35
ilkokuldaydım. bi atkı almıştı annem, eski nostaljik atkılardan, üzerinde ali sami yen stadyumunun resmi olanlardan. okul bitmiş, akşam yemeği yenmiş, maç saatini bekliyorduk ailecek. sanki bayramdan önce bir akrabamızı bekliyoruz, sanki yılbaşı çekilişinde son rakama kaldık, son rakamda ikramiyeyi tutturcaz. ailecek hazırlanıp dışarı çıktık maçı izlemeye. nasıl stresliyiz ama. kimse konuşacak birşeyler bulamıyor. sivas'tan kuzenlerim de gelmiş, onlar tabi büyükler, takımların taktiklerini konuşuyorlar, ben sadece abi hakan şükür'e orta gelirse affetmez diyebiliyorum. hakikaten de öyle oluyor, hakan affetmiyor.
ne günlerdi be. ailelerin en büyük heyecanıydık. komşuların birbirlerinde maçları izleyip kaynaşmalarını sağladık. belki de maç sırasında tanışıp evlenenler bile olmuştur.
ne günlerdi be. ailelerin en büyük heyecanıydık. komşuların birbirlerinde maçları izleyip kaynaşmalarını sağladık. belki de maç sırasında tanışıp evlenenler bile olmuştur.
