doksanlı yılların galatasaraylı çocuğu olmak

herşeyden önemlisi mutlu bir çocukluk geçirmek, futbol gibi özellikle erkek çocuklarının dünyasında çok önemli bir yer kaplayan bir konuda her daim rahat rahat konuşabilmektir. "misses next match" dahil bir çok tabir sayesinde ingilizceye yaşıtlarından daha önce hakim olmak, avrupa kupaları sayesinde coğrafya konusunda birkaç adım önde olmak, gecenin bir yarısı sokaktan gelen korna/silah seslerini huzur içinde dinleyebilmektir. 10-15 gibi oldukça genç bir yaşta avrupa kupasını, çeyrek finalleri, 1992-2002 arası dönemde 7 lig şampiyonluğunu falan görmektir.

(bkz: rüya gibi her hatıra)

o değil de hagi vardı o zamanlar...