doksanlı yılların galatasaraylı çocuğu olmak

rerererarara daha çocuk yaşta sana enjekte edilir. sen avrupa maçları görürsün hiç bir amacın olmasa bile galibiyet istersin çünkü o şans sadece sende vardır. hiç bir şeyi etkilemeyecek maçlarda yenilince ağlarsın. hagi bilbao'ya o enfes golü attığında çocuk yaşta sevinmek ne onunla tanışırsın. chelsea'ye 5-0 yenildiğin maçta okula gitmemek için yalvarırsın. milan maçında stada giderken yendiğimizde veya yenildiğimizde ne olacağını bilmezsin sadece galibiyet istersin ve sadece büyük futbolcuları bildiğin için her şeyiyle ümit'in penaltıyı kullanmasını istemezsin. ümit'i tanırsın ama penaltı atabilir mi bilmezsin çünkü. bologna maçına gidebilmek için 5-10 dakika içinde ödevlerini bitirirsin ama zalim istanbul trafiği buna engel olur. uefa finaline giden baban seni okulun olduğu için maça götürmez o gün okula lanet eder bir daha da sevmezsin. babana küsersin ama zaferle döndüğünde kucağına atlarsın "babaa!!! şampiyonuz!!!!" diye.

90'lı yıllarda çocuk olmak muhteşemdir ya hani. bir de galatasaraylıysan eğer 90'lı yıllar unutulmazındır. bu kelimeleri yazarken bile gözlerin dolar çünkü...