594
izlesem mi izlemesem mi diye çelişkilere düşüyordum o sıralar, kalbimde bir sorun olduğu için korkuyorum kendimden, sonra bizim peder beyin "lazım olur" diye verdiği antidepresanları attım, izlemeye koyuldum. normalde 1 tane attığımda anında çenemden başlayarak heryerim uyuşmaya başlarken, maç sırasında zerre bi şey olmadı anasını satayım, bakıyorum ne heyecanlanıyorum ne antidepresanın fiziksel bi etkisi oluyor. "boşa içtim lan" falan dedim, taa ki o son düdüğü duyuncaya kadar. arkadaş nasıl bi şekilde kendimi kasmamı sağlamışsa artık o ilaç, düdük çalar çalmaz bi sinir boşalması oldu, yere yığılmış ağlıyorum, o sıralar süper finalde heyecana yenik düşüp ölen taraftar haberleri de baya bi revaçtaydı, kaldığım yurtta herkes bi telaşlanmıştı.
öyle işte, unutmayacağım bir şampiyonluk.
öyle işte, unutmayacağım bir şampiyonluk.
