dün öğlen saatlerinde bir meyhane masasında dillere düşüp önce
doğu üst'e, oradan da tüm stada yayılmış olan
türk popunun efsane eserlerinden.
3-0'ın gazıyla methiyeler düzülmüş, skor 0-3 olsaydı bıktık bunların arabesk merakından denirdi.
onun haricinde güzel şarkıdır, ergenlikte özellikle çok dinlerdim. keşke hakkını verebilecek bir yaşanmışlık bizi de vursaydı. neredeyse
ona yakın insan, hepsine dair bişeyler hala biyerlerde duruyor. sosyal medya da sağolsun çoğuyla kötü ayrılacak kadar bile yakınlaşmamış olduğumuz için takip edebiliyorum. her defasında bişeylerden yorulup yeni maceralara(!) doğru kendi kaşıntımla gitsem de
ender gelişen ossasuna atakları misali nadiren yüzümüzün güldüğü anlar olsa da sonuç hiç değişmiyor... batılı bir şairin dediği gibi
* yine dene, yine yenil, daha iyi yenil diye diye ömür tüketiyoruz işte... tüm bu insanların içinde bir istisna var. o da işte dalga geçemeyecek, köpek çekemeyecek, "ben seni parmağımda oynatırım çocuk" triplerine giremeyecek kadar uzakta. hem mesafe olarak hem de başka şeyler olarak. 30 yaşın tecrübesinden edinebildiğim tek şey: no happy ending...
ama güzel aranjman olmuş be
old boys...