5256
maalesef sezonun en kritik maçını* kaybederek momentumu, rakip, şikeci, top oynamadan maç kazanan fenere vermiştir.
bazı yazarlar işin duygusal boyutunda ancak şöyle bir gerçek de var ki, bu takım şampiyonluğu son maça yani kadıköy'e bırakırsa, buyrun cenaze namazına.
yemin ederim 22 nisan 2012 galatasaray fenerbahçe maçı'ı bittiğinden beri şu saatte ancak sağlıklı düşünebiliyorum. aklım almıyor yani nasıl olur bir takım 1-1'e sokru getirmişken ve rakip dağılmışken nasıl göz göre göre ikinci golü yer. bunun mantıklı hiçbir açıklaması yok.
top bizi sevmedi, adalet yerini bulmadı, baros'un kafa vurduğu top direği yalayarak dışarı çıkmasaydı, aydın %100'lük golü kaçırmasaydı, necati o pozisyonları harcamasaydı.
isyanım var yani ulan hangisini atacaksın be hangisini. 20 tane pozisyona girip istatistik kastında ne oldu. 3 puan mı aldık?
yıllardır aynı terane. bu maçın benzerlerini ben son 10 küsür yıldır çok izledim. aynı senaryo aynı takımlar. değişen takımların kadrosunda ki oyuncular sadece.
daha yazılacak çok şey var ama susuyorum. söylemek istediğim tek şey bıktım artık. her fener maçında kaçan gollere dövünmekten bıktım. baros 90+3'de direğe vurur, hakan şükür karşı karşıya da kalecinin üstüne vurur, hagi'nin çektiği frikiği yedek kalecileri oğuz* çıkartır, arif'ın topu rüştü'yü geçip direğe takılır, selçuk'un vuruşu az farkla auta gider, son 5-6 yıldır her galatasaray maçında kabasakal volkan hayatının kurtarışlarını yapar.
alın size 2000'den itibaren içerde dışarda fener maçlarının özeti.
bunlar ne şans ne kader ne de başka bir şey. sadece eline geçen fırsatı değerlendiremeyen veya oyuncuların o anki beceriksizliğinden kaynaklanan durumlar. her fenerbahçe maçında tekrar ederek canımızı sıkmaktadır.
özet: eline geçen fırsatları değerlendireceksin. gerekirse topla beraber sende gireceksin o kaleye, ta ki o gol takımın hanesine yazılana kadar.
bu akşam* kaçırdığımız akıl almaz gollerden sonra zaten saç baş yolup inşallah bu pozisyonları aramayız diye düşündüm. korktuğum her zaman olduğu gibi yine başıma geldi.
çok canım sıkıldı, hayattan soğudum resmen. tıpkı geçen sene yine kaybettiğimiz tt arena'da ki maçtan sonra abdurrahim albayrak'ın açıklama yaparken ki ruh hali nasılsa bende şuanda öyleyim.
bazı yazarlar işin duygusal boyutunda ancak şöyle bir gerçek de var ki, bu takım şampiyonluğu son maça yani kadıköy'e bırakırsa, buyrun cenaze namazına.
yemin ederim 22 nisan 2012 galatasaray fenerbahçe maçı'ı bittiğinden beri şu saatte ancak sağlıklı düşünebiliyorum. aklım almıyor yani nasıl olur bir takım 1-1'e sokru getirmişken ve rakip dağılmışken nasıl göz göre göre ikinci golü yer. bunun mantıklı hiçbir açıklaması yok.
top bizi sevmedi, adalet yerini bulmadı, baros'un kafa vurduğu top direği yalayarak dışarı çıkmasaydı, aydın %100'lük golü kaçırmasaydı, necati o pozisyonları harcamasaydı.
isyanım var yani ulan hangisini atacaksın be hangisini. 20 tane pozisyona girip istatistik kastında ne oldu. 3 puan mı aldık?
yıllardır aynı terane. bu maçın benzerlerini ben son 10 küsür yıldır çok izledim. aynı senaryo aynı takımlar. değişen takımların kadrosunda ki oyuncular sadece.
daha yazılacak çok şey var ama susuyorum. söylemek istediğim tek şey bıktım artık. her fener maçında kaçan gollere dövünmekten bıktım. baros 90+3'de direğe vurur, hakan şükür karşı karşıya da kalecinin üstüne vurur, hagi'nin çektiği frikiği yedek kalecileri oğuz* çıkartır, arif'ın topu rüştü'yü geçip direğe takılır, selçuk'un vuruşu az farkla auta gider, son 5-6 yıldır her galatasaray maçında kabasakal volkan hayatının kurtarışlarını yapar.
alın size 2000'den itibaren içerde dışarda fener maçlarının özeti.
bunlar ne şans ne kader ne de başka bir şey. sadece eline geçen fırsatı değerlendiremeyen veya oyuncuların o anki beceriksizliğinden kaynaklanan durumlar. her fenerbahçe maçında tekrar ederek canımızı sıkmaktadır.
özet: eline geçen fırsatları değerlendireceksin. gerekirse topla beraber sende gireceksin o kaleye, ta ki o gol takımın hanesine yazılana kadar.
bu akşam* kaçırdığımız akıl almaz gollerden sonra zaten saç baş yolup inşallah bu pozisyonları aramayız diye düşündüm. korktuğum her zaman olduğu gibi yine başıma geldi.
çok canım sıkıldı, hayattan soğudum resmen. tıpkı geçen sene yine kaybettiğimiz tt arena'da ki maçtan sonra abdurrahim albayrak'ın açıklama yaparken ki ruh hali nasılsa bende şuanda öyleyim.
