Kariyer Sonu3906
türkiye macerası karate kursuna gidip gaza gelip mahallede adam dövmeye çıkan elemanlara benzeyen abimiz. teknik, taktik, total futbol, sistem, pas oyunu, la masia, gelenek, görenek, rotasyon falan bunlar çok güzel şeyler.
ama burası mezopotamya, burda kan tarihle yaşıt, burda savaş bitmez*...
işin şakası bir tarafa, 4-3-3 oynatmaya çalışsa da hem ligin doğası hem de elindeki malzeme gereği 4-5-1'e hatta 4-2-3-1'e dönüyordu oyun. kale ortalamanın belki bir tık üstüydü. defansta sağlam ve istikrarlı bir tandemi bir türlü yakalayamadı. forvette baros hariç üst düzey forveti olmadı ki onu da sakatlıklardan sebep doğru dürüst kullanamadı. arda-kewell-keita kanattan katkı verdi ama onlar da geleneksel açık mentalitesine bağlı kalınca oralarda da sistemi aksadı. orta sahada da bam üçlüsü ya da mehmet topal gibi adamlar önlibero kafasına geçip merkezi eksik bıraktı çoğu zaman kendi kendine. bu da intihar demekti özellikle fikstürün sertleştiği dönemde. orta sahayı çoğu maçta kaybetti bu sebepten. mart sonuna kadar lige tutunsak da ligin karar anlarında hiçbir sert rakibe direnç gösteremedik bu çarpık taktikle...
ikinci sezon bir de var olan kaleciyi gönderip iyi kötü iş yapan keita'yı para için satınca, yerine apar topar alınıp koparılan kolu kanadı kırılmış misimovic'e mevki bulamayınca, kewell'ın baros'un sakatlık problemleri artınca iyiden iyiye çökmüştü sistemi. stad taşınması gibi olağanüstü bir durumun olduğu sezonun bir şekilde kayıp geçmesi anlaşılabilirdi ama 8 maçta 4 mağlubiyet koparınca "sırf kadıköy'de yenilince hoca gönderdik olmasın" diye kovulmuştu bir kadıköy deplasmanı öncesi. ordaki son 10 lig maçını kaybeden galatasaray belki de o seri boyunca hiçbir maçta olmadığı kadar umutsuz gittiği kadıköy'den hagi yönetiminde beraberlikle ayrılmıştı.
gerçi kadro o kadar yanlış ve eksiklerle doluydu ki, galatasaray ne zaman kötü ben burda diyen hagi de sezon sonunu tamamlayamayacaktı...
ama burası mezopotamya, burda kan tarihle yaşıt, burda savaş bitmez*...
işin şakası bir tarafa, 4-3-3 oynatmaya çalışsa da hem ligin doğası hem de elindeki malzeme gereği 4-5-1'e hatta 4-2-3-1'e dönüyordu oyun. kale ortalamanın belki bir tık üstüydü. defansta sağlam ve istikrarlı bir tandemi bir türlü yakalayamadı. forvette baros hariç üst düzey forveti olmadı ki onu da sakatlıklardan sebep doğru dürüst kullanamadı. arda-kewell-keita kanattan katkı verdi ama onlar da geleneksel açık mentalitesine bağlı kalınca oralarda da sistemi aksadı. orta sahada da bam üçlüsü ya da mehmet topal gibi adamlar önlibero kafasına geçip merkezi eksik bıraktı çoğu zaman kendi kendine. bu da intihar demekti özellikle fikstürün sertleştiği dönemde. orta sahayı çoğu maçta kaybetti bu sebepten. mart sonuna kadar lige tutunsak da ligin karar anlarında hiçbir sert rakibe direnç gösteremedik bu çarpık taktikle...
ikinci sezon bir de var olan kaleciyi gönderip iyi kötü iş yapan keita'yı para için satınca, yerine apar topar alınıp koparılan kolu kanadı kırılmış misimovic'e mevki bulamayınca, kewell'ın baros'un sakatlık problemleri artınca iyiden iyiye çökmüştü sistemi. stad taşınması gibi olağanüstü bir durumun olduğu sezonun bir şekilde kayıp geçmesi anlaşılabilirdi ama 8 maçta 4 mağlubiyet koparınca "sırf kadıköy'de yenilince hoca gönderdik olmasın" diye kovulmuştu bir kadıköy deplasmanı öncesi. ordaki son 10 lig maçını kaybeden galatasaray belki de o seri boyunca hiçbir maçta olmadığı kadar umutsuz gittiği kadıköy'den hagi yönetiminde beraberlikle ayrılmıştı.
gerçi kadro o kadar yanlış ve eksiklerle doluydu ki, galatasaray ne zaman kötü ben burda diyen hagi de sezon sonunu tamamlayamayacaktı...
