327
''söyleyin sevgilim nerede? sevdiğimi verin bana istanbul sokakları.''
belki de son nokta oldu... dile kolay 10 yıl! evet dile çok kolay. uefa ve super kupa ile duble idi o sene. koskoca 14 yıl da dile kolaydı... çok bekledik, çok sevdik. net ve yalın söylemek gerekirse, sarı-kırmızı renklere aşık her vücud nihayetinde huzuru buluyor. hani efsaneler vardır, hiçbir zaman dipte kalmazlar. her cengaver'in zamanla bir düşüşü olsa bile, kalkışı da bir o kadar ağır ve oturaklıdır. zirveye oynayan, yüzyıllarca tepede bulunan her devlet yıkıldı! roma, osmanlı, muhtemelen çok uzun yıllar sonra amerika da... nottingham forest, leeds, unutulan milli takımlar ve o eskide kalan krallar! gol kralları. şimdi düşününce yüzümde oluşan hafif ve masum tebessümü sezebiliyorum. her şey unutulur, biter, ya da iyi bir kalem sayesinde tarih olur, okuruz.
fakat bir şey var ki; artık sağ elim kalbimin üzerinde büyük bir huzur ile bekleyebiliyorum. hiç olmadığım kadar heyecanlı ve bir o kadar da sabırsızlanarak bekliyorum. içim o kadar rahat ki anlatılamaz. her şey eksiksiz, olabildiğince olgun ve olması gerektiği gibi. ağır ağır düşmüştük, sarsa sarsa kalkacağız! inanç ile de pek bir ilgisi yok. 2000 yılından beri hangimiz bir gram taviz verebildi bu inançtan. veremedik! veremeyiz! piyasadan çekip aldığınız teknolojinin son ürünü olan yep yeni bir aletin düğmesine basarsınız çalışır. işte bu sebeple çalışacağız. hiçbir aksi neden görmüyorum ki başarısızlık adına. bu yapının aksaması şaka gibi olur gerçekten. bunun yanı sıra düğmeye basılır basılmaz rayında giden tren gibi sürekli aynı istikamette gitmeliyiz. yineliyorum; hiçbir aksi neden göremiyorum başarısızlık adına. üst kademe elini taşın altına son iki senedir koyuyor. şimdi sıra futbolcularımız ve biz olan taraftarda.
bu kadar rahat ve bilinçli bir sezon öncesi yaşadığımı hiç hatırlayamıyorum. artık biliyorum. biz geliyoruz! galatasaray geliyor! bu saatten sonra çizgiyi koruyabilmek ne kadar önemliyse, başarıyı tadabilmek bu durumu perçinleyebilecek en nitelikli artımız olacaktır. günler bir bir geçerken kavuşuyoruz ligimize ve takımlarımıza. fakat herkesin sevdiceği ayrı, herkesin renkleri farklı. benimkisi ise mecidiyeköy'de, nevizade'de, istiklalde.
evet belki de uzun yıllar boyunca gelebileceğimiz son noktamız. aklı başında her insan, 4 sene öncesi ile günümüzü kıyaslasa işin içinden çıkamaz.
belki de son nokta oldu... dile kolay 10 yıl! evet dile çok kolay. uefa ve super kupa ile duble idi o sene. koskoca 14 yıl da dile kolaydı... çok bekledik, çok sevdik. net ve yalın söylemek gerekirse, sarı-kırmızı renklere aşık her vücud nihayetinde huzuru buluyor. hani efsaneler vardır, hiçbir zaman dipte kalmazlar. her cengaver'in zamanla bir düşüşü olsa bile, kalkışı da bir o kadar ağır ve oturaklıdır. zirveye oynayan, yüzyıllarca tepede bulunan her devlet yıkıldı! roma, osmanlı, muhtemelen çok uzun yıllar sonra amerika da... nottingham forest, leeds, unutulan milli takımlar ve o eskide kalan krallar! gol kralları. şimdi düşününce yüzümde oluşan hafif ve masum tebessümü sezebiliyorum. her şey unutulur, biter, ya da iyi bir kalem sayesinde tarih olur, okuruz.
fakat bir şey var ki; artık sağ elim kalbimin üzerinde büyük bir huzur ile bekleyebiliyorum. hiç olmadığım kadar heyecanlı ve bir o kadar da sabırsızlanarak bekliyorum. içim o kadar rahat ki anlatılamaz. her şey eksiksiz, olabildiğince olgun ve olması gerektiği gibi. ağır ağır düşmüştük, sarsa sarsa kalkacağız! inanç ile de pek bir ilgisi yok. 2000 yılından beri hangimiz bir gram taviz verebildi bu inançtan. veremedik! veremeyiz! piyasadan çekip aldığınız teknolojinin son ürünü olan yep yeni bir aletin düğmesine basarsınız çalışır. işte bu sebeple çalışacağız. hiçbir aksi neden görmüyorum ki başarısızlık adına. bu yapının aksaması şaka gibi olur gerçekten. bunun yanı sıra düğmeye basılır basılmaz rayında giden tren gibi sürekli aynı istikamette gitmeliyiz. yineliyorum; hiçbir aksi neden göremiyorum başarısızlık adına. üst kademe elini taşın altına son iki senedir koyuyor. şimdi sıra futbolcularımız ve biz olan taraftarda.
bu kadar rahat ve bilinçli bir sezon öncesi yaşadığımı hiç hatırlayamıyorum. artık biliyorum. biz geliyoruz! galatasaray geliyor! bu saatten sonra çizgiyi koruyabilmek ne kadar önemliyse, başarıyı tadabilmek bu durumu perçinleyebilecek en nitelikli artımız olacaktır. günler bir bir geçerken kavuşuyoruz ligimize ve takımlarımıza. fakat herkesin sevdiceği ayrı, herkesin renkleri farklı. benimkisi ise mecidiyeköy'de, nevizade'de, istiklalde.
evet belki de uzun yıllar boyunca gelebileceğimiz son noktamız. aklı başında her insan, 4 sene öncesi ile günümüzü kıyaslasa işin içinden çıkamaz.
