105
geçen sene saraçoğlundaki maç için de takımıma çok güveniyordum. şeytanın bacağı kırılacaktı. bu sefer olacaktı bu iş. o zamanda muhteşem bi kadro vardı elimizde. hele lincoln ah lincoln yokmu? herkes o'na bel bağlamıştı sanki. kalbim kaldırmayacak diye izlemeye bile yeltenmedim tv'de. ama yerimde de duramıyordum. kuzenime gittim. telefonuma msj geldi. 0-1 olmuş. daha maçın ilk dakikaları. off dedim galiba bu iş bu kadar. farka gider, farka gitmesede fark etmez alsak yeter diye o an aklımda neler geçti... duramadım atladım taksiye. indim sahile. maç seyretmeye.gidene kadar 1-1 olmuştu. ne zaman ya ne zaman yaa diye diye maç aldı yürüdü. bunları niye mi anlattım? yaşadığım hayalkırıklığını, üzüntüyü anlatamam. çok umutlanmıştım ama olmamıştı. var bir basiretsizlik, uğursuzluk o sahada. kötü oynamıyoruz adamlara karşı aksine çokta iyi oynuyoruz. ama olmuyor abi olmuyor. lanet olsun ki olmuyor. demem o ki çok umutlanmıcam bu maç için. yenersek amenna ama yok yenemezsek çokta tın. onlar bizi yenince bırakın turlara çıksın. bizene. avrupa şampiyonunu yeniyorlar kolay birşey değil onlar için. biz işimize bakalım onlar bize.
