1151
akşam akşam ağlatandır.
ali sami yen stadyumu
-
-
1152
-
1153http://1.bp.blogspot.com/...c/s1600/DSC_0277.JPG
ve ben şarap içiyorum. ve ben seni çok özledim.
sen gittin diye, bitti mi sandın? -
115412 ocak 2013 gece yarisi onunden gectim, kocaman bir cukur vardi yerinde, isiklar yaniyordu etrafinda ama bu sefer o isiklar cimleri degil, o cukuru aydinlatiyordu...
adettendir deyip, yanimdaki bjk'li arkadasa aldirmadan uclu cektim arabada.
(bkz: seni yikacak dozerin anasini sikeyim) -
1155çimleri son kez taraftarının gözyaşları ile sulanmıştır.
http://1.bp.blogspot.com/...11-20101229-1550.jpg -
1156kendisi giderken galatasaray'ın birçok kamburunu da beraberinde götürmüştür.
-
1157yıkılacağını öğrendiğim zaman gözlerimi dolduran, 12 yaşındayken yurtdışına gitmek * zorunda olduğumdan ve öncesinde de izmir'de yaşadığımdan gidip galatasaray'ımı izleyemediğim eski çınar'ımız, mabed'imiz, kıymetli'miz. babama 2 senedir tek öfke duyduğum hareketi beni 1 kez bile olsun ali sami yen stadyumu'na götürmemesidir. küçükten aile ile istanbul'a gittiğimizde yanından arabayla geçerken suratımı cama dayayıp hüzünlü gözlerle baktığımı hatırlarım. *
-
1158
-
1159bir mahallede doğmuşsunuzdur, apartman dairesindesinizdir. herkesin evi sizinkine benzer, normal evdir işte. herhangi bir lüksü yoktur. herkesin annesi güzel şeyler pişirir, mutlaka herkesin evinde birçok kez bulunmuşsunuzdur. komşu çocuklarıyla oynamışsınızdır mütemadiyen sokağın ortasında. yoldan geçen bir araba bölmüş maçı, ya da işinden gelen bir amca karışmıştır maçınıza.. arabanın altında kalan topa uzanmak için asfalta yatmışsınızdır.. arkadaşlarınızla bir olup, diğer mahallenin çocuklarıyla kavga etmişsinizdir. eviniz bir evdir işte herkese, sizin ise yaş aldığınız, adam olmaya başladığınız bir mekandır. anne sevgisi gibidir aslında, herkes kendi annesini çok sever. daha iyisi yok diye mi? hayır. sever işte..
işte orasıdır ali sami yen.. bataklıktır, tuvaleti kötüdür. ama sevmişsinizdir bir kere, orada adam olmuşsunuz, en güzel kavgaları orada etmişsinizdir..
sonra an gelir, siz o mahalleden lüks bir siteye taşınırsınız. artık başka mahalle yoktur, sadece steril dünyadan arkadaşlarınız vardır.. orada anneler kolay kolay yemek pişirmez, dışarıdan söylersiniz. başka mahallenin çocukları yoktur. artık mahallenin bakkalı yoktur veresiye kola alacağınız, süpermarket vardır kasiyerlerin sizi tanımadığı.. bu site daha güzeldir, daha sıcaktır, daha büyüktür. ama siz orada büyümemişsinizdir bir kere..
işte orası arenadır.
adı başka, rengi başka, yolu başka..
zamanı gelmişti gitmenin eyvallah da, kimse o zamanın kolay olacağını söylememişti zaten.. -
1160
-
1161aydin yilmaz basliginda su videoyu gördüm. icim acidi lan birden. ne güzel ne sicak bi yermis lan burasi. hic de gitmedim hayatimda düsün yani.
http://www.youtube.com/watch?v=0SZ5zEcer1Q -
1162ne zaman adını duysam aklıma şu olay gelir.
sevgili eduardo,
geçen gün carrefour’daydım. biliyorsun, orası san lorenzo kulübü’nün eski stadının bulunduğu yere inşa edilmişti. oraya, san lorenzo’da dört yıl arka arkaya gol kralı olan, çocukluk dönemimin kahramanı sanfilippo ile birlikte gittik. tencereler, tavalar, peynirler, asılı duran sucuklar arasında dolaşıyorduk. kasaya yaklaşmıştık ki, sanfilippo birden kollarını açarak bana şöyle dedi:
“düşün ki, boca ile oynadığımız maçta roma’ya golü tam bu noktada atmıştım.”
el arabasına tepeleme doldurduğu konserveleri, etleri, sebzeleri güçlükle taşıyan şişman bir kadının önüne geçerek konuşmaya devam etti:
“futbol tarihine geçen en hızlı goldü o.”
kornerden gelecek topu bekler gibiydi ve heyecanla o ânı anlatıyordu:
“takımın gençlerinden 5 numaraya şöyle dedim: ‘düdük çalınır çalınmaz topu bana havadan gönder. hiç heyecanlanma, seni mahcup etmeyeceğim.’ ben yaşça ondan büyüktüm, çocuğun adı capdevilla’ydı. heyecanlanmıştı, beceremeyeceğinden korkuyordu.”
sanfilippo mayonez şişelerinin olduğu yeri işaret ederek anlatmayı sürdürdü:
“topu tam oraya yerleştirdi.”
etraftaki müşteriler nefeslerini tutmuş, bizi izliyordu.
“top defansın ortasında oynayan adamların arkasına düştü. hemen fırladım fakat biraz uzağa gitmişti. şu pirinç torbalarının durduğu yere, görüyor musun?”
alt sıradaki rafı gösteriyordu. sonra yepyeni lacivert takım elbisesine, gıcır gıcır cilalı ayakkabılarına aldırış etmeden bir tavşan gibi fırladı. “…güm diye bir çaktım topa!”
sol ayağıyla vurmuştu. otuz yıl önce kalenin bulunduğu, şimdi kasanın durduğu yöne doğru çevirdik bakışlarımızı… hepimiz topun kaleye girişini görür gibiydik. tam pillerin ve tıraş bıçaklarının dizili olduğu yerden girmişti.
sanfilippo sevinçle kollarını havaya kaldırdı. müşteriler ve kasiyer kızlar coşkuyla alkışlıyordu. neredeyse hüngür hüngür ağlayacaktım. o zamanlar nene takma adıyla bilinen sanfilippo, 1962’deki golü yeniden atmıştı, sırf ben göreyim diye… osvaldo soriano -
1163bu klibi izlerken gözüm direk arka tarafa gitti. samiyeni gördüm. sanki 2 saniyeligine hiç yıkılmamıs gibiydi. birden umutlandım. yıkılmamıs lan iste ! dedim. nasil sevindim anlatamam. sadece 2 saniye ... hersey güzeldi be ..sonra anladım tabi.. tüm klip boyunca izledim samiyeni. özledik be.
http://www.youtube.com/watch?v=7CzxoXlDBbY
(bkz: seni yıkan dozerin a...) -
11643 senedir ttarena da her maça giden biri olarak zerre özlemini duymuyorum. yıllarca çekilen azap sonrası ttarena cennet gibi geliyor bana. anısı nostaljisi eyvallah ama 96-2000 arası ttarena olaydı zaten o stadda efsane olurdu.
-
1165--- alıntı ---
aslında öteki ali sami yen’in öyküsü olabilecek en kötü bir doğumla başlamıştı 20 aralık 1964’te. o gün orada türkiye’yle bulgaristan arasındaki ulusal maçı izlemeye gelen 30 binden fazla insanın bir bölümü çıkan izdiham nedeniyle yaralandı. hatta içlerinden birisi de öldü.
hani vardır ya askerlikte bir yemek kazanı düşer de yere, o kazanı düşürenler değil de kazan ceza alır bilmem kaç küsür sene; hizmetten men cezası. öteki ali sami yen’in de başına aynısı geldi. hükümsüz bir ceza verildi ona. kapılarını insanlara, sahasını üzerinde yıllar yıllar sonra nice devi diz çöktürtecek futbolculara açmama cezası.
cezanın nedeni, çıkan izdiham nedeniyle tribünün bir kısmının çökmesi, mühendislik olarak güvenli bulunmamasıydı. stadı hizmete sokma çabasındaki istanbul yöneticileriyle yapının “çürük” olduğu yolunda rapor vermek için çırpınan mühendisler arasında bir o yana savruldu ali sami yen. aylarca, hatta yıllarca.
öksüz bir yapı olarak aylarca horlandı ali sami yen. hâkir görüldü. o günlerden kalma bir karikatür hatırlardadır hâlâ. göklerden ali sami yen bey, adını taşıyan öteki ali sami yen’e bakarak, “adımı çekiyorum bu stattan” der o karikatürde. işte o ıssız geçen ayları boyunca öksüzlüğünü sadece çiminde antrenman yapan galatasaraylı futbolcularla paylaşır ali sami yen.
belki de istanbul’un tüm maç yükünü çeken mithatpaşa’nın o çamur deryasından korkan isviçre’nin fc sion yöneticileri “oynarlarsa futbolcularımız tetanoz olur” diye başka stad arayışını başlatmasa, neredeyse hiç doğmadan ölmüş olacaktı asy. 29 eylül 1965’teki galatasaray’la fc sion arasındaki o avrupa maçından (ilk gol, ilk avrupa zaferi) aylar sonra yine ıssızlığa terkedildi. sonra da sadece birkaç lig maçı için tribünlerdeki seyirci sayısının 20 bini geçmemesi şartıyla futbola açıldı ali sami yen.
yani sözün kısası, ali sami yen’le galatasaray arasında neredeyse 1968-1969 sezonuna kadar fazladan duygusal bir bağ kurulmadı bu öksüz doğum nedeniyle. galatasaraylılar için mithatpaşa ne anlam ifade ediyorsa ali sami yen de bundan çok da öte bir anlam etmemiş oldu o dönemde. brian birch’le gelen üç yıl peşpeşe şampiyonluğun ilk ikisinde devredeydi ali sami yen. ama önce tadilat ardından da başka sorunlar yüzünden kapanması nedeniyle üçüncü yılında mithatpaşa’da taç giydi galatasaray.
sonrası zaten bir öksüzün hikâyesi. stadsız ve şampiyonluksuz geçen bir dolu sene. 1980’in sonundaki altay maçıyla yeniden kapıları açıldığında da galatasaray’ın o sezonlarda ligdeki tatsız durumu nedeniyle bir yuvaya kavuşma etkisi yaratamamıştı ali sami yen. tâ ki 1982’ye kadar. o yıldan sonra her geçen sene futbolcuyla, teknik heyetle, yönetimle, taraftar ve stad arasındaki bağ daha da büyüdü. işte o yıllar gerçek ali sami yen efsanesinin doğmaya başladığı zamandır.
ondan sonrası hikâyenin en bilinen bölümüdür. aradaki birkaç kırık sezon hariç neredeyse 1987’den 2002’ye kadar altın yıllarını yaşadı ali sami yen. ardından her yaşayan şeyin çembersel kaderi nedeniyle (bakınız yağmurdan önce’nin o müthiş cümlesine; “hayat bir çemberdir ama çember yuvarlak değildir”) sönmeye yüz tuttu o efsane. ve doğum sonrası yılların ıssızlığına gömüldü her geçen sezon. bu sezon da yaşamsal döngüsü tamamladı ali sami yen.
--- alıntı ---
(bkz: melih sabanoglu) -
1166
-
1167birazdan şantiyesine gideceğim efsane.
müdürüm ''git bak bakalım şantiyesine bize bir iş çıkabilir'' dedi. '' girişi arka taraftan galiba '' diye ekledi.
içimden ''arka taraf ne amk eski açık lan orası'' dedim. cevap olarak ise ''tabi müdürüm bir bakayım iş var mı yok mu'' dedim.
duygusallık had safhada. 1 saate sami yendeyim. var mı lan böyle bir şey. oralarda biraz takılayım da öğle vaktine orjin'de bir köfte yiyeyim. -
1168
-
1169
-
1170bu stadyum yıkıldı. yerine gökdelenler yükseliyor şu an.
peşkeşin dik alası yapıldı o dönem, şu an o gökdeleni yapan firmalara.
ama biz galatasaray taraftarı sustuk. çünkü arena balını çaldılar ağzımıza.
biz sustuk, ultraslan sustu, hepimiz sustuk, bugün gezi parkına sahip çıkan taraftarlar da sustu. herkes... -
1171
-
1172
-
1173"ali sami yen'i kaybettik gezi'yi kaybetmeyelim.. "
https://twitter.com/...705153056768/photo/1
ağlattı be abi. -
1174kendisi gitse de anılarıyla yaşadığımız mekan.
http://www.ttspor.com/...cimbomlu-sezgin_.jpg
(bkz: herşey unutulur hatırlar kalır) -
1175sezgin özcimbomlu'nun ölümüyle bugün tamamen yıkılmış oldu.
