14 mayıs 2006

içim de bir his vardı anlayamadığım , bir his vardı aklıma meydan okuyan , bir his vardı şampiyonluğu kaybedeceğimizi düşündüğüm gün yüzümü güldüren , bir his vardı ama umut değildi , içimde bir his vardı ...
sabah sıradan bi gün gibi uyandım ama bilincim açıldığı anda '' allahım ne olur ... '' dedim ne olur şu gün mutlu bitsin. akşama kadar türlü düşüncelerle felaket senaryolarıyla meşgul olan beynime rağmen bi de rahatlık vardı... ta ki maç saatleri gelinceye kadar . denizli taraftarlarının yaptıklarıı görünce dedim ki malatya maçından haber bekleyecekler ona göre bu maçı verecekler. eve gittim tekrar çünkü kalbim o maçları kaldırmayacaktı . evde televizyondan takip edecektim bizimkiler rahattı ama fener yenerse o yıl aslanlar gibi mücadele eden cimbomum şampiyonluğu kaybedecekti. maç sırasında bi ara o kadar heyecanlandım ki televizyonun yanından uzaklaşıp başka bir odaya geçtim karanlıkta oturup ferdi baba dinleyip platonik aşkımı , sevdiğimi düşünüp kafa mı dağıtacatım . o güne kadar sevdiğimin önüne başka bir aşkın geçtiği olmamıştı çünkü . ferdi babayı açtım ve ilk defa empatiyi kuramadım, meraklandım radyoyu açtım '' belki denizli bastırıyordur onu duyar rahatlarım diye düşünerek tuşa bastım ilk olarak spikerin o işkence gibi ses tonuyla appiah diye bağırdığını duydum ve anında tekrar kapattım . ferdi baba hala söylüyordu şarkısını ama belki ilk defa dinleyeni yoktu o söylerken .uzandım öylece koltuğa. kalbim durma aşamasına geldi ki kardeşimin '' abiii galatasaray şampiyon '' diye bağırdığını duydum koştum televizyonun başına ve hiç olmadığım kadar mutlu olmuştum bir anda . teşekkür ediyordum denizli'ye teşekkür ediyordum allah'a ... içimde ki ses '' ben demiştim '' diyor , kardeşim '' cimbom şampiyon '' diyor , adnan başkan '' saat kaç diyor '' , göşyaşlarım ilk defa mutluluktan akıyordu.

ve ben o gün öğrendim ki cimbom aşkı depreşince söndürürmüş tüm aşkları , o gün öğrendim ki aşk büyük olunca kalp konuşurmuş bazen ...