52
üniversite hayatımın geçtiği şehir. keyif dolu 4 yıl geçirdim. mistik bir havası vardı. ülkemizde onlarca şehirde bulundum ama gördüklerim arasında en otantik şehir şüphesiz hatay'dı. hiçbirine benzemiyordu. sadece görmek için depremden kısa süre sonra gittim. eski halini de bildiğim için acım çok derin oldu. adım adım gezdiğim sokakları tanıyamadım. yok olan anılar, gözlerden süzülen damlalar... televizyondan görünen gerçeğin yanında hiçbirşey. distopik bir filmin içinde gibi hissettiriyordu şehir insana. bir daha asla eskisi gib olmayacak belki de. dile kolay en az 200 yıllık miras yok oldu. okulum yerlebirdi. bana sordu başka şehirden gelen operatör: "burası eskiden neydi?" "okulum" dedim ve silinen anılarıma iç çektim. taşın bile ruhu olduğuna inananlardanım. tekrar eski neşeli günlerine dönmesi dileğiyle....
