35724
fatih abi çok ferasetli birisiydi. kuşkusuz italya macerası zaferle sonuçlanmıştı fakat talihsiz olduğu kanısında idi. türkiye'ye dönmüştü. arkadaşları olarak temin edilemez bir his içerisinde idik. eğer bu hissiyatı bir şeye benzetecek olsam zafer kazanmış kumandan olurdu. henüz gazetecilerle başı ağrırken bir de aile yemeği çıkmıştı. bu yemeğe davetim yoktu. fakat arkadaşımın vardı. hem de çocukluk arkadaşımdı. malumuz ki fatih abinin italya macerasında kazandığı tek şey jr. frank sinatra ile tanışmak değildi. rekorlar kırmak, türkiye'nin, galatasaray'ın adını yükseklere taşımaktı.
yemekte bazı isimlerden bahsediliyor, geçmiş günler anılıyordu. bu isimleri bilmiyordum. konu ne zaman fiorentina'ya, milan'a gelecek diye bekliyordum. nafile idi. hiçbir zaman gelmedi. sanki hiç yaşanmamış gibi geçilmişti. fatih abi yaşadığı tüm haksızlıklar, tüm nahoşluklara rağmen arkadaşlarına mutlu gözükmeye çalışıyor idi. belki de mutluydu. kendisini dünyaya kanıtlamıştı sonuçta. yemek bitmişti, biz eve geçerken fatih abinin bana attığı bakışı unutmuyorum. beni yakın tanımıyordu. fakat onlarla yemek yemiştim. tek bildiği şey onun her zaman ruhen yanında olduğumdu. eve geçerken içimde fenaya dönüşen o soruyu arkadaşıma yönelttim. 'neden hiç futbol hakkında konuşmadı?' şaşkın bir tavırla yüzüme baktı 'çünkü bu bir yemek' dedi 'yemekte iş konuşulmaz' diye ilave etti. bunun sadece godfather filminin repliği olarak sanıyordum. cahillik. araştırınca aslında bunun bir görgü kuralı olduğunu öğrendim. bu bir iş yemeği değildi, dostların yemeğiydi. tüm italya ve dünya hakkında konuşuyorken, türkiye'de mütevazi yemekte hiç bu konuyu bile açmamış olman beni büyük etkiledi fatih abi, o zaman büyüklüğünü anladım...
yemekte bazı isimlerden bahsediliyor, geçmiş günler anılıyordu. bu isimleri bilmiyordum. konu ne zaman fiorentina'ya, milan'a gelecek diye bekliyordum. nafile idi. hiçbir zaman gelmedi. sanki hiç yaşanmamış gibi geçilmişti. fatih abi yaşadığı tüm haksızlıklar, tüm nahoşluklara rağmen arkadaşlarına mutlu gözükmeye çalışıyor idi. belki de mutluydu. kendisini dünyaya kanıtlamıştı sonuçta. yemek bitmişti, biz eve geçerken fatih abinin bana attığı bakışı unutmuyorum. beni yakın tanımıyordu. fakat onlarla yemek yemiştim. tek bildiği şey onun her zaman ruhen yanında olduğumdu. eve geçerken içimde fenaya dönüşen o soruyu arkadaşıma yönelttim. 'neden hiç futbol hakkında konuşmadı?' şaşkın bir tavırla yüzüme baktı 'çünkü bu bir yemek' dedi 'yemekte iş konuşulmaz' diye ilave etti. bunun sadece godfather filminin repliği olarak sanıyordum. cahillik. araştırınca aslında bunun bir görgü kuralı olduğunu öğrendim. bu bir iş yemeği değildi, dostların yemeğiydi. tüm italya ve dünya hakkında konuşuyorken, türkiye'de mütevazi yemekte hiç bu konuyu bile açmamış olman beni büyük etkiledi fatih abi, o zaman büyüklüğünü anladım...
