5191
bazı kişilikler vardır; şahsında tamamıyla bir kurumu, bir kulübü, bir camiayı barındırır. ali sami yen, metin oktay ve turgay şeren gibi… işte hagi de bu zincirin son halkasıdır.
kendisi hakkında burada bize sunulmamış herhangi bir bilginin olmadığının bilincindeyim. ancak bu müthiş insanı benim gibi sevenlerin -sözlük sayesinde- ummadığım kadar çok olduğunu gördüm. bu da evrende benimle benzer hisler taşıyan insanların olduğunu görüp, dostlarınla aynı gökyüzüne baktığını bilmek gibi oldu benim için.
hagi’nin galatasaray’daki futbolculuk yılları benim yaşımdaki bir galatasaraylı için; dertlerimin, tasalarımın ve geçmişe ya da geleceğe dönük kaygılarımın henüz oluşmadığı ve hayatımda bir daha hissedemeyeceğimi bildiğim o güzel ve bir o kadar eşsiz ilk çocukluk yılları gibidir. ayrıca hagi, özgüveni yerle bir olmuş ülke insanının kendine olan inancını; bulutsuz bir yaz gecesi gökyüzünde asılı duran bir ay gibi parlatmış, bu ülke insanına bir şeyleri en güzel şekilde başarabileceğini göstermiş ve "ben de yapabilirim", "biz de yapabiliriz" gibi sair düşünceleri içimize yerleştirmiştir. diğer galatasaray efsaneleri gibi, aldığı her kuruşun hakkını da vermiştir. birçok gencin hayatında dönüm noktası olan filmler, masallar ve çizgi romanlardaki başkahramanların yerini almıştır.
hayatta belirgin bir amacım ya da hedefim olmamasına rağmen yapmak istediğim bir şey varsa o da; onunla tanışıp, ona teşekkür etmektir. çünkü sahadaki ve saha dışındaki karakterini kendime en yakın hissettiğim, sık sık empati yaptığım kişi kendisidir. babamdan çok sevdiğim zamanlar da az değildir hani. her dünya karması ya da şöhretler karması maçında, en güzel gollerin derlendiği televizyon programlarında, dünyanın en iyilerinin sıralandığı yazılarda, konsol oyunlarında ilk merak ettiğim şey; onun olup olmadığıdır. hagi’nin bilgeliğini ve bizde oluşturduğu güveni bir örnekle yazarak, içimde ona karşı ifade edemediğim birçok duyguyu yine içimde bırakarak bu girdiyi sonlandırmak istiyorum.
parken stadı'nda uzatmalar oynanırken, takımının oyuncu değişiklik hakkı bitmesine rağmen, gördüğü kırmızı kart sonrası levent özçelik abimiz “yapma hagi, etme hagi, olmadı hagi, olmaz hagi” diyebilirdi, ama demedi. sadece “neden hagi” diye sordu. çünkü o hagi’ydi.
kendisi hakkında burada bize sunulmamış herhangi bir bilginin olmadığının bilincindeyim. ancak bu müthiş insanı benim gibi sevenlerin -sözlük sayesinde- ummadığım kadar çok olduğunu gördüm. bu da evrende benimle benzer hisler taşıyan insanların olduğunu görüp, dostlarınla aynı gökyüzüne baktığını bilmek gibi oldu benim için.
hagi’nin galatasaray’daki futbolculuk yılları benim yaşımdaki bir galatasaraylı için; dertlerimin, tasalarımın ve geçmişe ya da geleceğe dönük kaygılarımın henüz oluşmadığı ve hayatımda bir daha hissedemeyeceğimi bildiğim o güzel ve bir o kadar eşsiz ilk çocukluk yılları gibidir. ayrıca hagi, özgüveni yerle bir olmuş ülke insanının kendine olan inancını; bulutsuz bir yaz gecesi gökyüzünde asılı duran bir ay gibi parlatmış, bu ülke insanına bir şeyleri en güzel şekilde başarabileceğini göstermiş ve "ben de yapabilirim", "biz de yapabiliriz" gibi sair düşünceleri içimize yerleştirmiştir. diğer galatasaray efsaneleri gibi, aldığı her kuruşun hakkını da vermiştir. birçok gencin hayatında dönüm noktası olan filmler, masallar ve çizgi romanlardaki başkahramanların yerini almıştır.
hayatta belirgin bir amacım ya da hedefim olmamasına rağmen yapmak istediğim bir şey varsa o da; onunla tanışıp, ona teşekkür etmektir. çünkü sahadaki ve saha dışındaki karakterini kendime en yakın hissettiğim, sık sık empati yaptığım kişi kendisidir. babamdan çok sevdiğim zamanlar da az değildir hani. her dünya karması ya da şöhretler karması maçında, en güzel gollerin derlendiği televizyon programlarında, dünyanın en iyilerinin sıralandığı yazılarda, konsol oyunlarında ilk merak ettiğim şey; onun olup olmadığıdır. hagi’nin bilgeliğini ve bizde oluşturduğu güveni bir örnekle yazarak, içimde ona karşı ifade edemediğim birçok duyguyu yine içimde bırakarak bu girdiyi sonlandırmak istiyorum.
parken stadı'nda uzatmalar oynanırken, takımının oyuncu değişiklik hakkı bitmesine rağmen, gördüğü kırmızı kart sonrası levent özçelik abimiz “yapma hagi, etme hagi, olmadı hagi, olmaz hagi” diyebilirdi, ama demedi. sadece “neden hagi” diye sordu. çünkü o hagi’ydi.
