285
öyle bir 2 gün yaşadık ki; söylesem masal, anlatsam film,yazsam roman olur dedirtircesine.
5-6 kat giyinerek gittiğimiz maçta kar sebebiyle yarıda kalmasına üzülen insanlardık başta. inanmıştık çünkü zafere. tıklım tıklım doldurmuştuk. titreye titreye destekliyorduk halbuki. ne oldu ne olacak diye belirsizlikler içerisinde beklerken iliklerimize kadar donduk. ve ertelendi. derken tribünden çık evine gel oldu saat gecenin körü. ne zaman oynanacağını netleştirdiklerinde maçın başlamasına 14 saat vardı.'sadece 14' . hafta içi bir gün ve öğlen 15:00 de cl maçı. ve hala muammaydı işin garibi. bu belirsizlikler içerisinde uyuyup uyanmamız 5 saat sürdü.
uyanınca her galatasaraylı kar var mı maç kaçta diye başladı güne. 13:00 de hakemler gelecek ve 15:00 de oynanıp oynanmasına karar vereceklerdi.
iş umrumda değildi sevgili sözlük. 5 saat de uyudum . üşümek de sorun değildi. ama netleşmesi ile maçın başlamasına 2 saat avrdı. anadolu yakasından stada kar yağışı varken gitmek, gidip iptal edilmesiyle dönmek bunalrın hiç biri umrumda değildi. ve tek korkum ya kimse olmazsa , takım olumsuz etkilenirse oldu.
ve gördüm. sarı ve kırmızıya gönül veren okul çantalarıyla maça gelen çocukları,yaşlıları,iştek kaçanları, sınavlarını bırakanları, bi başka şehirden otobüsle gelip gece dönüp sabah tekrar gelenleri... dedim işte bu! işte galatasaray. işte taraftar.
soğuk mu? uykusuzluk mu? yorgunluk mu? zemin mi? hiç biri umrumda olmadı sevgili sözlük yazarları. 15 dk ile yarıdan 15 dakika devre arası ve 40.dakika gelen gol süresince yani 1 saat 10 dakikadır bu maçın bizim olduğunu biliyordum. o çocuklar,çalışanlar göstermişti bu maçı kazandığımızı.
annem defalarca arayıp soğuk çık gel dediğinde üşümüyorum dedim. üşümedim. saçlarım sırılsıklam olmadı mesela, kemiklerimin donduğunu hissetmedim mesela, dişlerim bizbirine değmedi gol geldiğinde ağlayan binlerce insandan biri olarak göz yaşlarım yakmadı yanaklarımı. üşümedim...
galatasaray ne zaman birinci biz o zaman mutlu ....
5-6 kat giyinerek gittiğimiz maçta kar sebebiyle yarıda kalmasına üzülen insanlardık başta. inanmıştık çünkü zafere. tıklım tıklım doldurmuştuk. titreye titreye destekliyorduk halbuki. ne oldu ne olacak diye belirsizlikler içerisinde beklerken iliklerimize kadar donduk. ve ertelendi. derken tribünden çık evine gel oldu saat gecenin körü. ne zaman oynanacağını netleştirdiklerinde maçın başlamasına 14 saat vardı.'sadece 14' . hafta içi bir gün ve öğlen 15:00 de cl maçı. ve hala muammaydı işin garibi. bu belirsizlikler içerisinde uyuyup uyanmamız 5 saat sürdü.
uyanınca her galatasaraylı kar var mı maç kaçta diye başladı güne. 13:00 de hakemler gelecek ve 15:00 de oynanıp oynanmasına karar vereceklerdi.
iş umrumda değildi sevgili sözlük. 5 saat de uyudum . üşümek de sorun değildi. ama netleşmesi ile maçın başlamasına 2 saat avrdı. anadolu yakasından stada kar yağışı varken gitmek, gidip iptal edilmesiyle dönmek bunalrın hiç biri umrumda değildi. ve tek korkum ya kimse olmazsa , takım olumsuz etkilenirse oldu.
ve gördüm. sarı ve kırmızıya gönül veren okul çantalarıyla maça gelen çocukları,yaşlıları,iştek kaçanları, sınavlarını bırakanları, bi başka şehirden otobüsle gelip gece dönüp sabah tekrar gelenleri... dedim işte bu! işte galatasaray. işte taraftar.
soğuk mu? uykusuzluk mu? yorgunluk mu? zemin mi? hiç biri umrumda olmadı sevgili sözlük yazarları. 15 dk ile yarıdan 15 dakika devre arası ve 40.dakika gelen gol süresince yani 1 saat 10 dakikadır bu maçın bizim olduğunu biliyordum. o çocuklar,çalışanlar göstermişti bu maçı kazandığımızı.
annem defalarca arayıp soğuk çık gel dediğinde üşümüyorum dedim. üşümedim. saçlarım sırılsıklam olmadı mesela, kemiklerimin donduğunu hissetmedim mesela, dişlerim bizbirine değmedi gol geldiğinde ağlayan binlerce insandan biri olarak göz yaşlarım yakmadı yanaklarımı. üşümedim...
galatasaray ne zaman birinci biz o zaman mutlu ....
