2
hayatımda tek ciddi totem yaptığım maçtır.
süper final saçmalığının içerdeki fb maçına gitmiştim.. hani 100 pozisyona girdiğimiz ama sonunda 1-2 yenildiğimiz maç.. izmir'den arabayla gelip 4 arkadaş gitmiştik maça.. dönüş yolundaki hayal kırıklığını anlatamam..
bu maçın olduğu gün de istanbul'da bir eğitim denk gelmişti. önce eğitim sonrası dönüş uçağını ya geç saate ya da ertesi güne alıp, beyoğlu'nda bir yerlerde maç izlemeyi düşündüm..
sonra düşündükçe bu maçı izlemezsem ve maç sırasında hiç haber almazsam kazanacağız gibi gelmeye başladı.. dönüş uçağını 19,40'a aldım.. bu saate alırsam hiç maça denk gelmem diye yaptığım hesap tuttu.. 17,30 gibi havaalanına geldim, lounge'ta deli gibi viski içmeye başladım.. 18,50 gibi hafif sallanarak * uçağa gidecek otobüs için sıraya girdim.. otobüse girdiğimde maç başlamıştı.. birkaç kişi telefondan bilgi almaya başladı, kulaklığımı taktım duymamaya çalıştım onları.. uçağa bindim ve uçak kalkana kadar kulaklıklarımı hiç çıkarmadım.. 20.00 gibi havadaydık ve kimse hiç bir şekilde haber alamıyordu. sadece kaptan kalktıktan 15-20 dk sonra bilgilendirme anonsunun sonunda maç 0-0 devam ediyor dedi. bu anonstan sonra heyecan daha da arttı.. 20.50'de indiğimizde hostesler yerinizde kalın anonsunu yaparken hiç bir bilgi vermedi.. dayanamadım telefonu açtım.. abimi aradım.. en az benim kadar galatasaraylı olan abim ağlıyordu.. olum çabuk bize gel şampiyonuz diyordu. *
uçağın içinde olduğum yerde oley oley oley oley şampiyon cimbombom tezahüratına başladım.. benim gibi galatasaraylı olanlar bağırmaya bana katılmaya başladı.. fenerlilerde bir hüsran tabii.. o dakikadan itibaren uçaktan nasıl çıktım, havaalanından eve nasıl gittim bilmiyorum *
yazarken yine tüylerim diken diken oldu. sanırım bir benzerini 17 mart 2018 fenerbahçe galatasaray maçında da yapacağım.
süper final saçmalığının içerdeki fb maçına gitmiştim.. hani 100 pozisyona girdiğimiz ama sonunda 1-2 yenildiğimiz maç.. izmir'den arabayla gelip 4 arkadaş gitmiştik maça.. dönüş yolundaki hayal kırıklığını anlatamam..
bu maçın olduğu gün de istanbul'da bir eğitim denk gelmişti. önce eğitim sonrası dönüş uçağını ya geç saate ya da ertesi güne alıp, beyoğlu'nda bir yerlerde maç izlemeyi düşündüm..
sonra düşündükçe bu maçı izlemezsem ve maç sırasında hiç haber almazsam kazanacağız gibi gelmeye başladı.. dönüş uçağını 19,40'a aldım.. bu saate alırsam hiç maça denk gelmem diye yaptığım hesap tuttu.. 17,30 gibi havaalanına geldim, lounge'ta deli gibi viski içmeye başladım.. 18,50 gibi hafif sallanarak * uçağa gidecek otobüs için sıraya girdim.. otobüse girdiğimde maç başlamıştı.. birkaç kişi telefondan bilgi almaya başladı, kulaklığımı taktım duymamaya çalıştım onları.. uçağa bindim ve uçak kalkana kadar kulaklıklarımı hiç çıkarmadım.. 20.00 gibi havadaydık ve kimse hiç bir şekilde haber alamıyordu. sadece kaptan kalktıktan 15-20 dk sonra bilgilendirme anonsunun sonunda maç 0-0 devam ediyor dedi. bu anonstan sonra heyecan daha da arttı.. 20.50'de indiğimizde hostesler yerinizde kalın anonsunu yaparken hiç bir bilgi vermedi.. dayanamadım telefonu açtım.. abimi aradım.. en az benim kadar galatasaraylı olan abim ağlıyordu.. olum çabuk bize gel şampiyonuz diyordu. *
uçağın içinde olduğum yerde oley oley oley oley şampiyon cimbombom tezahüratına başladım.. benim gibi galatasaraylı olanlar bağırmaya bana katılmaya başladı.. fenerlilerde bir hüsran tabii.. o dakikadan itibaren uçaktan nasıl çıktım, havaalanından eve nasıl gittim bilmiyorum *
yazarken yine tüylerim diken diken oldu. sanırım bir benzerini 17 mart 2018 fenerbahçe galatasaray maçında da yapacağım.
