377
çocukluğum, gençliğim hep babamın '' sonucuna etki edemediğim bir şey beni neden mutlu etsin ya da üzsün '' laflarıyla geçti, geçiyor. en önemli şampiyonlar ligi maçlarında erkenden uyurdu. abim sadece maçları izleyen gerisini çok da önemsemeyen birisi oldu. öyle yakın olduğum beni galatasaraylı yapan bi amcam, dayım da olmadı. böyle bi ailede yaşayıp nasıl galatasaray kaybettiğinde ağlayan, 5-6 yaşlarında oyuncak askerlerden en güzelini hagi yapıp frikik golü attıran* ve bu yaşlarımda haftamın güzel geçmesi futbol takımının galibiyetine bağlı bi adam oldum bilmiyorum. kendimi güçlü hissetmek istediğimde galatasaray formamı giyiyorum ve kendimi nevizade'de stadyumda o kalabalığın arasında hep daha iyi hissediyorum. bence galatasaraylılık din gibi, mezhep gibi yerleşmiş köklü bir inançve sen benim anlam veremediğim sevdamsın be galatasaray.
