157
benim için ev sahibimiz zeki abim.
annem babam onların kiracısı iken doğmuşum ben. o zamanlar öyle doğar doğmaz forma almalar falan yok. büyüyor bir şekilde bebek. babam galatasaraylı olmasına rağmen beni beşiktaşlı yapmaya çalışıyor tuhaf bir şekilde. galatasaray'a biraz kırgın o dönemler 14 sene şampiyonluk görülemeyen yıllar. fenerbahçeli yapmaya da gönlü razı olmamış ben çok üzüldüm hiç değilse oğlum üzülmesin diye beni içi kan ağlayarak beşiktaşlı yapmaya çalışıyor. beşiktaş formalı falan fotolarım var. amcam ağır fenerli. o da bir yandan çekiştiriyor sarı lacivert bir spor ayakkabılı fotom da var amcamın hediye ettiği. fotodaki top da sarı lacivert. 5 yaşında ilkokula başlamışım ben öğretmenim de fenerbahçeli ve babamın arkadaşı. onun da üzerimde bir baskısı var fenerli olmam konusunda ve sırf ondan korkumdan fenerli gibi de davranıyorum zaman zaman.
ama şükür ki kiracıları olduğumuz aile ve özelikle zeki abim ciddi galatasaraylı. beni de gerçekten çok seviyorlar hani ellerine doğmuşum ben onların. evlerine teklifsiz izinsiz girip çıkabiliyorum. bazı geceler onlarda kalıyorum. zeki abimin annesine babaanne diyorum.zeki abi bana zaman zaman hangi takımlı olduğumu soruyor ve ben de dönemine göre amcamın etkisindeysem fenerli olduğumu babamın etkisindeysem beşiktaşlı olduğumu söylüyorum. belli ki senin kafan karışık ben galatasaraylıyım ama seni etkilemek istemem gibi şeyler söylüyor bana. o kadar da seviyorum ki zeki abimi aslında belki sırf o galatasaraylı ol dese ara ara galatasaraylı da olacağım.ama demiyor bana bir türlü.
zeki abimin sürekli maçlara gittiğini biliyorum. bir gün annem ve babamdan beni maça götürmek için izin istiyor. o zamanlar o maçın ne derece önemli olduğunu anlayacak yaşlarda değildim yıl 1987, 9 yaşlarındayım. hangi akla hizmet ise annem babam o olağanüstü maça beni o yaşta göndermeye izin vermiş. yaşı büyük olanlar biliyor bir şekilde bilet bulmuş olsanız dahi o yıllarda stada girebilmek için neredeyse sabah namazı ile stadın oralarda sıraya girmeniz gerekiyor. maç galatasaray eskişehir maçı.
rivayet ki istanbul'da galatasaray bayrağı kalmamıştı satın alınacak. 14 yıllık özlem. seni sevmeyen ölsünler. prekazi ve muhammet atıyor 2-1 yeniyoruz. yıkılıyor ortalık. zeki abimin başıma bir şey gelmesin diye elimden bir tutuşu var hiç unutmam. bir de ne olup bittiğini görmem için beni omuzlarına alıyordu. aslında ben pek golleri görmedim ne yalan söyliyim ama o atmosfer inanılmazdı. çevremdeki hemen hemen herkes sevinçten mutluluktan ağlıyordu. o gün galatasaraylı oldum çok şükür zeki abim sayesinde.
şimdi ben bunları niye yazdım acaba.
eğer o günlerde sosyal medya instagram falan olsaydı muhtemel benim beşiktaşlı fotom da olacaktı sarı lacivert ayakkabılı fotom da belki. belki ben de bazen beylik sözler edecektim galatasaray'ın g si bile hayatımda olmaz diye.
çok şükür hiçbiri olmadı ama olabilirdi. ve sonra ben yine galatasaraylı olabilirdim.
şimdi galatasaraylılığımı kimse sorgulayamaz öyle güzel galatasaraylı olduğumu düşünüyorum.
o zamanlar hayatımda o muhteşem zeki abim olmasa o olgun tavırları sergilemese beni beşiktaş formalı gördüğünde sırt çevirmiş olsa ben galatasaraylı olamayabilirdim. ne kötü.
aslında galatasaraylı olmayan bir çocuğu galatasaraylı yapmak biz yaşlardaki insanların elinde. en azından galatasaray'dan nefret etmemelerini sağlayabiliriz.
tabii zahmetli bir iş. ama eminim ki instagramda bir iki fotosu ya da sözü yüzünden 11-12 yaşındaki bir çocuğu yargılamamayı önce öğrenmeliyiz.
annem babam onların kiracısı iken doğmuşum ben. o zamanlar öyle doğar doğmaz forma almalar falan yok. büyüyor bir şekilde bebek. babam galatasaraylı olmasına rağmen beni beşiktaşlı yapmaya çalışıyor tuhaf bir şekilde. galatasaray'a biraz kırgın o dönemler 14 sene şampiyonluk görülemeyen yıllar. fenerbahçeli yapmaya da gönlü razı olmamış ben çok üzüldüm hiç değilse oğlum üzülmesin diye beni içi kan ağlayarak beşiktaşlı yapmaya çalışıyor. beşiktaş formalı falan fotolarım var. amcam ağır fenerli. o da bir yandan çekiştiriyor sarı lacivert bir spor ayakkabılı fotom da var amcamın hediye ettiği. fotodaki top da sarı lacivert. 5 yaşında ilkokula başlamışım ben öğretmenim de fenerbahçeli ve babamın arkadaşı. onun da üzerimde bir baskısı var fenerli olmam konusunda ve sırf ondan korkumdan fenerli gibi de davranıyorum zaman zaman.
ama şükür ki kiracıları olduğumuz aile ve özelikle zeki abim ciddi galatasaraylı. beni de gerçekten çok seviyorlar hani ellerine doğmuşum ben onların. evlerine teklifsiz izinsiz girip çıkabiliyorum. bazı geceler onlarda kalıyorum. zeki abimin annesine babaanne diyorum.zeki abi bana zaman zaman hangi takımlı olduğumu soruyor ve ben de dönemine göre amcamın etkisindeysem fenerli olduğumu babamın etkisindeysem beşiktaşlı olduğumu söylüyorum. belli ki senin kafan karışık ben galatasaraylıyım ama seni etkilemek istemem gibi şeyler söylüyor bana. o kadar da seviyorum ki zeki abimi aslında belki sırf o galatasaraylı ol dese ara ara galatasaraylı da olacağım.ama demiyor bana bir türlü.
zeki abimin sürekli maçlara gittiğini biliyorum. bir gün annem ve babamdan beni maça götürmek için izin istiyor. o zamanlar o maçın ne derece önemli olduğunu anlayacak yaşlarda değildim yıl 1987, 9 yaşlarındayım. hangi akla hizmet ise annem babam o olağanüstü maça beni o yaşta göndermeye izin vermiş. yaşı büyük olanlar biliyor bir şekilde bilet bulmuş olsanız dahi o yıllarda stada girebilmek için neredeyse sabah namazı ile stadın oralarda sıraya girmeniz gerekiyor. maç galatasaray eskişehir maçı.
rivayet ki istanbul'da galatasaray bayrağı kalmamıştı satın alınacak. 14 yıllık özlem. seni sevmeyen ölsünler. prekazi ve muhammet atıyor 2-1 yeniyoruz. yıkılıyor ortalık. zeki abimin başıma bir şey gelmesin diye elimden bir tutuşu var hiç unutmam. bir de ne olup bittiğini görmem için beni omuzlarına alıyordu. aslında ben pek golleri görmedim ne yalan söyliyim ama o atmosfer inanılmazdı. çevremdeki hemen hemen herkes sevinçten mutluluktan ağlıyordu. o gün galatasaraylı oldum çok şükür zeki abim sayesinde.
şimdi ben bunları niye yazdım acaba.
eğer o günlerde sosyal medya instagram falan olsaydı muhtemel benim beşiktaşlı fotom da olacaktı sarı lacivert ayakkabılı fotom da belki. belki ben de bazen beylik sözler edecektim galatasaray'ın g si bile hayatımda olmaz diye.
çok şükür hiçbiri olmadı ama olabilirdi. ve sonra ben yine galatasaraylı olabilirdim.
şimdi galatasaraylılığımı kimse sorgulayamaz öyle güzel galatasaraylı olduğumu düşünüyorum.
o zamanlar hayatımda o muhteşem zeki abim olmasa o olgun tavırları sergilemese beni beşiktaş formalı gördüğünde sırt çevirmiş olsa ben galatasaraylı olamayabilirdim. ne kötü.
aslında galatasaraylı olmayan bir çocuğu galatasaraylı yapmak biz yaşlardaki insanların elinde. en azından galatasaray'dan nefret etmemelerini sağlayabiliriz.
tabii zahmetli bir iş. ama eminim ki instagramda bir iki fotosu ya da sözü yüzünden 11-12 yaşındaki bir çocuğu yargılamamayı önce öğrenmeliyiz.
