582
kelimelerle anlatılmayacak, kalp krizi geçireceğim diye korktuğum, kadıköy'de şampiyonluk kupasını kaldırdığımız maç. izmir'de üstü açık bir kafede yağmurdan sırılsıklam olmuştum ama fark etmiyordu. o gün oradan şampiyon bir şekilde kalkmalıydım. sırılsıklam olmuşum, çamura batmışım önemli değildi. maç sırasında her türlü toteme başvuruyordum ve ilk defa maçı bağırmadan izledim. çünkü bağırmaya, haykırmaya başlasam kalbim dayanmazdı sanırım. hayatımın en geçmek bilmeyen 90 dakikasıydı ve bundan zaferle ayrılmıştık. hak ettiğimiz şampiyonluğu kazanmıştık. kadıköy'de ilan ettiğimiz bu şampiyonluk yaşadığımız en anlamlı şampiyonluklardan biriydi. teşekkürler galatasaray.
