927
sene 2001. semtimin takımında top oynuyorum, oynadığım bölge sol ön. bacak kadarım daha ama hasan gibi bırakmıyorum topu her aldığımda. serde galatasaraylılık var, eh oynadığım mevkide de hasan şaş. oda da posterler, hep önde hasan. ekim'in sonlarına doğru kendi yaş gurubumuzda galatasaray takımıyla hazırlık maçı yapmak üzere gittik florya'ya. yaşıt rakiplerim giymişler dünyanın en güzel sarısıyla kırmızısını, yine büyülenmişim. ilk yarı zor sabrediyor hocam bana, aldığım her topu rakibe kaptırıyorum, gözüm formadan başka bir şey görmüyor çünkü, gönlüm el vermiyor armaya baş kaldırmaya. ikinci devre yokum takımda. floryayı dolaşmak için iyi bir fırsat diyorum çocuk aklımla. ertesi gün şampiyonlar liginde psv macı var, çok kritik. ne olur diyorum, galatasaray futbol takımı burada olsa. büyük sahaya doğru koşuyorum, büyük kaptan tek başına çalışıyor. cesur yürek, takımdan 20 dakika önce çıkmış, antrenmana hazırlanıyor! ümitleniyorum iyice, bülent'i izlerken kafamda psv maçı. takım geliyor sonra, tek tek yanımdan geciyorlar, gözlerim hep hasan'ı arıyor, ama yok, herkes geliyor o gelmiyor. sağa bakıyorum sola bakıyorum yok. takımı izliyorum hayranlık ve umutla. gitme vakti geliyor, arkadaslarım haber veriyor. boynum bükük otobüse yürüyorum, otobüse biniyorum. etrafta ama gözlerim, biraz geçiyor, geliyor hasan. ufak sakatlığı var, çıkmamış antrenmana. atlıyorum otobüsten, koşuyorum yanına. hasan abi diyorum, donüyor gülümsüyor, abi yenın şu psv'yi diyorum, yenın nolur. merak etme aslanım diyor, yeneriz. ertesi gün hasan bir asist yapıyor, 2-0 yeniyoruz psv'yi. o günden beri hasan galatasaray'ın içindeyken merak etmiyorum. tanım: imparatordan sonra takımın başına geçmesini istediğim idolüm.
