712
babamı hayatımda ilk defa ağlarken gördüğüm maçtır. bende yeri çok ayrıdır.
o sene maçları digiturkplay den izliyorduk. digiturkplay yayinlari normal yayinlara gore 20 saniye kadar geç geliyordu. yan dairemizdeki fanatik fenerbahçeli komşumuz ise maçları normal yayında normal zamanında izliyordu. bizim taraftaki duvarı yumrukladığında bunun iki açıklaması vardı. ya fenerbahçe gol attı, ya da galatasaray gol yedi. normal sezon maçları zaten işkenceye dönüşmüştü bizim için. duvarlar ince olduğundan sesi sonuna kadar açsak bile sevinçlerini ya da yumruk sesini duyuyorduk. maç günü ise tek isteğim o yumruk sesini duymamakti. dakika 86-87 civarı babam kalp krizi geçiricem deyip koridorda volta atmaya başladı. bana ise saniyeler dakika gibi geliyordu. derken iki üç tane yumruk sesi geldi. babam yumruk seslerini duyunca benim odaya gitti, yıkılmıştı. ben ise hüngür hüngür ağlamaya başladım. biliyordum ki o gol çıkarılamazdi. tam o sırada fenerbahçe atak yapıyordu. olacak golü izlerken, bir baktım gol falan yok. bizim bu durumumuzu bilen beşiktaşlı acımasız diğer yan komşu bizi kandırmak için duvara vurmuş. gol olmadığından emin olduğumda koşa koşa odaya gittim ve babamı çağırdım. son düdük geldiğinde yere secde edip ağlamaya başladı. ben de üzerine yattim ve abartısız 5 dakika hıçkıra hıçkıra ağladık. aglamamiz bittiğinde ise duvara öyle 4 yumruk attım ki, o gün bugündür karşı taraftan hiçbir ses yok :)
not : seni hiç affetmeyeceğim beşiktaşlı komşu. ölüyorduk ulan.
o sene maçları digiturkplay den izliyorduk. digiturkplay yayinlari normal yayinlara gore 20 saniye kadar geç geliyordu. yan dairemizdeki fanatik fenerbahçeli komşumuz ise maçları normal yayında normal zamanında izliyordu. bizim taraftaki duvarı yumrukladığında bunun iki açıklaması vardı. ya fenerbahçe gol attı, ya da galatasaray gol yedi. normal sezon maçları zaten işkenceye dönüşmüştü bizim için. duvarlar ince olduğundan sesi sonuna kadar açsak bile sevinçlerini ya da yumruk sesini duyuyorduk. maç günü ise tek isteğim o yumruk sesini duymamakti. dakika 86-87 civarı babam kalp krizi geçiricem deyip koridorda volta atmaya başladı. bana ise saniyeler dakika gibi geliyordu. derken iki üç tane yumruk sesi geldi. babam yumruk seslerini duyunca benim odaya gitti, yıkılmıştı. ben ise hüngür hüngür ağlamaya başladım. biliyordum ki o gol çıkarılamazdi. tam o sırada fenerbahçe atak yapıyordu. olacak golü izlerken, bir baktım gol falan yok. bizim bu durumumuzu bilen beşiktaşlı acımasız diğer yan komşu bizi kandırmak için duvara vurmuş. gol olmadığından emin olduğumda koşa koşa odaya gittim ve babamı çağırdım. son düdük geldiğinde yere secde edip ağlamaya başladı. ben de üzerine yattim ve abartısız 5 dakika hıçkıra hıçkıra ağladık. aglamamiz bittiğinde ise duvara öyle 4 yumruk attım ki, o gün bugündür karşı taraftan hiçbir ses yok :)
not : seni hiç affetmeyeceğim beşiktaşlı komşu. ölüyorduk ulan.
