169
öncelikle tüm sözlük ahalisinin bayramını kutlarım. sonrası malum; bir galatasaray trajedisi daha.
üzgünüm demek bile, kelimeyle anlatırken güçlük çekiyorum.
1 mayıs 2022 galatasaray sivasspor maçı yine absürt bir şekilde, hüzünle bitmiş bu sezona ait maçımız oldu.
ben galatasaray kazanınca veyahut şevkle mücadele ettiğini gördükçe mutlu olan nice insandan biriyim. dayanamıyorum bu rezalete.
hayattaki en masum ve kimseye zarar vermeyen sevdam galatasaray. kendi kendime izler, bu siteye üyeliğim gerçekleştikten sonra da (sağ olsun site sahibi ve yöneticileri) içimi burada dökmeye çalışıyorum.
şampiyon olmak değil meselem, bunun farkındayız zaten. ama üzülüyorum be sevgili ahali. benim gibi burada küçük taşınabilir televizyon ekranında, radyolarda maç izlemiş nesil için ayrı bir can sıkıntısı oluyor.
evet, her şey mi berbat olur yaşadığın ülkede? apolitik bir birey olarak ülkeden de tek beklentim umut denen o ulvi güzelliğin insanlar da yeniden var olması. biz, futboldan manava markete kadar umutsuz bir dönem içerisindeyiz. ha geçmeyecek mi bu rezil dönem? inanın geçecek. vallahi de geçecek billahi de geçecek ama insan işte her meselesinde üzüntü ile dolu iken fevri ve duygusal yaklaşıyor.
1 mayıs idi bir de dün. emeğin karşılığının alınmadığı bir ülkede, lalettayin bir bayramımsı bir şeyi de geçirdik. dün işte çalışırken de aklıma neler geldi neler... futbolcular yine iyiler, öyle ya da böyle başarısız bile olsalar maaşlarını alıyorlar. burada pek çok insanın ömrü hayatı boyunca kazanamayacağı paraları tek senede kazanıyorlar. bundan dolayı haset içerisinde değilim. kızgın hiç değilim. ama yine de insanın değerli hissettiği, kendi varlığını önemsediği ancıklar oluyor ya, öyle lakırdı işte benimkisi!
tekrardan ahalimizin bayramını kutlarım. söylediklerim lakırdı idi işte.
üzgünüm demek bile, kelimeyle anlatırken güçlük çekiyorum.
1 mayıs 2022 galatasaray sivasspor maçı yine absürt bir şekilde, hüzünle bitmiş bu sezona ait maçımız oldu.
ben galatasaray kazanınca veyahut şevkle mücadele ettiğini gördükçe mutlu olan nice insandan biriyim. dayanamıyorum bu rezalete.
hayattaki en masum ve kimseye zarar vermeyen sevdam galatasaray. kendi kendime izler, bu siteye üyeliğim gerçekleştikten sonra da (sağ olsun site sahibi ve yöneticileri) içimi burada dökmeye çalışıyorum.
şampiyon olmak değil meselem, bunun farkındayız zaten. ama üzülüyorum be sevgili ahali. benim gibi burada küçük taşınabilir televizyon ekranında, radyolarda maç izlemiş nesil için ayrı bir can sıkıntısı oluyor.
evet, her şey mi berbat olur yaşadığın ülkede? apolitik bir birey olarak ülkeden de tek beklentim umut denen o ulvi güzelliğin insanlar da yeniden var olması. biz, futboldan manava markete kadar umutsuz bir dönem içerisindeyiz. ha geçmeyecek mi bu rezil dönem? inanın geçecek. vallahi de geçecek billahi de geçecek ama insan işte her meselesinde üzüntü ile dolu iken fevri ve duygusal yaklaşıyor.
1 mayıs idi bir de dün. emeğin karşılığının alınmadığı bir ülkede, lalettayin bir bayramımsı bir şeyi de geçirdik. dün işte çalışırken de aklıma neler geldi neler... futbolcular yine iyiler, öyle ya da böyle başarısız bile olsalar maaşlarını alıyorlar. burada pek çok insanın ömrü hayatı boyunca kazanamayacağı paraları tek senede kazanıyorlar. bundan dolayı haset içerisinde değilim. kızgın hiç değilim. ama yine de insanın değerli hissettiği, kendi varlığını önemsediği ancıklar oluyor ya, öyle lakırdı işte benimkisi!
tekrardan ahalimizin bayramını kutlarım. söylediklerim lakırdı idi işte.
