388
tam 200 günde tam 26 kilo vererek yine naçizane bir derece elde ettiğim spor dalı. günde 130 grama denk geliyor, bu konudaki sonsuz bilgi(!) havuzu içinde en çok göze batanlardan olan "haftada 1 kilo, ayda 4 kilodan fazlası sağlıksız şekerim" öğretisiyle de örtüşüyor.
bu sürecin hemen hemen yarısını sadece diyetle, diğer yarısını diyet ve düzenli sporla geçirdim. sporun eklendiği dönemin yaklaşık 35 günlük bir bölümünde antrenmanlardan önce likit l-carnitine kullandım. kilomu ve gün içinde aldığım kalorileri kaydettiğim programa dönüp bakınca bu dönemler arasında da dramatik farklılıklar olmadığını belirtmek lazım. çünkü süre uzadıkça plato denen dönemlere girmek kaçınılmaz oldu. bu dönemleri de aslında sporu, spordayken de takviyeyi ekleyerek aşmak mümkün oldu.
kilo fazlası olan, hele de benim gibi 30+ kilo fazlası olarak canına tak edip diyete başlamaya karar verenler için günde 130 gram ilk anda dudak bükülen bir hedef oluyor aslında. ancak günde 130 gram vererek 7 aydan biraz az bir sürede 26 kilo vermek mümkün. hatta bir seviye daha sıkı şekilde diyete devam etseydim bu dereceyi 30-35 kilo arası bir yere çekebilirdim. ancak kendimi zorlamadan devam etmeyi tercih ettim. evde kaldığım sıkıcı tatil günlerinde can sıkıntısından buzdolabını açıp aranmam haricinde bu 200 günün herhangi birinde "yemek yemem lazım" diye krize girdiğimi hatırlamıyorum. bazı şeyleri reddettiğim oldu, hatta birkaç kere reddederken ciddi şekilde zorlandığım da oldu.
ancak belli bir süreyi aşıp belli bir kiloyu verdikten sonra arada sırada bir "kaçamak" yapmak hem psikolojik olarak hem de fizyolojik olarak kolaylaşıyor. 7 aydır bu yaşam ve beslenme tarzını benimsemiş biri olarak işyerinde masaya gelen bir diş çikolatayı yemek çok büyük bir hata olmuyor. fizyolojik olarak seni diyetten çıkaracak bir etki yaratma ihtimali çok çok daha düşük oluyor, vücudun onu tolere etmesi de çok çok daha kolaylaşıyor. "yarınlar yokmuş" gibi yediğin bir yemeğin yaratacağı şişkinlik ve tartı fazlasının vücuttan tamamıyla atılması bile 2-3 günde mümkün oluyor. vücutta yaşanacak özellikle insülin dalgalanmasının da kısa süreceğini belirtmek lazım.
tabi ki bu işte en önemli konu motivasyon ve imkan. çevrende bu işlere dikkat eden insanlar oldukça, iş temposu ve hayat tarzın da odaklanabilecek kadar rahat olabiliyorsa yapılmayacak iş değil. kendimden örnek verirsem sabahın köründen gecenin 1-2'sine kadar dağ bayır dolandığın, sabaha kadar süren dökümde uyumamak için 2-3 kumanyadan otlandığın, yeme içmenin yegane motivasyon ve dinlenme etkinliği olduğu şantiye ortamında bunu yapmak kolay değildi.
haftanın 5 günü sabah 8'de gelip öğlen 2-3 gibi işten çıktığın, yan masadaki arkadaşının maratoncu, yan odadakilerin her birinin bir sporla amatör olarak uğraştığı bir ortamda bunu yapmak çok kolay. sinir stres faktörünü saymadım bile.
şantiye ortamında yapılmaz mıydı, yapılırdı. hatta yapmışlığım da var ama sürdürebilirliği çok sıkıntı. gecenin 9-10'unda kalfanın moral olsun diye yüklenip geldiği lahmacuna ne kadar süre yok diyebilirsin? dökümün sonlarına doğru aniden ortaya çıkıveren baklavayı kaç kere reddedebilirsin? bir hayır sahibinin sabah gelirken getirdiği çanta dolusu poğaçaya kaç kere "sağol abi" diyerek kafa çevirebilirsin?
üstelik uyku ve yol harici tüm zamanlarının şantiyede geçtiği, insanların hobi olarak birbirine ana avrat sövdüğü, sinir stresten başka bir duygunun yaşanmadığı, şantiye dışındaki hayata dair en ufak bir gailenin olmadığı bir ruh halinde? yapılmaz değil, yine de yapılır ama dediğim gibi sürekliliği çok zor. motivasyonsuzluğun asıl sebebi zaten iş dışında bir hayatının olmamasıydı.
her ne kadar defalarca yüksek kilolara çıkmış olsam da herkese zayıflamayı ve zayıf kalmayı tavsiye ederim. görüntüsü falan işin cabası ama sağlık kısmı bambaşka. kemiklerin, eklemlerin, uzuvların rahatlıyor. aldığın nefes, uyuduğun uyku bile farklılaşıyor. bütün vücut değerlerinde dramatik düzelmeler oluyor...
üstad barış manço'nun dediği gibi; "olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi"...
gerisi hallolur bir şekilde...
bu sürecin hemen hemen yarısını sadece diyetle, diğer yarısını diyet ve düzenli sporla geçirdim. sporun eklendiği dönemin yaklaşık 35 günlük bir bölümünde antrenmanlardan önce likit l-carnitine kullandım. kilomu ve gün içinde aldığım kalorileri kaydettiğim programa dönüp bakınca bu dönemler arasında da dramatik farklılıklar olmadığını belirtmek lazım. çünkü süre uzadıkça plato denen dönemlere girmek kaçınılmaz oldu. bu dönemleri de aslında sporu, spordayken de takviyeyi ekleyerek aşmak mümkün oldu.
kilo fazlası olan, hele de benim gibi 30+ kilo fazlası olarak canına tak edip diyete başlamaya karar verenler için günde 130 gram ilk anda dudak bükülen bir hedef oluyor aslında. ancak günde 130 gram vererek 7 aydan biraz az bir sürede 26 kilo vermek mümkün. hatta bir seviye daha sıkı şekilde diyete devam etseydim bu dereceyi 30-35 kilo arası bir yere çekebilirdim. ancak kendimi zorlamadan devam etmeyi tercih ettim. evde kaldığım sıkıcı tatil günlerinde can sıkıntısından buzdolabını açıp aranmam haricinde bu 200 günün herhangi birinde "yemek yemem lazım" diye krize girdiğimi hatırlamıyorum. bazı şeyleri reddettiğim oldu, hatta birkaç kere reddederken ciddi şekilde zorlandığım da oldu.
ancak belli bir süreyi aşıp belli bir kiloyu verdikten sonra arada sırada bir "kaçamak" yapmak hem psikolojik olarak hem de fizyolojik olarak kolaylaşıyor. 7 aydır bu yaşam ve beslenme tarzını benimsemiş biri olarak işyerinde masaya gelen bir diş çikolatayı yemek çok büyük bir hata olmuyor. fizyolojik olarak seni diyetten çıkaracak bir etki yaratma ihtimali çok çok daha düşük oluyor, vücudun onu tolere etmesi de çok çok daha kolaylaşıyor. "yarınlar yokmuş" gibi yediğin bir yemeğin yaratacağı şişkinlik ve tartı fazlasının vücuttan tamamıyla atılması bile 2-3 günde mümkün oluyor. vücutta yaşanacak özellikle insülin dalgalanmasının da kısa süreceğini belirtmek lazım.
tabi ki bu işte en önemli konu motivasyon ve imkan. çevrende bu işlere dikkat eden insanlar oldukça, iş temposu ve hayat tarzın da odaklanabilecek kadar rahat olabiliyorsa yapılmayacak iş değil. kendimden örnek verirsem sabahın köründen gecenin 1-2'sine kadar dağ bayır dolandığın, sabaha kadar süren dökümde uyumamak için 2-3 kumanyadan otlandığın, yeme içmenin yegane motivasyon ve dinlenme etkinliği olduğu şantiye ortamında bunu yapmak kolay değildi.
haftanın 5 günü sabah 8'de gelip öğlen 2-3 gibi işten çıktığın, yan masadaki arkadaşının maratoncu, yan odadakilerin her birinin bir sporla amatör olarak uğraştığı bir ortamda bunu yapmak çok kolay. sinir stres faktörünü saymadım bile.
şantiye ortamında yapılmaz mıydı, yapılırdı. hatta yapmışlığım da var ama sürdürebilirliği çok sıkıntı. gecenin 9-10'unda kalfanın moral olsun diye yüklenip geldiği lahmacuna ne kadar süre yok diyebilirsin? dökümün sonlarına doğru aniden ortaya çıkıveren baklavayı kaç kere reddedebilirsin? bir hayır sahibinin sabah gelirken getirdiği çanta dolusu poğaçaya kaç kere "sağol abi" diyerek kafa çevirebilirsin?
üstelik uyku ve yol harici tüm zamanlarının şantiyede geçtiği, insanların hobi olarak birbirine ana avrat sövdüğü, sinir stresten başka bir duygunun yaşanmadığı, şantiye dışındaki hayata dair en ufak bir gailenin olmadığı bir ruh halinde? yapılmaz değil, yine de yapılır ama dediğim gibi sürekliliği çok zor. motivasyonsuzluğun asıl sebebi zaten iş dışında bir hayatının olmamasıydı.
her ne kadar defalarca yüksek kilolara çıkmış olsam da herkese zayıflamayı ve zayıf kalmayı tavsiye ederim. görüntüsü falan işin cabası ama sağlık kısmı bambaşka. kemiklerin, eklemlerin, uzuvların rahatlıyor. aldığın nefes, uyuduğun uyku bile farklılaşıyor. bütün vücut değerlerinde dramatik düzelmeler oluyor...
üstad barış manço'nun dediği gibi; "olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi"...
gerisi hallolur bir şekilde...
