7255
1.5-2 senedir düzgün top oynadığımız 10 maç belki vardır belki yoktur. kazandığımız maçlar iç sahada ya “seyircinin” baskısıyla yada bireysel yeteneklerle geldi. deplasman galibiyeti mi ? o da ne ki ? bu halde bu takım şampiyon olsa bile hoca kovulur bu oyun yüzünden ama bizim sabretmemizin bir sebebi var tabii ki fatih hoca. ocağı bekleyin dedi bekledik yazı bekleyin dedi bekledik. ağzımızı açmadık, yine konuş yine açmayız, bize futbol anlat böyle böyle de yine açmayız ama taraftarı kimse karşısına alamaz hocam. taraftar en büyük efsanelerden bile daha büyüktür benim gözümde. en zor şartlarda bile maçlara gittik, bir sürü arkadaşım var farklı farklı şehirlerden, çocuklar ne şartlarda* kaç saatlik yollardan gelip gidiyorlar. akşam o maçtan çıktıktan sonra o futbolcular mis gibi hayatlarına geri dönerken o stadın en az yarısı sabaha karşı ancak evinde oluyor hatta çoğu kalkıp ertesi gün işine,okuluna gidiyor. bunlar olurken hiçbirimizin en ufak bir çıkarı yok böyle bir düşüncesi de yok hatta ve hatta çıkarı geçtim bunlar büyük fedakarlıklarla oluyor. sonuç olarak demek istediğim kimse taraftarı karşısına almasın, taraftar her zaman haklıdır demem ama taraftarı da “ver paranı, al formanı, al biletini, gel maça ama konuşma” gören zihniyete sonuna kadar karşıyım.
