1747
pekçokları gibi renklerine vurulup peşine düştüğüm tarif edilemez tutku. nickimdeki gibi tatlı vişne ve tok bir sarının mükemmel uyumu. tarif edemeyeceğime 9 yaşında konya deplasmanında oynadığımız bir lig maçında karar vermiştim. çayıma bisküvi bandırıp yiyerek izlediğim maç kabusa dönmüş ve öne geçmemize rağmen kaybetmiştik. evdekiler neden ağladığımı soruyordu; bir çocuğun hayattan ne beklentisi olabilirdi ki. neden ağladığımı bilmiyordum.. 2000 mayısının on yedi gecesi şahsi nedenlerden dolayı hayatımın en zor gecesi olmasına rağmen o zorlukları unutup umutlara tutunabildiğimi fark ettiğim gün neden ağladığımı daha iyi biliyordum. galatasaray demek umut demek benim için.
