53
tribün olayı değil ama; ali sami yen'deki son sezon olması lazım emin değilim ama bir gündüz ve ankaragücü maçı ama ben o esnada henüz maçın kiminle olduğunu bilmiyorum, maçımız var işte diyerek atlıyorum taksiyle stada gidiyorum, taksi ara sokaklardan gidiyor ama bir süre sonra "trafik sıkışık burada in sen yürü en iyisi abi maç kaçmasın" diyerek beni indiriyor, para da almıyor. akabinde benim önümden bir kaç tane polis minibüsü geçiyor baha hızlı bir şekilde, ben de ergenliğin verdiği (üniversite 1 ya da 2'yim sanırım) gazla polis araçlarına ciddi sövüyorum.
sonrasında 20-30 adım attım atmadım bir caddeye geldim ve stadı arıyorum, sol tarafımda 100-200 metre kadar ileride ellerinde güneşten parlayan cisimler olan bir miktar sarı lacivert ağırlıklı insan görüyorum 20-30 kadar. üstümde de cillop gibi parlayan sarı kırmızı parçalı var, bu güruha ben atarlı giderli bakış atarken kendileri bana doğru atağa geçiyorlar. ben tabi tarihin en iyi deparlarından birini atıyorum, bir kafeye giriyorum. kafe sahibi de "lan buraya girme dükkanı dağıtırlar" diyerek beni içeri almak istemiyor ama can havliyle ben tuvalete kaçıyorum. bunlar tuvaleti tekmeliyor, ben sırtı duvara ayakları kapıya dayalı bir şekilde ölümden uzak durmaya çalışıyorum kendimce. akabinde bir gürültü kopuyor, kapıyı tekmeleyenler belli ki uzaklaşıyor.
bana birisi polisim ben aç diyor tuvaleti ama, açamıyorum korkudan lan "kesin bunlar beni kekliyor" diyerek :)
benim polis telsizlerini duyup dışarı çıkışım, polisin beni kalkanıyla kendisi arasına sokup türlü bira şişesi fırlatan ankaragüçlü gruptan uzaklaştırması, bu esnada maçın başladığını öğrenmem, ve final olarak nispeten genç bir polisin bana "bak sövüyon ama gene biz kurtardık seni" demesi ve benim hayatımın en enteresan utançlarından birini yaşamam.
tribüne girip olayı bizimkilere anlattığımda bu ankaragüçlülerin önce sokağı basmaya çalıştıklarını, beceremeyip kovalandıktan sonra da bana denk geldiklerini öğrendim.
şaka maka, "ben kesin ölücem lan" dediğim 2 anımdan birisidir bu. beni yarmadı fakat duyan arkadaşları çok ciddi yarmıştır.
sonrasında 20-30 adım attım atmadım bir caddeye geldim ve stadı arıyorum, sol tarafımda 100-200 metre kadar ileride ellerinde güneşten parlayan cisimler olan bir miktar sarı lacivert ağırlıklı insan görüyorum 20-30 kadar. üstümde de cillop gibi parlayan sarı kırmızı parçalı var, bu güruha ben atarlı giderli bakış atarken kendileri bana doğru atağa geçiyorlar. ben tabi tarihin en iyi deparlarından birini atıyorum, bir kafeye giriyorum. kafe sahibi de "lan buraya girme dükkanı dağıtırlar" diyerek beni içeri almak istemiyor ama can havliyle ben tuvalete kaçıyorum. bunlar tuvaleti tekmeliyor, ben sırtı duvara ayakları kapıya dayalı bir şekilde ölümden uzak durmaya çalışıyorum kendimce. akabinde bir gürültü kopuyor, kapıyı tekmeleyenler belli ki uzaklaşıyor.
bana birisi polisim ben aç diyor tuvaleti ama, açamıyorum korkudan lan "kesin bunlar beni kekliyor" diyerek :)
benim polis telsizlerini duyup dışarı çıkışım, polisin beni kalkanıyla kendisi arasına sokup türlü bira şişesi fırlatan ankaragüçlü gruptan uzaklaştırması, bu esnada maçın başladığını öğrenmem, ve final olarak nispeten genç bir polisin bana "bak sövüyon ama gene biz kurtardık seni" demesi ve benim hayatımın en enteresan utançlarından birini yaşamam.
tribüne girip olayı bizimkilere anlattığımda bu ankaragüçlülerin önce sokağı basmaya çalıştıklarını, beceremeyip kovalandıktan sonra da bana denk geldiklerini öğrendim.
şaka maka, "ben kesin ölücem lan" dediğim 2 anımdan birisidir bu. beni yarmadı fakat duyan arkadaşları çok ciddi yarmıştır.
