102
bu maçın gecesinde antu'dan saatlerce çıkamamıştım. ulan ne zevk almıştım be. şımarık ve kör fanatik antucuların yaşadığı ilk travma belirtilerini izlemeye doyamamıştım.
bu arada bizi iki kere şampiyonluğa götüren takım olan denizlispor'u ve bu delikanlı takımın bize şampiyonluk getiren iki golünü atan küçük erol'a (erol tolga) ve mustafa keçeli'ye saygılarımı sunuyorum
mustafa keçeli'nin yaptığını anlatmaya gerek yok çünkü herkes biliyor.
denizlisporlu küçük erol'un lehimize olan beşiktaş darbesini nasıl yaşadığımı anlatmak isterim.
yıl 1987 idi ve şampiyonluksuz geçen yılların 14.'sü idi.
ben o zaman 17 yaşındaydım. zaten hiç şampiyonluk yaşamamıştım. ama büyürken anlatılan galatasaray ruhunu o zaman bile kapmıştım yani içimde hep “galatasaray kazanır” duygusu oluşmuştu.
1 yıl öncesi yani şampiyon olamayışımızın 13. yılında ligi namağlup olarak averajla ikinci olarak bitirmek de çok acı koymuştu.
buna rağmen 1986-1987 yılının son 3 haftasına girildiğinde beşiktaş'ın 3 puan gerisinde olmamıza rağmen - ki o zamanlar galibiyet 2 puan idi- ilginçtir, içimde şampiyon olacağımız duygusu vardı. yani son üç haftada şampiyon olabilmemiz için beşiktaş'ın bir yenilgi ve bir de beraberlik alması gerekiyordu.
o zamanlar zor kaybeden beşiktaş sondan üçüncü hafta malatyaspor'a 1-0 yenilmişti ama kalan iki haftada çok az kişi beşiktaş'ın puan kaybedeceğine inanıyordu.
derken sondan ikinci hafta geldi çattı. evinde oynayacağı maçta beşiktaş'ın rakibi denizlispor'du. o gün bizim maçı radyodan dinlerken, beşiktaş'ın maçını sesi kısık olarak televizyondan takip ediyordum. maçların son 5 dakikasına girilmişti biz 3-1 öndeydik ama beşiktaş da 1-0 öndeydi.
ve beşiktaş-denizlispor maçının 85. dakikasında denizlispor bir frikik kazandı. o anda ben acaba mı lan diye düşünürken ah nerede o talih diye de düşünüyordum.
denizlisporlu oyuncu(mesut bakkal) frikikte hafif dokunarak topu küçük erol'un önüne yuvarlamıştı. küçük erol sol ayağıyla füze gibi bir şut çıkarmıştı top bir anda beşiktaş kalesine doksandan takılınca ben tabii kendimi kaybetmiştim. ve o maç 1-1 bitince son haftaya 1 puan önde girmiştik.
son maçı da kazanınca 14 senelik bu çile bitti artık bu sene şarkısı tüm taraftarımızın diline pelesenk olmuştu.
işte böyle, denizlispor’un ve bu delikanlı takımın iki futbolcusu olan küçük erol ile mustafa keçeli’nin galatasaray için böyle bir değeri vardır.
(bkz: 31 mayıs 1987 beşiktaş denizlispor maçı)
(bkz: erol tolga)
bu arada bizi iki kere şampiyonluğa götüren takım olan denizlispor'u ve bu delikanlı takımın bize şampiyonluk getiren iki golünü atan küçük erol'a (erol tolga) ve mustafa keçeli'ye saygılarımı sunuyorum
mustafa keçeli'nin yaptığını anlatmaya gerek yok çünkü herkes biliyor.
denizlisporlu küçük erol'un lehimize olan beşiktaş darbesini nasıl yaşadığımı anlatmak isterim.
yıl 1987 idi ve şampiyonluksuz geçen yılların 14.'sü idi.
ben o zaman 17 yaşındaydım. zaten hiç şampiyonluk yaşamamıştım. ama büyürken anlatılan galatasaray ruhunu o zaman bile kapmıştım yani içimde hep “galatasaray kazanır” duygusu oluşmuştu.
1 yıl öncesi yani şampiyon olamayışımızın 13. yılında ligi namağlup olarak averajla ikinci olarak bitirmek de çok acı koymuştu.
buna rağmen 1986-1987 yılının son 3 haftasına girildiğinde beşiktaş'ın 3 puan gerisinde olmamıza rağmen - ki o zamanlar galibiyet 2 puan idi- ilginçtir, içimde şampiyon olacağımız duygusu vardı. yani son üç haftada şampiyon olabilmemiz için beşiktaş'ın bir yenilgi ve bir de beraberlik alması gerekiyordu.
o zamanlar zor kaybeden beşiktaş sondan üçüncü hafta malatyaspor'a 1-0 yenilmişti ama kalan iki haftada çok az kişi beşiktaş'ın puan kaybedeceğine inanıyordu.
derken sondan ikinci hafta geldi çattı. evinde oynayacağı maçta beşiktaş'ın rakibi denizlispor'du. o gün bizim maçı radyodan dinlerken, beşiktaş'ın maçını sesi kısık olarak televizyondan takip ediyordum. maçların son 5 dakikasına girilmişti biz 3-1 öndeydik ama beşiktaş da 1-0 öndeydi.
ve beşiktaş-denizlispor maçının 85. dakikasında denizlispor bir frikik kazandı. o anda ben acaba mı lan diye düşünürken ah nerede o talih diye de düşünüyordum.
denizlisporlu oyuncu(mesut bakkal) frikikte hafif dokunarak topu küçük erol'un önüne yuvarlamıştı. küçük erol sol ayağıyla füze gibi bir şut çıkarmıştı top bir anda beşiktaş kalesine doksandan takılınca ben tabii kendimi kaybetmiştim. ve o maç 1-1 bitince son haftaya 1 puan önde girmiştik.
son maçı da kazanınca 14 senelik bu çile bitti artık bu sene şarkısı tüm taraftarımızın diline pelesenk olmuştu.
işte böyle, denizlispor’un ve bu delikanlı takımın iki futbolcusu olan küçük erol ile mustafa keçeli’nin galatasaray için böyle bir değeri vardır.
(bkz: 31 mayıs 1987 beşiktaş denizlispor maçı)
(bkz: erol tolga)
