8877
selamlar sözlük.
dikkat çekmek için yahut teselli için yazmıyorum.
intihar etmenin en acısız yolu nedir bilen var mı?
edit: teselli entry'lerine engel olması açısından, buraya uzunca derdimi anlatacağım bir şeyler karalamak istedim. çünkü bu iş zaten oldukça cesaret isteyen bir iş, bu soruyu sormamın ana amacı da bu. cesur olamadım o kadar. acıdan korktum, toplamda 4 kere son 2 ay içinde. acıdan korkup vazgeçtim hep, tabii bir de hiçlikten korktuğum için vazgeçtim.
31 yaşındayım. dünya görüşü oldukça kapalı bir ailenin içinde doğup büyüdüm, boğaziçi üniversitesi'ni kazanıp orada okudum. bir sürü şey öğrendim. kimseden daha kültürlü olduğumu falan iddia edecek değilim, muhtemelen kimse kadar çok şey bilmiyorumdur fakat, "life-changing experience" dediğimiz şeyi doruklarında yaşamış olmanın getirdiği bir buhranın içinde geçirdim en güzel yıllarımı.
şöyle anlatayım; açık görüşlü bir ailenin çocuğu olarak yetişip, boğaziçi'nde okusanız sorun yaşamazsınız. kapalı görüşlü bir ailenin çocuğu olarak yetişip selçuk üniversitesi'nde okusanız yine sorun yaşamazsınız. ama ben inanılmaz kapalı görüşlü bir ailenin içinde büyüyüp, boğaziçi'nde kendimi bulmaya çalıştım.
zor diyebileceğim bir üniversite yaşamım oldu. karakterimi, inandıklarımı, istediklerimi oturtana kadar toplamda 5 yıl civarı geçti. başardım diye inandım en sonunda, bazı şeyleri kafamda oturttum. hala, o zamanlarda bile bir aile vs. toplum çatışmasının içinde zorlanıyordum, ama istediğim gibi yaşamaya başlamıştım.
sonrasında aşk dediğimiz olguya olan inancımı kaybetmeye çalıştım. hep inanıp hep mutsuz olduğum bir düşünce yapısıydı, her şey insanın kafasındaydı çünkü. kafamda çözebilirdim her şeyi. hep inandık, hep kaybettik düşüncesine teslim olmamam gerekiyordu.
mutlu olmayı başardım bir süre. kimseye aşık olmadan, yalnız başıma yaşayarak mutlu oldum. işimde çok başarılı oldum, şu an bile, koskocaman bir şirketin global bir ekibinin en başındayım.
her şeyi çözdüm derken, insanlara güvenmezken falan, biri çıktı karşıma. boşlukta mıydım, yıllardır aradığım ilgiyi mi bulmuştum yoksa gerçekten aşık mı oldum bilmiyorum. hayatımda ilk kez her şeyimi teslim ettim. her şeyimi. inandım, güvendim, tamamiyle dürüst oldum ki benim kafa yapımdaki bir insan için zor şeyler bunlar.
detayına girmeyeceğim, kadın iki ay önce benden ayrıldı. iki aydır bi geliyor bi gidiyor. hayatımı mahvediyor günbegün. tamam diyorum bitti, inanmayacağım. geliyor, yelkenler suda. iki gün sonra tekrar gidiyor, yine bu içinden çıkamadığım ruh hali.
tak dedi, boğazıma dayandı artık. nefes almak zor geliyor, nefes almaktan yoruluyorum. cesaretimi topladım, sadece acıdan korkuyorum. en acısız yol nedir?
edit2: arkadaşlar selamlar.
destekleriniz için teşekkürler. biraz kafamı toparlamaya ihtiyacım var. telaşlanmanıza gerek yok. tekrar teşekkürler.
dikkat çekmek için yahut teselli için yazmıyorum.
intihar etmenin en acısız yolu nedir bilen var mı?
edit: teselli entry'lerine engel olması açısından, buraya uzunca derdimi anlatacağım bir şeyler karalamak istedim. çünkü bu iş zaten oldukça cesaret isteyen bir iş, bu soruyu sormamın ana amacı da bu. cesur olamadım o kadar. acıdan korktum, toplamda 4 kere son 2 ay içinde. acıdan korkup vazgeçtim hep, tabii bir de hiçlikten korktuğum için vazgeçtim.
31 yaşındayım. dünya görüşü oldukça kapalı bir ailenin içinde doğup büyüdüm, boğaziçi üniversitesi'ni kazanıp orada okudum. bir sürü şey öğrendim. kimseden daha kültürlü olduğumu falan iddia edecek değilim, muhtemelen kimse kadar çok şey bilmiyorumdur fakat, "life-changing experience" dediğimiz şeyi doruklarında yaşamış olmanın getirdiği bir buhranın içinde geçirdim en güzel yıllarımı.
şöyle anlatayım; açık görüşlü bir ailenin çocuğu olarak yetişip, boğaziçi'nde okusanız sorun yaşamazsınız. kapalı görüşlü bir ailenin çocuğu olarak yetişip selçuk üniversitesi'nde okusanız yine sorun yaşamazsınız. ama ben inanılmaz kapalı görüşlü bir ailenin içinde büyüyüp, boğaziçi'nde kendimi bulmaya çalıştım.
zor diyebileceğim bir üniversite yaşamım oldu. karakterimi, inandıklarımı, istediklerimi oturtana kadar toplamda 5 yıl civarı geçti. başardım diye inandım en sonunda, bazı şeyleri kafamda oturttum. hala, o zamanlarda bile bir aile vs. toplum çatışmasının içinde zorlanıyordum, ama istediğim gibi yaşamaya başlamıştım.
sonrasında aşk dediğimiz olguya olan inancımı kaybetmeye çalıştım. hep inanıp hep mutsuz olduğum bir düşünce yapısıydı, her şey insanın kafasındaydı çünkü. kafamda çözebilirdim her şeyi. hep inandık, hep kaybettik düşüncesine teslim olmamam gerekiyordu.
mutlu olmayı başardım bir süre. kimseye aşık olmadan, yalnız başıma yaşayarak mutlu oldum. işimde çok başarılı oldum, şu an bile, koskocaman bir şirketin global bir ekibinin en başındayım.
her şeyi çözdüm derken, insanlara güvenmezken falan, biri çıktı karşıma. boşlukta mıydım, yıllardır aradığım ilgiyi mi bulmuştum yoksa gerçekten aşık mı oldum bilmiyorum. hayatımda ilk kez her şeyimi teslim ettim. her şeyimi. inandım, güvendim, tamamiyle dürüst oldum ki benim kafa yapımdaki bir insan için zor şeyler bunlar.
detayına girmeyeceğim, kadın iki ay önce benden ayrıldı. iki aydır bi geliyor bi gidiyor. hayatımı mahvediyor günbegün. tamam diyorum bitti, inanmayacağım. geliyor, yelkenler suda. iki gün sonra tekrar gidiyor, yine bu içinden çıkamadığım ruh hali.
tak dedi, boğazıma dayandı artık. nefes almak zor geliyor, nefes almaktan yoruluyorum. cesaretimi topladım, sadece acıdan korkuyorum. en acısız yol nedir?
edit2: arkadaşlar selamlar.
destekleriniz için teşekkürler. biraz kafamı toparlamaya ihtiyacım var. telaşlanmanıza gerek yok. tekrar teşekkürler.
