78
daha 8 yaşındayım. babam fanatik beşiktaşlı. 21:30'da normalde uyumam gerek, annemin kuralları böyle söylüyor. yalvar yakar izin alıyorum annemden, evde misafir var diye.. maç başlıyor, 2-0 oluyor ve babam bana yanlış tercih yaptın diye hayıflanmaya başlıyor, durmadan da giydiriyor kendince. oğlu babasının takımı tutmuyor, onu acısından baktığımda haklı da diyorum içten içe. sonra aslanlarım toparlanıyor, goller sırasıyla geliyor.. attığımız her golden sonra, babamın yüzündeki o ifadeyi unutamıyorum. hele 3-2 öne geçtiğimizde, böyle boynunu büküp benim doğru tercihi yaptığımı bana o bakışıyla anlattığında dünyalar benim olmuştu. o gururu, o mutluluğu asla unutamam. maçın skoru elbet önemliydi benim için, ama beşiktaşlı babama karşı kazandığım özgürlük mücadelemin en büyük dayanağıydı bu maç. asla unutamam..
