1440
her gece gözün uzaklara dalıp sabaha yakın uyuyabilmek, acaba bugün herşey düzelir mi diye uyanmak, hiçbişeyin düzelmediğini görüp kahretmek, yoğun mutsuzluk hissi, ve dahası.... bir insanı hayata ne bağlayabilir ki ya. şu hayatta sahip olduğuna mutlu olduğun tek şeyi, ellerinden çalsınlar, göstermesinler, binlerce tahrik, binlerce şerefsizlikler arasında hiçbişey olmamış gibi yaşamaya devam et... yapamıyorum ki artık. hani intihar basit insanların işiydi? çektiğim bunca şeyi hangi basit insan kaldırabilir ki. ellerim tutmuyor, ayaklarım gitmiyor daha. gözlerimi kapatmayı özledim sözlük. bir daha açmamacasına. hani böyle bi dağın zirvesine çıkıp haykırmak istersin ya içindekileri... bağıramıyorum, söndüremiyorum içimin yangınını... bulamıyorum bi çare. allahım sabır ver, noolur...
