19
bende anlatayım madem o dakikalarda neler yaptıgımı,
sonradan çok pişman oldugum şekilde o tarihte ankarada bulunmaktaydım ve istanbul'a kayserispor macını izlemeye gitmemiştim. açıkçası umudum yoktu şampiyonluktan 1 hafta önce 4-0 mağlup olmustuk ve bütün haftam eziyet ile geçmişti. ankaradaki yakın dostlarım ile tamamı galatasaraylı taraftarlarca doldurulan bir cafeye gittik, işletmecisi de çok fanatik bir galatsaray taraftarıydı.
neyse maçlar başladı biz galatasaray maçını izliyoruz tabii, kulağımız fenerbahce maçında ama... galatasarayımız ard arda attı golleri rahatladık maçın sonuna doğru dedikki abi fener maçını aç zaten fener maçı 0-0 gidiyor az da olsa bir ümit... açtı tabi denizlili oyuncuların iyi oyununu gördük sevindik ama kalbimiz dayanmıyor tekrar dedikki abi sen bizim maça gel, maçı açtık tekrardan 1-2 dakika geçmeden sami yen de o an patlayıverdi, spikerin sesleri, hasan şaşın ağlamaları, sami yen'deki o muhtesem atmosferi görünce lanet ettim içimden neden gitmedim diye ama o saniye kafamdan geçen milynlarca düşünceden sadece biriydi bu. ellerim birbirine dolaştı, kalbimin çarpıntısını herkes duyuyor gibi hissediyorum...
hemen döndük fenerbahce maçına aman allahım sevinç seli var statta, üstelik denizlinin düşmeyeceği kesinleşmiş. derken 16 dk uzatmaya "hay ananı sikiyim hakem" gibi bi tepki verince bütün cafe döndü bana baktı sustum tabi. oturdum tv ye bakmadan yanlızca önüme bakıyorum derken tuncayın golü geldi ve yıkıldım adeta, çevredeki cafelerden yüksele gool sesleri iyice sinir katsayımı yükseltti, hatta bir ara kalkıp gitmeyi düşündüm. o kalan dakikalar ömrümden gitti biliyorum ama apiiahın o topu önüne alıp vuruşu yavaş çekimde geldi geçti gözlerimin önünden.. vee son düdüğü çaldgında hakem arkadaslarımla tek kelime konusamadım aglıyorduk çünkü hepimiz...
sonradan çok pişman oldugum şekilde o tarihte ankarada bulunmaktaydım ve istanbul'a kayserispor macını izlemeye gitmemiştim. açıkçası umudum yoktu şampiyonluktan 1 hafta önce 4-0 mağlup olmustuk ve bütün haftam eziyet ile geçmişti. ankaradaki yakın dostlarım ile tamamı galatasaraylı taraftarlarca doldurulan bir cafeye gittik, işletmecisi de çok fanatik bir galatsaray taraftarıydı.
neyse maçlar başladı biz galatasaray maçını izliyoruz tabii, kulağımız fenerbahce maçında ama... galatasarayımız ard arda attı golleri rahatladık maçın sonuna doğru dedikki abi fener maçını aç zaten fener maçı 0-0 gidiyor az da olsa bir ümit... açtı tabi denizlili oyuncuların iyi oyununu gördük sevindik ama kalbimiz dayanmıyor tekrar dedikki abi sen bizim maça gel, maçı açtık tekrardan 1-2 dakika geçmeden sami yen de o an patlayıverdi, spikerin sesleri, hasan şaşın ağlamaları, sami yen'deki o muhtesem atmosferi görünce lanet ettim içimden neden gitmedim diye ama o saniye kafamdan geçen milynlarca düşünceden sadece biriydi bu. ellerim birbirine dolaştı, kalbimin çarpıntısını herkes duyuyor gibi hissediyorum...
hemen döndük fenerbahce maçına aman allahım sevinç seli var statta, üstelik denizlinin düşmeyeceği kesinleşmiş. derken 16 dk uzatmaya "hay ananı sikiyim hakem" gibi bi tepki verince bütün cafe döndü bana baktı sustum tabi. oturdum tv ye bakmadan yanlızca önüme bakıyorum derken tuncayın golü geldi ve yıkıldım adeta, çevredeki cafelerden yüksele gool sesleri iyice sinir katsayımı yükseltti, hatta bir ara kalkıp gitmeyi düşündüm. o kalan dakikalar ömrümden gitti biliyorum ama apiiahın o topu önüne alıp vuruşu yavaş çekimde geldi geçti gözlerimin önünden.. vee son düdüğü çaldgında hakem arkadaslarımla tek kelime konusamadım aglıyorduk çünkü hepimiz...
