3541
galatasaray adam eder... nasıl mı ?
sanırım 6 yaşlarımdayım 1996-2000 serüvenin başlangıçları ve gelecek avrupa kupasının temellerini atmaya başlamıştık. aile büyükleri şükürler olsun galatasaraylıydı ve o dönem bana aşılamaya başlamışlardı bu kültürü. benim ilk somut adımım ise yine aynı yaşlarda okula gitmediğim halde gazetenin spor sayfalarında ki galatasaray haberlerini okumaya çalışmakla başlamıştı ve başarmıştım. galatasaray'lı olmanın ilk adımı tamamlanmıştı en azından o yaşlarda öyle hissediyordum.
daha sonra ilkokula başlangıç süreçleri, avrupa şampiyonluğumuz, türkiye ligine koyduğumuz ambargo derken ben iyiden iyiye tribünlere aşina olmuştum. parkta oyun oynamam gereken yaşta iken ben maçlara gidiyor ve galatasaray'ı iyice benimsiyordum. gece uykudan kaçıp maç izlemeler. mağlubiyet sonrası ağlayarak yatmalar derken galatasaray iliklerime kadar işlemişti.
biraz daha akıllandıkça o gururlu formayı bir gün üstüme geçirme hayalim daha çok belirginleşmeye başlıyordu ve artık somut adım atmanın zamanı gelmişti. 11-12'li yaşlarda amatör bir kulüpte futbola başlayıp 2003'de lisansıma kavuşarak 2005'de ise hazırlık maçı sonrası galatasaray'a transfer olarak zirve yapmıştı benim için. sonrası sakatlıklar falan derken bıraktık nitekim ancak futbolcu olamasak bile galatasaray'lı adam olmuştuk.
galatasaray takım sevdasından bağımsız her şeyi öğretmişti bana. bir galatasaray'lı çocuğun neler yapabilceğini hayallerinin peşinden nasıl sürüklenebilceğini canlı canlı yaşamıştım adeta.
galatasaray bir kültürün, geleneğin ta kendisidir. bu kültürü benimsemiş insanların hayatta başarısız olma şansları çok azdır her zaman için. sadece sportif başarılar kazandırdığı için değil bu kültür üzerinden bana,bize adam olmayı öğrettiği için tapıyorum bu renklere.
(bkz: tek ihtimali olan insanlarin hikayesi galatasaray)
sanırım 6 yaşlarımdayım 1996-2000 serüvenin başlangıçları ve gelecek avrupa kupasının temellerini atmaya başlamıştık. aile büyükleri şükürler olsun galatasaraylıydı ve o dönem bana aşılamaya başlamışlardı bu kültürü. benim ilk somut adımım ise yine aynı yaşlarda okula gitmediğim halde gazetenin spor sayfalarında ki galatasaray haberlerini okumaya çalışmakla başlamıştı ve başarmıştım. galatasaray'lı olmanın ilk adımı tamamlanmıştı en azından o yaşlarda öyle hissediyordum.
daha sonra ilkokula başlangıç süreçleri, avrupa şampiyonluğumuz, türkiye ligine koyduğumuz ambargo derken ben iyiden iyiye tribünlere aşina olmuştum. parkta oyun oynamam gereken yaşta iken ben maçlara gidiyor ve galatasaray'ı iyice benimsiyordum. gece uykudan kaçıp maç izlemeler. mağlubiyet sonrası ağlayarak yatmalar derken galatasaray iliklerime kadar işlemişti.
biraz daha akıllandıkça o gururlu formayı bir gün üstüme geçirme hayalim daha çok belirginleşmeye başlıyordu ve artık somut adım atmanın zamanı gelmişti. 11-12'li yaşlarda amatör bir kulüpte futbola başlayıp 2003'de lisansıma kavuşarak 2005'de ise hazırlık maçı sonrası galatasaray'a transfer olarak zirve yapmıştı benim için. sonrası sakatlıklar falan derken bıraktık nitekim ancak futbolcu olamasak bile galatasaray'lı adam olmuştuk.
galatasaray takım sevdasından bağımsız her şeyi öğretmişti bana. bir galatasaray'lı çocuğun neler yapabilceğini hayallerinin peşinden nasıl sürüklenebilceğini canlı canlı yaşamıştım adeta.
galatasaray bir kültürün, geleneğin ta kendisidir. bu kültürü benimsemiş insanların hayatta başarısız olma şansları çok azdır her zaman için. sadece sportif başarılar kazandırdığı için değil bu kültür üzerinden bana,bize adam olmayı öğrettiği için tapıyorum bu renklere.
(bkz: tek ihtimali olan insanlarin hikayesi galatasaray)
