582
şimdi hava soğuk buralarda. çıkıp sokağa inesi yok kimsenin. oysa maçın olsa;
atsam elimden sigarayı, giysem formamın üstüne polarımı, apartmanın dışına ayağımı attığım anda burnuma, kulaklarıma, ellerime vursa soğuk. yürüsem durağa kadar, aklımdan geçirsem sabahtan bu yana neler yaptığımı. siparişlerimi düşünsem, yine yanlış çıksa parmak hesabım, ertesi gün farkına varsam.
otobüste tavana asılı plastiğin içindeki florasana takılı kalsa gözlerim, aklıma ışıkları gelse stadımın.
yaşlı bir teyzeye yer versem, anneme benzerliği dikkatimi çekse, tutunsam otobüsün demirlerine, gol pozisyonundan önce wasabi'ye sarıldığım gibi dört elle sarılsam.
insem basamaklardan, cebimden çıkarsam biletimi, bakakalsam... yıllar önce gittiğim şehirler aklıma gelse,
izmir-kordonda gördüğüm galatasaray derneğini anımsasam, erzincanda çiçekçinin rafında yanyana duran sarı kırmızı telaları görsem bir an, mersinde yaprak tantuni'nin tam karşısındaki adidas mağazasında vitrinde duran beyaz formaya takılsa gözüm çeyrek tantunimi beklerken olduğu gibi.
sonra yürüsem stada yavaşça. her çarşı izni dönerken yaşadığım sevinci yaşasam, tek psikopat ben miyim buralarda desem kendi kendime, ya da işten dönüşüm aklıma gelse, bir fener maçı öncesi evde sarı-lacivert formasıyla beni bekleyen eniştemi düşünsem o bana bir-iki şaka yapsa da günün yorgunluğu gitse yine. sonra tebrik etse beni nonda kafayı vurunca. uyansam otobüsün kornasıyla, hayat ne kadar garip desem, ya o otobüs ezseydi beni diye düşünsem, aklıma 2000 yılında bursada geçirdiğim kaza gelse, ucuz atlattığımı hatırlasam.
bir de ucuz atlatamayanları...
gidişi bize çok koyanları hatırlasam...
sonra her şeyi geride bırakıp girsem stadıma.
2 gol hep yeterdi bana, 70ten sonra peşindeyizi söylesek. wasabiyi stadın içinde sertaç abilerle bırakıp geri dönsem yavaşça.
maçtan çıkınca ilk sevgilimi arasam yine, her zaman yaptığım gibi ilk mutluluğumu onunla paylaşsam.
dönüp eve girsem sözlüğe, bir-iki satır karalasam.
hayat kapkarayken daha da karamsarları görsem, sonra o büyük adam msnden bir şeyler yazsa bana, yine şaka yapsa bir iki tane taa ankaradan. buraları özlediğini söylese.
sonra da düşünsem;
bu kadar hatıranın,insanın,geleceğin,geçmişin içinde hep senin olduğunu.
hayattaki en güzel anların senden ibaret olduğunu.
bir an feanor gelse aklıma, onun dediğini geçirsem içimden;
ulan galatasaray! hayatımın öznesi oldun be.
atsam elimden sigarayı, giysem formamın üstüne polarımı, apartmanın dışına ayağımı attığım anda burnuma, kulaklarıma, ellerime vursa soğuk. yürüsem durağa kadar, aklımdan geçirsem sabahtan bu yana neler yaptığımı. siparişlerimi düşünsem, yine yanlış çıksa parmak hesabım, ertesi gün farkına varsam.
otobüste tavana asılı plastiğin içindeki florasana takılı kalsa gözlerim, aklıma ışıkları gelse stadımın.
yaşlı bir teyzeye yer versem, anneme benzerliği dikkatimi çekse, tutunsam otobüsün demirlerine, gol pozisyonundan önce wasabi'ye sarıldığım gibi dört elle sarılsam.
insem basamaklardan, cebimden çıkarsam biletimi, bakakalsam... yıllar önce gittiğim şehirler aklıma gelse,
izmir-kordonda gördüğüm galatasaray derneğini anımsasam, erzincanda çiçekçinin rafında yanyana duran sarı kırmızı telaları görsem bir an, mersinde yaprak tantuni'nin tam karşısındaki adidas mağazasında vitrinde duran beyaz formaya takılsa gözüm çeyrek tantunimi beklerken olduğu gibi.
sonra yürüsem stada yavaşça. her çarşı izni dönerken yaşadığım sevinci yaşasam, tek psikopat ben miyim buralarda desem kendi kendime, ya da işten dönüşüm aklıma gelse, bir fener maçı öncesi evde sarı-lacivert formasıyla beni bekleyen eniştemi düşünsem o bana bir-iki şaka yapsa da günün yorgunluğu gitse yine. sonra tebrik etse beni nonda kafayı vurunca. uyansam otobüsün kornasıyla, hayat ne kadar garip desem, ya o otobüs ezseydi beni diye düşünsem, aklıma 2000 yılında bursada geçirdiğim kaza gelse, ucuz atlattığımı hatırlasam.
bir de ucuz atlatamayanları...
gidişi bize çok koyanları hatırlasam...
sonra her şeyi geride bırakıp girsem stadıma.
2 gol hep yeterdi bana, 70ten sonra peşindeyizi söylesek. wasabiyi stadın içinde sertaç abilerle bırakıp geri dönsem yavaşça.
maçtan çıkınca ilk sevgilimi arasam yine, her zaman yaptığım gibi ilk mutluluğumu onunla paylaşsam.
dönüp eve girsem sözlüğe, bir-iki satır karalasam.
hayat kapkarayken daha da karamsarları görsem, sonra o büyük adam msnden bir şeyler yazsa bana, yine şaka yapsa bir iki tane taa ankaradan. buraları özlediğini söylese.
sonra da düşünsem;
bu kadar hatıranın,insanın,geleceğin,geçmişin içinde hep senin olduğunu.
hayattaki en güzel anların senden ibaret olduğunu.
bir an feanor gelse aklıma, onun dediğini geçirsem içimden;
ulan galatasaray! hayatımın öznesi oldun be.
