655
kimileri için keşiftir.
90'lı yılların ortalarıydı, henüz ilkokula yeni başlamışken, jübilemi yaptığım zamanlar..
kemiklerim çok zayıf olduğu için veda etmem gerekiyordu mahalle maçlarına, kırılmasın diye kollarım, bacaklarım.
zaten kabiliyetsiz sayılırdım, futbol benim için bir kayıp değildi, bıraktım.
milenyumun ilk yılının ortalarıydı, henüz ortaokula başlamamışken, akşamları erken uyuduğum zamanlar..
çok çabuk yorulduğum için erken uyumam gerekiyordu akşamları, uyanabileyim diye erkenden, sabahları..
zaten yapacak bir şeyim yoktu, erken uyumak benim için bir kayıp değildi, uyumuştum.
o milenyumun ilk yılının ortasındaki yine erken uyuduğum o akşamda, yan odadan gelen bağırtılarla uyandığımda,
yan odadaki amcam ve babam televizyona bağırıyorlardı, televizyon, bir adamın lastik gibi uzadığını söylüyordu,
futbolla olan ilgim futbolcu kartlarından ibaret olduğu için, ben televizyona bağırmamıştım,
ama maçın bitiminde küçük ilçemizin araba konvoyu eğlenceli gelmişti.
aradan geçen 5 yılda, yatılı bir lisenin ikinci sınıfındaydım,
herkes futbol ve galatasaray'dan konuşuyordu,
bana eğlenceli gelen konvoy; nesildaşlarımın çoğunun galatasaray'lı olmasını sağlamıştı,
arkadaşlarım galatasaray maçlarını izlemeye giderdi, şimdi o aktivitelere ilgisiz kaldığıma pişman olduğum günler..
bir keresinde ben de dahil olmuştum, fenerbahçe maçıydı, 4 gollerine karşılık hiç gol atamamıştık,
okula dönüşte yakalandığımız için, dayak yeyip disiplin cezası aldığımız zamanlar...
benim neslim, galatasaray'ı başarıları için seviyordu, ben, galatasaray için yediğim dayak için severken..
şimdi 21 yaşındayım, henüz halı sahada maç yapmışlığım yoktur, en son 6 yaşında ayağım topa değmişti,
ama galatasaray'ım var, onu izlerken kemiklerim güçleniyor, herkesi çalımlayıp golümü atabiliyorum, arkadaşlarıma 60 metreden pas atabiliyorum, o armayı öpüp beni izleyen binlerce insanı selamlayabiliyorum, ben; hayal dünyamı keşfediyorum.
not: öyle yoğun bir duygu ki bu, bütün anlatımlar saçma, kifayetsiz kalıyor. sebep olduğum saçma ve anlamsız kelime kirliliğinden dolayı özür dilerim.
90'lı yılların ortalarıydı, henüz ilkokula yeni başlamışken, jübilemi yaptığım zamanlar..
kemiklerim çok zayıf olduğu için veda etmem gerekiyordu mahalle maçlarına, kırılmasın diye kollarım, bacaklarım.
zaten kabiliyetsiz sayılırdım, futbol benim için bir kayıp değildi, bıraktım.
milenyumun ilk yılının ortalarıydı, henüz ortaokula başlamamışken, akşamları erken uyuduğum zamanlar..
çok çabuk yorulduğum için erken uyumam gerekiyordu akşamları, uyanabileyim diye erkenden, sabahları..
zaten yapacak bir şeyim yoktu, erken uyumak benim için bir kayıp değildi, uyumuştum.
o milenyumun ilk yılının ortasındaki yine erken uyuduğum o akşamda, yan odadan gelen bağırtılarla uyandığımda,
yan odadaki amcam ve babam televizyona bağırıyorlardı, televizyon, bir adamın lastik gibi uzadığını söylüyordu,
futbolla olan ilgim futbolcu kartlarından ibaret olduğu için, ben televizyona bağırmamıştım,
ama maçın bitiminde küçük ilçemizin araba konvoyu eğlenceli gelmişti.
aradan geçen 5 yılda, yatılı bir lisenin ikinci sınıfındaydım,
herkes futbol ve galatasaray'dan konuşuyordu,
bana eğlenceli gelen konvoy; nesildaşlarımın çoğunun galatasaray'lı olmasını sağlamıştı,
arkadaşlarım galatasaray maçlarını izlemeye giderdi, şimdi o aktivitelere ilgisiz kaldığıma pişman olduğum günler..
bir keresinde ben de dahil olmuştum, fenerbahçe maçıydı, 4 gollerine karşılık hiç gol atamamıştık,
okula dönüşte yakalandığımız için, dayak yeyip disiplin cezası aldığımız zamanlar...
benim neslim, galatasaray'ı başarıları için seviyordu, ben, galatasaray için yediğim dayak için severken..
şimdi 21 yaşındayım, henüz halı sahada maç yapmışlığım yoktur, en son 6 yaşında ayağım topa değmişti,
ama galatasaray'ım var, onu izlerken kemiklerim güçleniyor, herkesi çalımlayıp golümü atabiliyorum, arkadaşlarıma 60 metreden pas atabiliyorum, o armayı öpüp beni izleyen binlerce insanı selamlayabiliyorum, ben; hayal dünyamı keşfediyorum.
not: öyle yoğun bir duygu ki bu, bütün anlatımlar saçma, kifayetsiz kalıyor. sebep olduğum saçma ve anlamsız kelime kirliliğinden dolayı özür dilerim.
