1087
mutlu anılarımın yegane arkaplan müziği..
popescu topun başına gelirken kot pantolonumu giydirmeye çalışıyordu babam.maçtan çok onu izlemiştim çünkü üstünde fenerbahçe forması olan bu adam maç izlerken neden bu kadar gergindi anlamıyordum.fenerli arkadaşlarımla hep birbirimize "laf sokma yarışı"na girerdik konu gs-fb olunca.ama babamı o gün kadar stresli,küfürbaz görmemiştim.bir yaş büyük abim giyinmiş elinde 1 metrelik bayrak salon kapısında bekliyordu.annemin yanaklarından düşen gözyaşlarıyla,ettiği arapça-türkçe dualar bir kulağımdayken diğerinde babam ilk defa küfürü kesmiş pür dikkat bekliyor,titreyen elleriyle pantolonumu giydiriyordu..
popescu topun başına geçmişti..ben pantolonumu giymiş,annem dualarını etmiş,abim ayakkabılarını giymişti.türk spor tarihine geçmeye,tüm türkiye'yi sevinçten ağlatmaya ramak kalmıştı.bütün ülke gerilmiş golü bekliyorken,popescu'da gerildi ve kaleye bir anlığına baktı.işte o andı "biz"i, türkiye'yi galatasaray yapan.levent özçelik son kez bağırdı hepimizin adına "haydi oğlum!" diye.
8 yaşındaydım.daha önce kapının önünde bağrışmalarının bitmesini beklerken şimdi sevinçten bağırırken görmüştüm annemle babamı. ilk ve tek o zaman mutlulardı. herneyse artık sokaklara dökülme zamanıydı.babamın alkolü çok sevmesinden dolayı evimiz,arabamız olmasa da,taksi tutucak para vardı.beşiktaş formasını giymiş taksici amca,fenerli babam,ilerde real madrid'i tutacak abim,futbolla alakası olmayan annem ve üstümde 1 liraya aldığım sarı galatasaray formasıyla ben galatasaray diye bağırıyorduk!
sonra edirne'den taşındık.ebeveynler ayrıldı,abim üniversiteye gitti.bana ise her sevdadan geriye galatasaray kaldı..
popescu topun başına gelirken kot pantolonumu giydirmeye çalışıyordu babam.maçtan çok onu izlemiştim çünkü üstünde fenerbahçe forması olan bu adam maç izlerken neden bu kadar gergindi anlamıyordum.fenerli arkadaşlarımla hep birbirimize "laf sokma yarışı"na girerdik konu gs-fb olunca.ama babamı o gün kadar stresli,küfürbaz görmemiştim.bir yaş büyük abim giyinmiş elinde 1 metrelik bayrak salon kapısında bekliyordu.annemin yanaklarından düşen gözyaşlarıyla,ettiği arapça-türkçe dualar bir kulağımdayken diğerinde babam ilk defa küfürü kesmiş pür dikkat bekliyor,titreyen elleriyle pantolonumu giydiriyordu..
popescu topun başına geçmişti..ben pantolonumu giymiş,annem dualarını etmiş,abim ayakkabılarını giymişti.türk spor tarihine geçmeye,tüm türkiye'yi sevinçten ağlatmaya ramak kalmıştı.bütün ülke gerilmiş golü bekliyorken,popescu'da gerildi ve kaleye bir anlığına baktı.işte o andı "biz"i, türkiye'yi galatasaray yapan.levent özçelik son kez bağırdı hepimizin adına "haydi oğlum!" diye.
8 yaşındaydım.daha önce kapının önünde bağrışmalarının bitmesini beklerken şimdi sevinçten bağırırken görmüştüm annemle babamı. ilk ve tek o zaman mutlulardı. herneyse artık sokaklara dökülme zamanıydı.babamın alkolü çok sevmesinden dolayı evimiz,arabamız olmasa da,taksi tutucak para vardı.beşiktaş formasını giymiş taksici amca,fenerli babam,ilerde real madrid'i tutacak abim,futbolla alakası olmayan annem ve üstümde 1 liraya aldığım sarı galatasaray formasıyla ben galatasaray diye bağırıyorduk!
sonra edirne'den taşındık.ebeveynler ayrıldı,abim üniversiteye gitti.bana ise her sevdadan geriye galatasaray kaldı..
