15
valencia, akdeniz’in ışığı ve turia nehri’nin sakin akışı arasında kendi ritmini taşıyan bir şehir. mestalla’nın enerjisi, şehrin sokaklarına, kafelerine ve sahiline sızıyor; futbol burada sadece bir oyun değil, herkesin konuştuğu, yaşadığı bir dil. valencia cf ve levante’nin varlığı şehri iki farklı renk ve karakterle şekillendiriyor. valencia cf hızlı, agresif ve yaratıcı; levante ise daha temkinli, mücadeleci ve şehrin sakin ama ısrarcı ruhunu temsil ediyor.
ben valencia’da galatasaray’ı takip eden birçok kişi ile tanıştım. içlerinden bir ispanyol bana uefa kupası sonrası galatasaray’ı tutmaya başladığını söyledi. cok şaşırdığım bir andı bir ispanyol haftaya rize ile maçımız var diyor düşünün. * benim kendi yorumum ise şu: 2000’lerin başında hem valencia hem galatasaray dünya futbolunda oldukça etkiliydi ve bu dönemin izleri hâlâ hissediliyor; bence şehrin futbol kültürünü anlamak için bu tarihi bağın farkında olmak gerekiyor.
mestalla’ya veya levante’nin stadyumuna yaklaştığında hissettiğin hava anlatması zor bir enerji. tribünlerde herkes dikkatle izliyor; sadece topun hareketi değil, oyuncuların kararları ve sahadaki ruhları takip ediliyor. valencia’da futbolu anlamak bir refleks meselesi ve şehirdeki herkesin karakteriyle birleşiyor.
takımların oyun tarzı şehirle bütünleşmiş. valencia cf’nin paslaşma ve tempolu oyunu şehirdeki hızlı ritimle paralel; levante’nin mücadeleci ve sabırlı yapısı ise şehrin daha içe dönük tarafını yansıtıyor. her iki takımın taraftarı için sahadaki ruh ve mücadele her şeyden daha değerli; istatistik veya teknik detaylar ikinci planda.
valencia’da futbol, şehrin bir parçası olarak başlıyor ve mestalla’ya veya ciutat de valencia’ya gelince büyük bir senfoni gibi yükseliyor. şehrin her köşesinde futbolun bir izi var; bir çocuk top oynarkenki hayali, bir yaşlının yorumları, kafelerde yapılan sohbetler… hepsi şehrin futbol kültürünü tamamlıyor.
valencia’yı anlatmak, hem valencia cf’yi hem de levante’yi anlatmak demek. takımlar sadece şehri sahiplenmekle kalmıyor, ona karakter ve ruh katıyor. mestalla veya ciutat de valencia’daki uğultu, sadece tribünlerden değil, şehrin bütün ritminden geliyor. futbol burada sonuçtan çok, hikaye ve karakter meselesi.
ben valencia’da galatasaray’ı takip eden birçok kişi ile tanıştım. içlerinden bir ispanyol bana uefa kupası sonrası galatasaray’ı tutmaya başladığını söyledi. cok şaşırdığım bir andı bir ispanyol haftaya rize ile maçımız var diyor düşünün. * benim kendi yorumum ise şu: 2000’lerin başında hem valencia hem galatasaray dünya futbolunda oldukça etkiliydi ve bu dönemin izleri hâlâ hissediliyor; bence şehrin futbol kültürünü anlamak için bu tarihi bağın farkında olmak gerekiyor.
mestalla’ya veya levante’nin stadyumuna yaklaştığında hissettiğin hava anlatması zor bir enerji. tribünlerde herkes dikkatle izliyor; sadece topun hareketi değil, oyuncuların kararları ve sahadaki ruhları takip ediliyor. valencia’da futbolu anlamak bir refleks meselesi ve şehirdeki herkesin karakteriyle birleşiyor.
takımların oyun tarzı şehirle bütünleşmiş. valencia cf’nin paslaşma ve tempolu oyunu şehirdeki hızlı ritimle paralel; levante’nin mücadeleci ve sabırlı yapısı ise şehrin daha içe dönük tarafını yansıtıyor. her iki takımın taraftarı için sahadaki ruh ve mücadele her şeyden daha değerli; istatistik veya teknik detaylar ikinci planda.
valencia’da futbol, şehrin bir parçası olarak başlıyor ve mestalla’ya veya ciutat de valencia’ya gelince büyük bir senfoni gibi yükseliyor. şehrin her köşesinde futbolun bir izi var; bir çocuk top oynarkenki hayali, bir yaşlının yorumları, kafelerde yapılan sohbetler… hepsi şehrin futbol kültürünü tamamlıyor.
valencia’yı anlatmak, hem valencia cf’yi hem de levante’yi anlatmak demek. takımlar sadece şehri sahiplenmekle kalmıyor, ona karakter ve ruh katıyor. mestalla veya ciutat de valencia’daki uğultu, sadece tribünlerden değil, şehrin bütün ritminden geliyor. futbol burada sonuçtan çok, hikaye ve karakter meselesi.
