73
eşsiz olduğuna emin olduğum hikayedir.
küçük bir çocuktum, futbolu seviyordum, bir takımı tutkuyla tutmak istiyordum, takım tutarsam daha da çok seveceğimi biliyordum bu sporu. ama hangi takımı tutacağımı bilmiyordum. annem beşiktaşlı ama tutkulu değil, babam da takım tutmaz(dı). benden bir kaç yaş büyük bir kuzen dedi ki, gel fenerli ol. biraz bakmaya başladım fener maçlarına, yok olmadı, hissetmedim, hiç heyecenlanmadım, sevmedim. hayır bu takım uymadı bana dedim, belki de futbol o kadar da sevilesi bir spor değildi.
hemen sonra başka bir kuzen abimiz, ablamla bana, gelin ben sizi galatasaraylı yapayım dedi. yap abicim ama nasıl olacak ki? bazı dualar edip üfleyeceğim, sessiz olun... tüm şartları sağladık ve törenle galatasaraylı olduk. o zamanlar kuzen abimin futbolla ilgisinin hiç olmadığını ve bizimle dalga geçtiğini fark edemeyecek kadar saf ve küçüktük. ama hemen sevdim cimbomu, kanım ısındı, heyecanım üstel olarak arttı. babamı ve benden küçük tüm kuzenlerimi galatasaraylı yaptım, benim tutkumdan etkilenmemek zordu, annem bile takımını bırakmasa da sempatizanımız oldu, ne de olsa galatasaray yendikçe yüzünde güller açan çocukları vardı. tüm sülalede galatasaraylılık seviyesi hızla yükseldi, koyulaştı. beraber maç seyretmeler, topluca sevinmeler, şampiyonluklar, konvoylar...
bence galatasaray benim kanımda varmış ama ortaya çıkarılması gerekiyormuş :)
sağolasın abicim sen çok yaşa...
küçük bir çocuktum, futbolu seviyordum, bir takımı tutkuyla tutmak istiyordum, takım tutarsam daha da çok seveceğimi biliyordum bu sporu. ama hangi takımı tutacağımı bilmiyordum. annem beşiktaşlı ama tutkulu değil, babam da takım tutmaz(dı). benden bir kaç yaş büyük bir kuzen dedi ki, gel fenerli ol. biraz bakmaya başladım fener maçlarına, yok olmadı, hissetmedim, hiç heyecenlanmadım, sevmedim. hayır bu takım uymadı bana dedim, belki de futbol o kadar da sevilesi bir spor değildi.
hemen sonra başka bir kuzen abimiz, ablamla bana, gelin ben sizi galatasaraylı yapayım dedi. yap abicim ama nasıl olacak ki? bazı dualar edip üfleyeceğim, sessiz olun... tüm şartları sağladık ve törenle galatasaraylı olduk. o zamanlar kuzen abimin futbolla ilgisinin hiç olmadığını ve bizimle dalga geçtiğini fark edemeyecek kadar saf ve küçüktük. ama hemen sevdim cimbomu, kanım ısındı, heyecanım üstel olarak arttı. babamı ve benden küçük tüm kuzenlerimi galatasaraylı yaptım, benim tutkumdan etkilenmemek zordu, annem bile takımını bırakmasa da sempatizanımız oldu, ne de olsa galatasaray yendikçe yüzünde güller açan çocukları vardı. tüm sülalede galatasaraylılık seviyesi hızla yükseldi, koyulaştı. beraber maç seyretmeler, topluca sevinmeler, şampiyonluklar, konvoylar...
bence galatasaray benim kanımda varmış ama ortaya çıkarılması gerekiyormuş :)
sağolasın abicim sen çok yaşa...
