14 mayıs 2006 galatasaray kayserispor maçı

16. şampiyonluğumuzu kazandığımız maçtır. o gün maçı izlememeye karar vermiştim çünkü ne zaman fener maçını izlesem yada dinlesem fenerbahçe kazanıyordu. babam fenerli olduğu için kahveye maçı izlemeye gitmiş bense bilgisayarda zaman geçirmeye çalışıyordum dükkanımızda. birden yanımızda çalışan fenerbahçeli işçinin duvarı yumrukladığını gördüm. bir baktım denizli önde. o anda babam dükkana gelip kapatın ulan dükkanı dediğini duydum. hemen babamla eve çıktık ama ufacık bir sevinç gösterisi bile yapamıyordum çünkü babam kıpkırmızıydı. eve çıktık radyoyu açtık ve tuncaayyy diye bi ses duydum. allahım dedim lütfen olmasın böyle bitmesin. ben odada kapının eşiğine yatmış bi şekilde babam ise koltukta kumandayı deli gibi sıkıyodu. maçı dinlememek için kulaklarımım kapatmıştım ama nafile ses geliyodu. hele appiah'ın direkten dönen topunda sanki kalbim sıkışmıştı. maç biter bitmez annem bana sarıldı ama hala sevinemiyorum babam karşımda diye. öbür odaya gidip deli gibi atlayıp zıplayıp geri geldim. bir baktım ki 40 yaşında adam karşımda ağlıyodu. ben hayatımda o ana kadar hiç bu kadar mutlu olmamıştım. aslında o sezonun özetini babam ağlarken ona sorduğum soruda cevaplamıştı;
'ben yenildiğimiz için kızmıyorum takıma, bu kadar ruhsuz takım görmedim ben. tebrik ederim oğlum'.