540
yoğun stres altında ve her dakikasını gözlerim dolu dolu izlediğim bir maç oldu. sakin sakin maç izlemek hiç tarzım olmadığından, sus pus oturur vaziyetimden kendim bile korktum! sanırım en çok yıkıldığım an elmander'in oyundan çıktığı andı... oradakileri mutsuzluğuma ortak etmemek için, ortamı terkedip tuvalette ağladım! o derece... o an dedim ki "gerçekten bir güç var ve bizim şampiyon olmamızı istemiyor". ama kısa sürede kendime geldim ve dedim ki "o güç her neyse, onu da yenip şampiyon olacağız!". tabii bütün sinirler 90 dakikaya kadar ayarlanmıştı, "+5"i görünce geriye kontrol edilebilecek bir sinir kalmamıştı artık. koltuk tekmelemek suretiyle ekstra sabır yükledim vücuda ama yine de o son 5 dakikayı, kafam ellerimin arasında koltuğa kapanmış bir şekilde, hıçkırıklarla ağlayarak ve "bitsin artıııkkk, ne olur bitsin artııkkk" diye yalvararak geçirdim. maçın bitiş düdüğü ise, hemen hemen her galatasaraylıda bıraktığı etkiyi bıraktı bende de... o son 5 dakikaya dair pozisyonları ise ancak bugün izleyebildim!
