakınca, sanki ülke tamamen doksanlarda kalmış da bir tek 2024'e gelmiş kedisiymiş gibi eleştirilen tribün.
seksenlerin sonu doksanların başında doğmuş bizim jenerasyona, bizim çocukluk gençlik yıllarımızda fedakarlık diye anlatılan olayların bugünkü dünyada karşılığı enayilik ya da ahmaklık oldu çoktan.
paraya karşı yürekle kazanılan, tarihimizin en anlamlı ve en romantik şampiyonluğunun kazanıldığı gün doğan çocuklar entry tarihi itibarı ile 5 ay sonra 18 yaşını devirip kanunen reşit olacak.
o şampiyonlukta bile, sıradan çinko karbon vatandaş için futbol haftada iki saatti hala. maksimum yapıp yapabileceğin okuldaki sırana puan farkını olduğundan iki ya da üç puan eksik yazıp kung-fu tekniği ile o farkın gerçek olması için çabalamaktı.
şimdiki zamanda güya eskinin romantizmini kovalayan bizler bile öyle şeylerle uğraşıyoruz, öyle garip mesailer veriyoruz ki; çoktan kendi kendimize "ne yapıyorum ya ben" diye sorup kenarıya çekilmemiz gerekiyordu.
ama nasıl ki boş bırakmamak lazım diyerek, ya da bazen sadece çaresizlikten bu işleri kovalıyorsak; tribündeki insan tipolojisi ve refleksinin de değişimini bir noktadan sonra kabullenmek ve adapte olmak gerekiyor.
açılalı on sene olmasına rağmen çıkışında hala mahşer günü provası yapılan, yakınında civarında lüks sayılabilecek bir avm hariç vakit geçirecek ortalama bir mekanı hala bulunmayan bu stadın her maç dolması bile, günümüz dünyasında başlı başına bir mucize bence.
kaldı ki ne kadar eskiye kıyaslayıp eleştirsek de, tribünde hala gündelik hayata göre istisnai bir hoşgörü ve tolerans var takıma karşı. uefa finalinde oyuncu değişikliği hakkı yok diye doktora rest çekip bir kolu sarılı şekilde sahaya dönen bülent korkmaz azılı galatasaray düşmanı oldu.
hep cepten veren, 7 gün 24 saat sefil hayatından mesai ayıran, her maç öncesi hiking yapıp maç sonu fortlanan taraftar iki ses çıkarmış çok mu gerçekten?
biraz da buna kafa yormak gerekiyor...
seksenlerin sonu doksanların başında doğmuş bizim jenerasyona, bizim çocukluk gençlik yıllarımızda fedakarlık diye anlatılan olayların bugünkü dünyada karşılığı enayilik ya da ahmaklık oldu çoktan.
paraya karşı yürekle kazanılan, tarihimizin en anlamlı ve en romantik şampiyonluğunun kazanıldığı gün doğan çocuklar entry tarihi itibarı ile 5 ay sonra 18 yaşını devirip kanunen reşit olacak.
o şampiyonlukta bile, sıradan çinko karbon vatandaş için futbol haftada iki saatti hala. maksimum yapıp yapabileceğin okuldaki sırana puan farkını olduğundan iki ya da üç puan eksik yazıp kung-fu tekniği ile o farkın gerçek olması için çabalamaktı.
şimdiki zamanda güya eskinin romantizmini kovalayan bizler bile öyle şeylerle uğraşıyoruz, öyle garip mesailer veriyoruz ki; çoktan kendi kendimize "ne yapıyorum ya ben" diye sorup kenarıya çekilmemiz gerekiyordu.
ama nasıl ki boş bırakmamak lazım diyerek, ya da bazen sadece çaresizlikten bu işleri kovalıyorsak; tribündeki insan tipolojisi ve refleksinin de değişimini bir noktadan sonra kabullenmek ve adapte olmak gerekiyor.
açılalı on sene olmasına rağmen çıkışında hala mahşer günü provası yapılan, yakınında civarında lüks sayılabilecek bir avm hariç vakit geçirecek ortalama bir mekanı hala bulunmayan bu stadın her maç dolması bile, günümüz dünyasında başlı başına bir mucize bence.
kaldı ki ne kadar eskiye kıyaslayıp eleştirsek de, tribünde hala gündelik hayata göre istisnai bir hoşgörü ve tolerans var takıma karşı. uefa finalinde oyuncu değişikliği hakkı yok diye doktora rest çekip bir kolu sarılı şekilde sahaya dönen bülent korkmaz azılı galatasaray düşmanı oldu.
hep cepten veren, 7 gün 24 saat sefil hayatından mesai ayıran, her maç öncesi hiking yapıp maç sonu fortlanan taraftar iki ses çıkarmış çok mu gerçekten?
biraz da buna kafa yormak gerekiyor...
